Sylvie Courvoisier & Mary Halvorson / Dre Pallemaerts Seva

vrijdag 12 oktober in de Handelsbeurs, Gent

“Eigenzinnige stemmen” plaatste de Handelsbeurs bij deze dubbelaffiche. Van twee verschillende werelden, zo bleek, de ene buitengewoner dan de andere.

Het internationale kwartet Seva zorgde voor eigen varianten van melodieuze en nette jazz. Drummer en spil Dre Pallemaerts bouwde en liet bouwen op toegankelijke jazztradities. Enkele nummers hadden titels in het Sanskriet en spraken zijn belangstelling uit in oosterse spiritualiteit. Die zat verweven in een warmhartig, heel aards, muzikaal groepsgebeuren. Daar zaten naast eigen nummers een ode bij aan Toots Thielemans en “Goodbye” van Frank Sinatra.

Hoe Dre finesses aanbrengt in zijn drumspel is niet anders dan meesterlijk te noemen. Zijn spelen met klankkleuren in tedere zowel als in groovende passages en zijn genuanceerd inkleuren van talrijke details zijn om duimen en vingers af te likken. Zijn handen en armen stuurt hij beweeglijk naar de verschillende delen van zijn drumstel. Zijn hele lichaam legt dan soepel en bevlogen perfectie aan de dag.

De jongere muzikanten in Seva dragen minder jaren ervaring mee, maar zijn uitgelezen, getalenteerde kompanen. Clemens van der Feen bewees zich, ook in deze groep, alweer als een contrabassist die met zijn elegante inbreng bewegende funderingen kan leggen. Hoe de jonge Sebastian Gille zeer expressief en warm zijn tenorsaxofoon aanblies deed een beetje denken aan grote namen uit de jazzgeschiedenis. Hij straalde daarbij de honger uit van de jeugdigheid en dat deed ook de verfrissende pianist Pablo Held. Die rijzende ster lag alert op de loer om zowel ritmisch als melodisch iets extra aan te bieden.

Een deel van het publiek was duidelijk in de wolken met de positieve vibes die de verfijnde muziek van Seva uitdroeg. Dat een aantal stoelen niet opnieuw waren ingenomen en dat sommigen tijdens de set vertrokken toonde aan dat een deel van het publiek was opgekomen voor wat voorafging: de unieke kans om Sylvie Courvoisier en Mary Halvorson samen te zien spelen. Wat zij presteerden maakte het voor sommigen gewoon moeilijk om het optreden van Seva helemaal naar waarde schatten

De pianiste en de gitariste, die intussen al flink wat jaren elk hun eigen parcours afleggen, vormen een uitzonderlijk duo. Zij bewegen zich graag in avant-middens, maar hebben niet minder de geschiedenis onder de knie. Zij hadden ook een nummertje mee voor een onvergetelijke held, nl. “Eclats for Ornette”. Courvoisier citeerde ergens stokoude stride, maar gaf daar tegelijk een hoogstpersoonlijke draai aan. Vervorming is voor dit duo een stijlkenmerk. Met een enkele ingreep maakte de pianiste een geprepareerde piano van haar instrument. De gitariste speelde, gewoontegetrouw, zoals geen ander met elektronische effecten.

Dat Halvorson achter haar pupiter verscholen zat was visueel geen meerwaarde, maar hielp te benadrukken hoe snel zij partituren kan lezen en spelen. De belichting bleef bij dit optreden een pak soberder dan bij het tweede, maar in de muziek schitterden de onderdeeltjes sneller na elkaar meer kanten uit. Tegelijk plakte alles perfect aan elkaar. Vloeiende lijnen en hoekige punten figuren schikten zij in een verbijsterend knappe taal. Zij musiceerden als magiërs die buitenaardse inzichten in hun technieken legden. Tederheid en kinderlijke onschuld passeerden net zo goed als intellectueel genot in buitengewone constructies.

De match tussen de twee dames resulteerde van begin tot eind in overweldigende uitvoeringen van eigen composities.


Tekst © Danny De Bock  -  foto’s © Geert Vandepoele
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com