Peter Evans & Sam Pluta, zaterdag 17 februari 2018, De Singer Rijkevorsel

Die avond in De Singer duurde het een tijdje voordat we zuivere noten uit de piccolotrompet te horen kregen. Gedurende het eerste korte en een flink deel van het lange tweede stuk voor de pauze, joeg Sam Pluta al wat de getalenteerde trompettist blies sterk vervormd de zaal in. Onwaarschijnlijke geluiden, waar Sam Pluta nog andere aan toevoegde, vormden de bouwstenen van een sciencefiction soundtrack die helemaal op zichzelf stond. Het tot een club omgebouwde naaiatelier van De Singer werd het decor waar twee muzikanten uit de voorste rangen van de nieuwe muziek een improvisatiestroom ontsponnen. Hun klankenwereld die bevolkt scheen door computergestuurde machines en waarin alle bewegingen en ook omgevingsgeluiden enkel in gedigitaliseerde vorm bestonden, was meer verwant met industriële improvisaties van Throbbing Gristle van zo’n 40 jaar geleden dan met jazz.

Enkele gesproken zinnen waar Sam Pluta zware effecten op had gezet kwamen voorbij in het tempo dat Peter Evans blies. Stereo-effecten lieten aan de verbeelding over hoe dit soort van live-processing met dolby surround zou klinken. De trompettist haalde zichtbaar uiteenlopende technieken boven, beide heren hadden duidelijk een arsenaal aan effecten in petto, maar die wendden zij aan ten dienste van de ontwikkelingen van ideeën. Al was het moeilijk om als luisteraar betekenis te geven aan wat zich afspeelde, je kon horen en voelen dat het geen loutere opeenvolging was van mogelijkheden uit een trukendoos.

In de combinatie van elektronica en een klassiek blaasinstrument dat meer dan een halve eeuw geleden zijn nut bewees voor uitvoeringen van barokmuziek legde zowel de een als de ander een zeldzame beheersing aan de dag. Toen ook de echte hoge noten van de piccolo in het spel kwamen, dwongen die meer organische vormen in de geluidenstroom een logische plek en nog meer bewondering af. Terwijl de echte trompetklanken een grotere plaats kregen, kwamen niet alleen de superieure blaastechnieken van Peter Evans op een toegankelijker manier tot hun recht, maar ook de harmonische ideeën van dit tweetal. De live-processing van Sam Pluta bleef vaker in de rol van begeleiden en in verdraaide vorm flarden trompetspel terug in het geheel sturen. (Zo kwamen de twee dichter bij hun aanpak zoals in Peter Evans Quintet en Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble.) In de tweede set die Evans op een reguliere trompet speelde, maakte de muziek meer aansluiting met innovatieve jazz, maar herinnerde hij ook aan de halsbrekende toeren die be-boppers uithaalden. In hun maalstroom van ideeën in een wereld die almaar sneller is gaan draaien, kwam prominent ook meer emotie opzetten. Die wisten zij pakkend mee te nemen in een louterend slot.

Tekst © Danny De Bock  -  foto's © Cedric Craps

Peter Evans, piccolotrompet en trompet
Sam Pluta, elektronica