Strings And Things, Mathias Van de Wiele & Artan Buleshkaj, Mub’art Gent, 12 mei 2016

Het kan niet genoeg benadrukt worden: Opa Tuur is in en om Gent een jazzfenomeen. Reeds meer dan 30 jaar organiseert hij er concerten, eerst vanuit zijn horecazaken, daarna als Mobiele Jazzclub, een jazzclub die op verplaatsing speelt en erin slaagt het clubgevoel over te brengen naar andere locaties. De Centrale en de museumbrasserie Mub’art zijn twee vaste waarden in Opa Tuur zijn unieke concept, andere ad hoc concertpodia kwamen en gingen. Tuur blijft koppig kleine concertjes programmeren, of er nu 40 mensen opdagen of een pak minder, zoals voor het duo Van de Wiele & Buleshkaj. Het stralende terrasjesweer zat er misschien voor iets tussen, maar volgende keer hangen de wolken grijs en laag boven Gent, dan komt het publiek massaal afgezakt, of misschien ook niet. Maar eigenlijk maakt dit niet veel uit. Koppig verder doen, na regen komt zonneschijn, en daarna begint het ongetwijfeld terug te regenen. En zo gaat dat maar door, nu al meer dan dertig jaar lang.

Een concert bij Opa Tuur recenseren kan tricky zijn. Af en toe laten muzikanten er proefballonnetjes op, die later uitmonden in vaste samenwerkingen of achteraf eenmalige verdienstelijke pogingen blijken te zijn.  Net dat maakt het ook boeiend. De organisator in kwestie stuurt aan op dergelijke projecten door musici te contacteren met de vraag eens te komen optreden met een duo of trio, waarbij hij een naam suggereert of een type bezetting, zolang er maar geen drummers of zangeressen bij zijn. En zonder drummer valt een veilig vangnet weg, wat muzikanten alerter maakt. Wat Opa Tuur juist aan Mathias Van de Wiele vroeg, zullen we niet weten, maar deze gitarist speelt graag met mensen bij wie er een persoonlijke klik is. Technici die op automatische piloot door akkoordenschema’s scheuren interesseren hem maar matig. Hij leerde Artan Buleshkaja kennen toen die nog niet prominent actief was in de Gentse scene en het klikte tussen de twee. In het Mub’art  maakten ze hun debuut als duo.

Op het programma improvisaties en composities waarbij al van in het eerste nummer duidelijk werd dat al improviserend en soundscapend een structuur langzaam vorm kreeg. En bij die klank van twee gitaren klonken er zeker in het begin echo’s van Americania, wat kan gelegen hebben aan de iconische Fender gitaar waarop Artan Buleshkaj speelde.  Tot twee maal toe kwam Monk op de proppen. Ondanks het feit dat de goede man in ‘82 overleed, blijft zijn muziek muzikanten boeien, ook muzikanten die na zijn dood geboren werden.

Zowel Van de Wiele als Buleshkaj zijn gitaristen met een breed palet, waarbij het eerder Buleshkaj was die voor kleur zorgde, terwijl Van de Wiele het geheel in de gaten hield. Van de Wiele bespeelde tot twee keer toe de althoorn, een instrument dat in de trompetfamilie het grotere broertje is van de bugel , oogt als een tuba, maar klinkt als een trombone. Op ‘’I Fall In Love To Easy’ klonk de althoorn van Van de Wiele –die op gitaar de boel nogal eens op zijn kop weet te zetten- uitermate lyrisch.
Het duo speelde twee sets, waarbij de tweede set vrij kort was: net geen materiaal voldoende om twee sets vol te maken? Of liever kort en bondig, zonder oeverloos geëmmer?

Mathias Van de Wiele als rebelse gitarist met voldoende oog voor vorm en compositie en Artan Buleshkaj als bedachtzame speelvogel; het is een combinatie die werkt. Ik vermoed niet dat ze hiermee het grote podium van Jazz Gent of Middelheim halen, maar op een locatie met een luisterpubliek wisten ze te overtuigen.

Tekst: Iwein Van Malderen
Foto’s: Cees van de Ven
Dit artikel verschijnt ook op Draaiomjeoren