Uri Caine, piano solo, 3 november 2017 in De Singer Rijkevorsel

De gastvrijheid in De Singer en de omgeving van de Noorderkempen verraste en verblijdde al eerder Amerikaanse jazzmuzikanten. Het lijkt voor een aantal artiesten zo’n beetje aan te komen als een onvermoed sprookje – een tegenhanger voor wat Disneyland is voor de massa. Daar krijgen zij dan ook nog een aandachtig publiek bij, vaak zo luisterbereid dat in een stille passage iedereen het kan horen als iemand een koffielepel op een ondertas neerlegt. Ook Uri Caine voelde zich blijkbaar heel welkom, hij kwam ontspannen op en startte energiek. De pianist zou het publiek dat pas met luid applaus uitpakte als hij een pauze liet vallen, belonen met een concert van bijna twee uur.

Uri Caine heeft zeker niet minder met klassieke muziek van doen dan met jazz. Hij nam bijv. muziek van Händel en Bach onder handen en componeerde zelf voor menig (kamer)orkest. In de wereld van de jazz is hij bekend voor samenwerkingen met o.a. Dave Douglas, John Zorn, Han Bennink en uiteenlopende eigen trio’s. In De Singer bracht hij een jazzconcert, maar hij diepte wel meer op uit zijn enorme bagage. Zijn manier van een soloconcert bij elkaar improviseren was er een van vrij associëren en dat bracht hem eerst en vooral langs verschillende thema’s uit de jazzgeschiedenis. Daar ging hij na een tijdje uitstapjes aan vastknopen richting klassieke en filmmuziek. Meermaals klonk een thema vertrouwd of bekend, maar bracht Uri Caine het op zo’n originele manier dat het benoemen er niet in zat.

In een lang eerste stuk passeerden verschillende oude nummers de revue. Was dat niet “Honey Suckle Rose” waarmee de pianist ons eerst in een sfeer van variété meenam om dan het ene thema na het andere aan elkaar te rijgen? In een keur van melodieën ging het dan van luchtig plezier naar subtiele contrastwerking. In zijn virtuositeit wist hij stokoude muziek als van de pianorol met een bijzonder oog voor logica over te laten gaan in heel andere sferen, tot sprookjesachtige toe. In deze vrije lezing van de geschiedenis van de jazz kwam ergens ook de mijlpaal “’Round Midnight” van Thelonious Monk aan bod. Uri Caine drukte vlotjes zijn eigen stempel op de compositie.

Na een eerste lange aaneenschakeling had de pianist er nood aan om even zijn ongenoegen te ventileren over president Trump. Weinig later trakteerde hij ons op grappige tunes die misschien wel verwezen naar Laurel & Hardy om vandaar te evolueren naar muziek van Amerikaanse grandeur, die hij dan weer liet ontsporen. In een liefdevol aanhalen van liedjes uit The American Songbook danste de improvisatie ook met “Cheek to Cheek”.

Toen hij er ongeveer de voorziene speeltijd had opzitten en het publiek haar enthousiasme in luid applaus uitte, had de pianist er blijkbaar zelf zoveel plezier in dat hij opnieuw ging zitten en verder speelde. De blues waren toen eerst even aan de beurt, voordat hij weer meesterlijk verder improviseerde en zijn klasse nog wat langer etaleerde.

Tekst © Danny De Bock  -  foto © Cedric Craps
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com