San Francisco Jazz Collective, BOZAR, 24 oktober 2018

De vele facetten van een ‘One Note Samba’

Voor het San Francisco Jazz Collective mag de term dreamteam nog eens bovengehaald worden. Of hoe omschrijf je anders een octet met in de rangen Miguel Zenón (altsaxofoon), David Sanchez ( tenorsaxofoon), Warren Wolf (vibrafoon), Etienne Charles (trompet), Robin Eubanks (trombone), Edward Simon (piano), Matt Brewer (contrabas) en Obed Calvaire (drums)?

De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen in een uitverkochte kamermuziekzaal van BOZAR, vooral voor wie uitkeek naar een avondvullend programma helemaal in de beste jazztraditie zoals die geschreven werd door onder meer John Coltrane, Ornette Coleman, Chick Corea en Herbie Hancock. Want dat is precies de specialiteit van dit ensemble sinds de oprichting in 2004: bewerkingen van composities geschreven door de grote baanbrekers uit de jazz (en zelfs pop en soul) en deze presenteren met een eigen hedendaags accent.

Brussel was het startschot van een Europese tournee met een programma rond het werk van Antônio Carlos Jobim. De uitvoering getuigde van een op en top Amerikaans professionalisme. Gemillimeterde timing over heel de lijn, van de solo’s tot de lengte van het concert (tachtig minuten gevolgd door twee korte bisnummers). Elke muzikant kwam daarbij ruim aan bod. Hoogtepunten waren natuurlijk de solo’s met sterrollen voor trompettist Etienne Charles (die hoge noten!), tenorsaxofonist David Sanchez, drummer Obed Calvaire (die voor het showelement zorgde) en vooral vibrafonist Warren Wolf. Deze laatste zijn duo’s met respectievelijk pianist Edward Simon en met Calvaire behoorden tot de sterkste momenten. Artistieke leider Miguel Zenón, die net de intrigerende cd ‘Yo Soy La Tradición’ uitbracht, hield zich opvallend op de achtergrond.

Van bij de eerste noten verscheen ‘The Girl From Ipanema’ op het toneel. Na een paar minuten vond er een ware gedaanteverwisseling plaats op de tonen van een ‘One Note Samba - Samba de uma Nota Só’. De sensuele verleidster verpopte tot een strak geklede dame met stadsallures. Het decor werd verplaatst van het strand naar een urban jungle met acht muzikanten op het scherp van de snee. Dit was het geluid van een perfect geoliede jazzmachine. Alles was duidelijk heel berekend. Deze keer geen extra gastmuzikanten zoals dat al eens gebeurt. Geen nood, dit waren acht professionals met genoeg bagage opdat tijdens tachtig minuten geen enkel dipje te bespeuren viel. De twee “nieuwelingen” van de bende, Etienne Charles en Matt Brewer, speelden zich vol overgave in de kijker. Alles zonder hippe electronics of turntables, wel af en toe met een lichte buiging naar een moderne fusionversie zoals we die ondertussen al kennen van STUFF.. Bewonderenswaardig was dat de groep, want het was toch vooral ook een groepsgebeuren, nooit verviel in gemakzuchtige coverversies. De nummers van Jobim (waaronder verder nog ‘Garoto’, ‘Retrato em branco e preto’, ‘Ligia’, ‘Inutil Pasagem’, ‘Inútil paisagem’) werden duchtig overhoop gehaald en voorzien van nieuwe doorgedreven arrangementen geschreven door deze magnificent eight. De eigen composities van de heren sloten daarbij perfect aan.

Een concert als ideaal uithangbord voor jazz. De opnamen van hun vorige projecten gingen nadien dan ook als de spreekwoordelijke warme broodjes over de toonbank.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Cindy De Kuyper