Phronesis & Frankfurt Radio Big Band, 30 januari 2019

BOZAR Brussel

Een aantal jaren geleden rijpte bij de heren van Phronesis het idee om eigen materiaal te extrapoleren naar de wereld van de bigband. Ze benaderden de Britse specialist ter zake Julian Argüelles om de arrangementen te schrijven. Hij raadde op zijn beurt de Frankfurt Radio Big Band aan waarvan hij zelf jaren deel uitmaakte en met wie hij ‘Let It Be Told’ opnam. Een eerste ontmoeting voor publiek had plaats tijdens het London Jazz Festival editie 2015. Het klikte over de ganse lijn en logischerwijze volgde een gezamenlijke uitstap naar de studio. Het resultaat verscheen in 2017 bij het Britse Edition label onder de titel ‘The Behemoth’ en werd bedolven onder lovende recensies.

Vorige woensdag zakte het hele gezelschap (zonder Julian Argüelles) af naar BOZAR om aan te tonen dat alle lof terecht was en dat ze de bejubelde opname feilloos en met de nodige panache live konden uitvoeren. Driemaal helaas, een onvoldoende.

Pianist Ivo Neame, contrabassist Jasper Høiby en drummer Anton Eger namen plaats midden op het podium met de Frankfurt Radio Big Band in een halve cirkel rond hen geplaatst. Het trio was volledig in het wit gekleed alsof ze net van Ibiza kwamen, de blazerssectie en de gitarist volledig in het zwart. Het contrast kon niet groter zijn.

Van een dialoog en een symbiose zoals op de cd was er totaal geen sprake. De drie gingen voluit voor hun eigen ding met de drummer als onverbiddelijke stoorzender. Weg waren finesse en raffinement van de cd. De acht koperblazers, vijf rietblazers en gitarist mochten slechts met mondjesmaat bijkleuren en een aantal kreeg weliswaar een solomoment. Maar die passages klonken dan weer alsof ze er willens nillens bijgeplakt dienden te worden. Ze werden dan meestal nog verknald door de meppende Eger die steeds boven iedereen wilde uitstijgen. Geen productieve dialoog tussen evenwaardige entiteiten maar een wij tegen zij strijd. Enkel tijdens een paar solostukken van Neame en Høiby werd duidelijk dat Phronesis veel meer kwaliteiten in huis heeft dan wat hier te horen was.

De kelk van het bisnummer lieten we aan ons voorbijgaan. Op weg naar de uitgang hoorden we enkel zwaar teleurgestelde commentaren. Van een professioneel muzikant die zelf lid is van een bigband tot een groepje liefhebbers waarvan iedereen gehoopt had op een pauze zodat ze vlugger konden wegglippen. Dit was een blamage voor de jazz.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Cindy De Kuyper