Pilgrim brengt prikkelende Euro-jazz

Lokerse Jazzklub, 12 december 2015

Zwitserland associëren we met koekoeksklokken, gruyèrekaas en idyllische plaatjes van alpenweiden, niet onmiddellijk met jazz. En dat is jammer, want het land heeft wel iets te bieden op muzikaal vlak. Bovendien spelen een aantal Zwitsers al jaren mee in het Europese jazzcircuit, denk maar aan Irène Schweizer en Pierre Favre. Dank zij het voortreffelijke muziekonderwijs steekt de laatste jaren een nieuwe en jonge lichting de neus aan het venster. De namen van de musici van Pilgrim doen momenteel nog geen belletje rinkelen, maar ze zijn wel bezig zich volop een reputatie bijeen aan het spelen.

In de Lokerse Jazzklub bracht deze jonge band twee boeiende sets, waarbij lange nummers gepeeld werden die als een suite klonken. De nummers waren gecomponeerd maar lieten veel ruimte aan de musici om ze verder in te kleuren en bij te werken, waarbij de groep er in slaagde steeds als een geheel te klinken. Pilgrim nam de luisteraar mee op een reis waarbij het reizen belangrijker was dan de bestemming. Eens vertrokken op hun tocht was er geen weg meer terug en werd de luisteraar op sleeptouw genomen. Er werd met een vanzelfsprekendheid gelaveerd tussen verschillende sferen en stijlen en ook qua volume ging het van intimistisch stil naar oorverdovend luid. Een label op die groep kleven is dus niet gemakkelijk. Wel klonken ze een gans concert bevlogen maar ook integer.

‘Italian Cirus Story’ is het titelnummer van hun laatste cd en saxofonist Christoph Irniger vertelde dat het een ode was aan de in Italië wonende Amerikaanse saxofonist Matt Renzi die op sax klinkt als een kruising tussen Chris Speed en Mark Turner. Bij die laatste volgde Irniger les en in zijn spel valt iets van de mild intrusieve explosiviteit van Turner terug te vinden. Bij de eerste noten wordt je niet omver geblazen maar geleidelijk aan neemt de onderhuidse kracht in zijn spel de overhand.

Pianist Stefan Aeby is een prijsbeest die intiem en lyrisch speelde, maar soms ook krachtig uit de hoek wist te komen, waarbij hij ook in de hevigere passages oog voor detail bleef houden. Hij componeerde eveneens  ‘Or Not’, dat klonk als bijna bebop. ‘Or Not’ klinkt dan ook bijna als ‘Ornette’.

Elektronica speelde een niet onbelangrijke rol in de muziek. Zo liet een geluidsopname met ‘spoken word’ een ander licht schijnen op een intieme ballade en maakte gitarist Dave Gisler dankbaar gebruik van een ganse batterij pedaaltjes. Hij bediende deze met kennis van zaken en dreef de muziek soms in de richting van ontregelde rock.

Bassist Raffaele Bossard liet zich kennen als een degelijk bassist die weinig soloruimte opeiste maar het geheel wel bij elkaar hield.

Drummer Michael Stulz legde met zijn mallets soms een dreigende sfeer over de muziek en bleek een ontdekking. Hij zat voortdurend de andere groepsleden achter de veren en zorgde er samen met de gitarist voor dat de jazz soms richting rock uitsloeg.

Na de muzikale zwerftocht werd het publiek terug naar huis gebracht met een standard die gekend is van Frank Sinatra, ‘A Lovely Way To Spend The Evening’. Zelfs in hun keuze van een standard bleek Pilgrim to the point.

Tekst: Iwein Van Malderen – Foto’s: Cedric Craps
artikel verschijnt ook op http://www.draaiomjeoren.com/

link foto's Cedric Craps:
https://www.flickr.com/photos/cedriccraps/sets/72157660037289363
link foto's Cees van de Ven:
https://www.flickr.com/photos/jazzcase/albums/72157662342386256