Triology cd-presentatie “Par Cœur” : concert & jam session

Restaurant De Brandweerkantine Maastricht, 30 augustus 2020

Op een zonnige zondagmiddag bracht de Stichting Jazz Maastricht in samenwerking met het restaurant De Brandweerkantine de live jazz terug in het hart van de stad met een straf staaltje van klassieke jazz in de beste bebop- en hardbop traditie.

De heren van de nieuwe Belgische formatie Triology waren goedgemutst onder leiding van bandleider en trompettist Carlo Nardozza neergestreken op het ruim opgezet terras van de hippe Brandweerkantine voor een cd-presentatie van hun nieuwe album ‘Par Coeur’. De titel is een Franstalige woordspeling met de naam van saxofonist Charlie Parker, wiens honderdste verjaardag gevierd wordt. Dit album, opgedragen aan Charlie Parker, bevat de overbekende Parker originals maar ook aanverwante standards uit het Great American Songbook.

Het werd een memorabele muzikale middag, waarop de omstandigheden qua weer, akoestiek, publiek en sfeer allemaal meehielpen om een bijzondere sfeer te creëren. Een ambiance die niet had misstaan in een klassieke Franse Film uit de jaren ’60 van de vorige eeuw of een hip café annex dancing hall tijdens de bebop periode in de Verenigde Staten.

De bebop en hardbop met zijn feilloze chromatische melodielijnen is sinds zijn ontstaan in de jaren '30 zowel een ijkpunt uit de traditie als een schrikbeeld van een onbereikbaar muzikaal ideaal voor de volgende generaties van jazzmusici. Parker was een monument dat qua muzikale perfectie op een zeldzaam hoog niveau staat, waar ook musici met een flinke staat van dienst een stevige kluif aan hebben.

Een genre voor ver gevorderde specialisten dus. Het is een baken voor de nostalgische jazzliefhebbers, die graag vertoeven in de traditie en waarvan menigeen de mening is toegedaan dat deze specifieke historische stroming ‘de echte jazz’ behelst. Hierbij wordt voorbij gegaan aan het feit dat jazz uit de Afro-Amerikaanse traditie een eclectische muziekvorm is, die zich weinig gelegen laat liggen aan zogenaamde ‘zuiverheid’, en waarbinnen sinds het ontstaan van de jazz eind van de 19e eeuw door muzikanten er vrolijk op los wordt geklutst met de diverse muziekstijlen.

Hedendaagse muziek met repertoire uit het Parker-Gillespie-idioom gaat vaak gebukt onder het feit, dat de originelen zeer bepalend zijn voor de bebopstijl, en dat er in de uitvoeringspraktijk maar een weg mogelijk lijkt: een zo dicht mogelijke benadering van het monumentale origineel met zijn tomeloze energie en feilloze melodielijnen. Om iets nieuws toe te kunnen voegen, moeten musici van erg goeden huize komen. Ze moeten door de wol geverfd zijn in het bebop-hardbop genre en deze tevens zo hebben verinnerlijkt, dat zij zich een flinke mate van vrijheid en ruimhartigheid in hun aanpak kunnen permitteren, zonder ‘uit de bocht te vliegen’ in gezochte artisticiteit.

Wat Nardozza cum suis in Maastricht ten beste gaven klonk zo spontaan, vol gloedvol plezier, ontspannen en speels, dat men makkelijk kon vergeten, hoe ingewikkeld de opdracht eigenlijk was. Het spelen van bebop met behoud van de kenmerkende energieke ritmische ‘drive’ met een ritmesectie zonder drummer, met het breekbare geluid van een filigrane bezetting: een slechts zeer licht versterkte contrabas en elektrische gitaar en een onversterkte trompet. Een vrijwel akoestisch geluid, dat wonderwel overeind bleef binnen de context van een druk terras en café en in een smalle weergalmende straat met verkeer en langslopende hordes toeristen.

De spits werd afgebeten met ‘Blues for Alice’, feilloos swingend met een ‘punchy’ groove, die prima zou hebben gepast in een stomende ‘dancing hall’ uit de jaren '30, gevolgd door lyrisch losjes geïnterpreteerde ballads zoals ‘Everything happens to me’, de musical-hit ‘It’s only a Papermoon’, ‘Just Friends’, en een ruimhartige greep uit het ijzeren Parker-repertoire met ‘Anthropology’, ‘Çonfirmation’, ‘Relaxin’at Camarillo’ en het speelse latin nummer ‘My little suede shoes’.

Het lyrische ‘Laura’ en een conform de traditie razendsnel gespeeld ‘Cherokee’ maakten het feestje compleet, dat in drie sets van drie kwartier door de Belgische formatie gemoedelijk werd uitgeserveerd. Muzikaal en inhoudelijk messcherp ‘to the point’ en zonder een enkel compromis. Maar desondanks uit de losse pols, met humor, spontaneïteit en doorvoelde bezieling gespeeld door drie rasmuzikanten die elkaar de ruimte gunden. Ze daagden elkaar met plezier uit en schetsten samen spontane arrangementen in improvisaties die de volop tentoongespreide virtuositeit steeds volledig in dienst stelden van de grotere muzikale opdracht: een liefdevol en met precisie en plezier geschetst muzikaal portret van een grote muzikale held. Deze pionier veranderde in zijn korte bewogen leven het DNA van de jazz voorgoed en creëerde een muzikale matrix die een onomstotelijk levend monument werd voor alle volgende generaties van jazzmusici.

Het is te hopen, dat deze frisse formatie met haar aanstekelijke bop-album ook in Nederland wordt opgemerkt en dat hun album ‘Par Coeur’ op waarde wordt geschat in het huidige, post-corona sterk veranderde jazz-landschap van de Lage Landen. 

Tekst © Mathilde Löffler  -  foto’s © Jeanschoubs

Organisatie:

Jazz Maastricht, De Brandweerkantine

Bezetting:

Carlo Nardozza, trompet
Tim Finoulst, gitaar
Christophe Devisser, contrabas