Premièreconcert: Tutu Puoane & Brussels Jazz Orchestra – We Have A Dream

Het premièreconcert in de volle Blauwe Zaal van deSingel in Antwerpen op 23 februari 2018 begon na een korte clip van Amnesty International rond de problematiek van mensenrechten in snelvaart met een overweldigend als mokerslag georkestreerd instrumentaal nummer: War (arrangement van Bert Joris) met een vurige saxsolo van Bart Defoort, een heftige drumsolo van Toni Vitacolonna en vocale backing van de orkestleden. Adembenemend.

© Marco Mertens

Het orkest gaf een lyrische aanzet (arrangement van Michel Herr) met de entree van Tutu Puoane die sereen inviel met Why? (The King of Love is Dead), het aangrijpend verhaal van de moord op Martin Luther King in 1968, toen geschreven door Gene Taylor, de bassist van Nina Simone. Pierre Drevet soleerde ingetogen op bugel.

Tutu Puoane blaakte van zelfvertrouwen en gaf ook met een persoonlijke noot duiding bij elk nummer. Cherokee Louise (over kindermisbruik) van haar favoriete singer-songwriter Joni Mitchell zette Tutu naar haar hand in een mooie frasering ondersteund door een prachtig licht opzwepende orkestratie van Alan Ferber en heel fijne saxsolo van Dieter Limbourg.

Inner City Blues van Marvin Gaye dreef op een aanstekelijk ritme met in de hoofdrol trombonist Lode Mertens, die deze song ook bewerkte. De song kwam helemaal los door Tutu’s soulful vocalise en zang, met interactie van een op de voorgrond tredend kwintet (sopraan sax, trompet, klarinet, trombone en bariton sax) en overgaand in een subliem uitgesponnen saxsolo van Kurt Van Herck.

Tutu Puoane was helemaal op dreef in het door soul gedreven Someday We’ll All Be Free, ontleend aan Donny Hathaway en door Spike Lee in een film rond Malcolm X gebruikt. In de geweldige orkestratie herkenden we de spirit van Bert Joris en Frank Vaganée gaf er een lap op met een groovy saxsolo.

Het publiek mocht even herademen bij het lekker in het oor liggende, fijngevoelige Big Yellow Taxi dat als gegoten klonk voor en door Tutu Puoane met een door Alan Ferber gestroomlijnde bewerking en waarin Nathalie Loriers op piano solo floreerde. Wat een klasse!

© Marco Mertens

En dan was het even stil (nu mag je nog even niezen en kuchen, want nu komt de one woman Tutu Puoane Show, grapte Tutu) en waren de spotlights helemaal gericht op haar met het schrijnende Not Yet Uhuru in een eigen bewerking en meerstemmige vocale vertolking, zich enkel begeleidend op trom en met lichte drum van Toni Vitacolonna, wat lichtjes met een fade out vloeiend overliep in Nina Simones Four Women, vol orkestrale schoonheid (arrangement Gyuri Spies) en de diepgewortelde stem die Tutu als krachtig signaal vol nuance en diepgang uitzond. De trombone van Marc Godfroid onderlijnde met verve het statement.

Het enthousiaste publiek zette zich daarop schrap en luisterde aandachtig naar het straffe verhaal van The Killing of Georgie, geschreven door Rod Stewart rond de moord op een vriend om zijn geaardheid. Gyuri Spies tekende voor de bewerking met groovy accenten van drums, gitaar, piano en Jeroen Van Malderen kreeg ruimte voor een schitterende trompetsolo.

Heel introvert leidde Nathalie Loriers op piano met een vrije improvisatie in en kwam Tutu’s stem zachtjes opzetten in Stings They Dance Alone om via een machtig stukje improvisatie (knap werk van Bert Joris) en solo van Bo Van der Werf en Frank Vaganée helemaal los te barsten. Tutu fraseerde heel krachtig de boodschap en het geheel ontplofte finaal tot een muzikale apocalyps. Denderend applaus…en daar kwamen de bloemen er al aan, maar dat was iets te vroeg, want we hadden zoals we wisten van de cd nog twee nummers te goed!

Zoals Frank vooraf vertelde werd het concert afgesloten met een hoopvolle boodschap en die staat voor Stevie Wonders Heaven Help Us All (bewerking door Michel Herr), heerlijk uitbundig gezongen door Tutu, en dat vormde de kers op de taart met handengeklap van alle orkestleden en in een levendige gospelsfeer. Hendrik Braeckman soleerde pittig en contrastrijk op gitaar. Staande ovatie….en bisnummer!

Inderdaad, nog eentje en niet van de minste: It’s Not Easy Being Green (Joe Raposo), bewerkt door Michel Herr. Tutu kreeg vooraan op het podium gezelschap van contrabassist Jos Machtel die in duo met haar en met orkest, maar ook solo de snaren roert, om dit premièreconcert in schoonheid af te ronden. Het publiek veerde glunderend overeind en mocht handenklappend en tevreden de zaal verlaten en nagenieten…met de aankoop van de cd!

© Bernard Lefèvre

© Marco Mertens

Cd: We Have A Dream – Soulfactory Records 2018 – soulfactory.be

Concertagenda

02 maart 2018 -  20:15 - Flagey, Brussel
03 maart 2018 -  20:15 -  Handelsbeurs, Gent
14 april 2018  - 20:15 -  Cultuurcentrum, Mechelen
18 april 2018  - 20:30  - Cultuurcentrum, Strombeek
21 april 2018 -  20:00  -  Cultuurcentrum, Brugge
02 mei 2018  - 20:00 -  30CC/Leuven

Info: www.brusselsjazzorchestra.com