Olivier Collette & Eliott Knuets @ Heptone Ittre, 28/11/2021

Olivier Collette is geboren in 1973. Aanvankelijk leerling van Diederik Wissels, behaalde hij in 1996 een eerste prijs aan het Conservatorium van Brussel, afdeling Jazz, in de klas van Eric Legnini. Olivier zette daarna zijn pianostudie voort in New York bij de pianisten Kenny Werner en Fred Hersch. In 2004 won hij de Sabam-prijs voor de beste jazzcompositie. In 2013 opende hij zijn eigen jazzclub in Ittre die hij "Heptone" noemde, wat ook de naam van zijn label is.

Eliott Knuets is een van die jonge muzikanten die van zijn kindertijd al door muziek gepassioneerd is. Deze jonge Belgische gitarist van 17 jaar heeft al opgetreden op het podium met muzikanten als Peter Hertmans, Olivier Collette, Benoit Vanderstraeten, Sal La Rocca, Stéphane Mercier, Toine Thys, Jérémy Dumont, Maayan Smith, … Tijdens de jams konden we hem horen met Wynton Marsalis, Benoît Sourisse, André Charlier, Frank Vaganee, Jean-Paul Estiévenart, …

Vandaag staan Eliott en zijn oom Olivier op scène voor hun eerste full-concert als duo. Voor dat ze er aan beginnen, mag de mama van Eliott, Olivier z’n zusje nog wat anekdotes van het Duo Collette-Knuets komen vertellen.

Beginnen doen ze met een compositie van Olivier Collette: “Another Take”, een geniaal nummer geïnspireerd door de even geniale Take Five of Take Ten van Paul Desmond (en ook een beetje Dave Brubeck). Met de nummers “Timeless” en “When I was in love” is het meteen duidelijk wat we op ons bord gaan krijgen; harmonie en virtuositeit staan op het menu. Het is opvallend hoe ze elkaar aflossen tijdens hun solo’s en op welke manier de andere overgaat in een eenvoudig ritmespel. Tijdens “Twin piece” brengen beide heren een duel dat gevormd wordt door super solo's. Bij “Don't B-flat” maken we even iets totaal anders mee. Het is duidelijk dat Olivier een gigantische muzikale bagage heeft, en dat drijft zijn neefje tot het uiterste. Vanaf nu kunnen we spreken van Elliot "The killer" Knuets! Die jongen is maar zeventien hé! Ik moet nog eens in mijn arm knijpen. Neen, ik droom niet. De eerste set sluiten ze af met een mooie Bebop compositie van Bud Powell: “So sorry please”.

Na mijn Orval worden we getrakteerd op een mooie bewerking van “Giant steps” (John Coltrane). Mijn eerste kippenvel moment krijg ik uiteraard met het Bossa-nova nummer “Night Song”. Aanvankelijk ben ik niet wild van het stuk “Red and Gold”, al blijft het mooi en harmonisch. Maar plots krijgen we uit het niets opnieuw een staaltje "Killer" Knuets!

“Waltz for Charly”, een nummer van Olivier heeft Eliott om laten toveren tot “Samba for Charly”. Al is het een idee van Eliott, ik heb Olivier nog nooit zo wild zien gaan. En het publiek? Dat doet lekker mee. Met het bluesnummer “Moonlight in Vermont” is het tijd voor cooling down. Laten we het op zondagnamiddag, tijdens tea time even rustig aan doen.

“Ha Elie!”, een nieuw nummer van Olivier, is een waardige afsluiter. Ondertussen is het kapsel van Eliott een eigen leven gaan leiden.

“Strange feeling”, een compositie van Eliott heeft de eer om als rappel dienst te doen. Ook hier duelleren Olivier en Eliott er lustig op los. Het nummer zal deel uitmaken van Eliott zijn eerste cd die als het meevalt in januari 2022 uitgebracht wordt. Hij mag ook optreden in de Bozar in Brussel op 6 februari 2022, in het kader van Bozar Next Generation.  Tot dan zou ik zeggen!

Met dank aan Olivier Collette en de Heptone!

Tekst en foto’s © Michel van Rhijn