Tom Rainey Trio in De Singer

Rijkevorsel, 19 januari 2020

Combobulate:

"To put together in a somewhat mysterious manner. To bring something out of a state of confusion or disarray. To manufacture by some unusual or novel means."
(bron : definition-of.com)

Combobulated (Intakt CD, 2019) is de titel van de vierde en meest recente cd van het Tom Rainey Trio, in 2017 live opgenomen voor een publiek in de Firehouse 12-studio. Geïmproviseerd en nadien gemixt.

In De Singer waren we getuige hoe het trio erin slaagde bouwstenen samen te brengen die mysterieus genoeg aldoor samenkwamen alsof het zo moest zijn, alsof het grootste deel al van tevoren vastlag. Dat kon op rustige wijze gebeuren, waarbij een verrassende orde van een aparte soort werd gecreëerd. Vele van de elementen die zij samen legden deden denken aan geluiden uit de vrije muziek. Het kon ook leiden tot een wilde, verzwelgende stroom die net zo goed homogeen meeslepend kon zijn als een beenharde rocksong, als een gecontroleerde chaos. Gensters vlogen dan in het rond.

Na hun eersteling Pool School (clean feed cd, 2010), een prikkelend album, zijn Rainey, Laubrock en Halvorson als trio blijkbaar geëvolueerd tot een unit waarin zij zo vrijelijk kunnen bewegen en ontzagwekkend hecht samenspelen dat het voor de luisteraar moeilijk of niet uit te maken valt wat gecomponeerd is of opnieuw gearrangeerd of ter plekke geïmproviseerd. Voor wie vertrouwd was met de vier cd’s van het trio zaten er in het optreden misschien momenten van herkenning in een aantal passages, maar wellicht meer nog in de werkwijze, de technieken en de effecten die de muzikanten aanwendden. Zoals bij Laubrock die ideeën blies die wilden neigen naar een melodie of haar eigenzinnig, fris spelen met de kleppen van de sax. Bij Halvorson die haar trukendoos van elektronische effecten volledig aan dit specifieke gezelschap aanpaste met eigen vormen van gitaarriffs en uitspattingen van ideeënrijkdom. Laubrock en Halvorson vallen in uiteenlopende groepen op met een verbluffende scheppingsdrang, zowel in compositie als in improvisatie. Die kunnen zij in dit trio werkelijk uitleven.

Rainey legde vaak een strak ritme neer, dat kon dienen als een solide basis of elders als tegengewicht. Dat ritme kon zich van richting aanpassen aan wat kwam, maar de wisselwerking ging, vaak verrassend, in verschillende richtingen heen en weer. Voor zijn boeiend slagwerk kon menig onderdeel van het drumstel de best passende klank in petto hebben, tot de onderkant van een trom toe. Vaak klonken de drums zo droog als Raineys humor. Toen hij na een tijdje het publiek toesprak, zei hij dat we ons gelukkig mochten prijzen met zo’n geweldige concertzaal op de buiten. Dat we ons gelukkig mochten prijzen met de geweldige smaak van de programmatoren in deze zaal. En dat we onszelf gelukkig mochten prijzen dat wij zelf zo’n geweldige smaak hebben.

Wat er ook van zij, met een opvallende concentratie en focus speelden de drie hoog aangeschreven muzikanten een lange set van zo’n anderhalf uur van niet zo heel lange stukken. Die konden klinken als een rustig puzzelen waarbij primitieve en gesofistikeerde technieken werden gecombineerd. Soms was er een drukke drive, als getekend door een leven in een grootstad. In een stuk leken de muzikanten verzeild in een dolgedraaid videogame. Aldoor was er die bijzondere intensiteit, die verbazende eenheid.

Voor het laatste nummer zei Rainey dat ze ons gingen verlaten met een andere soort van storytelling dan dewelke waarmee zij ons tot dan achterlieten. Het leek wel een naar hun manier van spelen getransformeerde samba. De hele zaal drong daarna met luid applaus aan op een bis en wij prezen ons gelukkig dat zij niet nalieten ons nog eentje te gunnen.

Tekst © Danny De Bock  -  foto’s © Cees van de Ven

Musici:

Tom Rainey, drums
Ingrid Laubrock, tenor- en sopraansaxofoon
Mary Halvorson, elektrische gitaar