Meer dan overtuigend concert van mós ensemble

The Black Cat, Torhout, 7 september 2021

Na een ondraaglijk lange periode zonder livemuziek  presenteerde het mós ensemble zijn nieuw repertoire voor het eerst aan een live publiek in “The Black Cat” Torhout. De achtkoppige band is het geesteskind van contrabassist Kobe Boon (Steiger/Kreis) en bestaat ongeveer een zestal jaar en dat hoor je meteen. Op het (wat krappe) podium stond een hecht musicerend gezelschap. Hun instrumentarium is erg uitgebreid: saxen, klarinetten, elektrische gitaren, banjola, contrabas, drums, klavier en niet te vergeten drie hemelse stemmen.

Het werd een begeesterend concert waarbij diverse klankkleuren en -lagen zorgden voor een rijk klankpalet. “Sound wizzard” Floren Van Stichel zorgde voor een perfecte geluidsbalans waarbij alles mooi gedefinieerd werd. Geen sinecure! Kern van de band is het vocaal trio Marta, Astrid en Roos. Hun poëtische teksten werden op muziek gezet door Kobe Boon.

“A Peel of Your Pale Blue Face” (Kobe Boon/Astrid Creve, Marta Del Grandi, Roos Denayer) start met fluwelen blazers (tenorsax, basklarinet) aangevuld met ijl gezang. Het lied wordt gedragen op de gitaarriffjes om pas iets voor halfweg extra steun te krijgen van de trommels van Simon Raman. Alhoewel er geen ruimte is voor solo’s wordt er lustig geïmproviseerd door beide blazers. Soms doet de muziek denken aan Radiohead. De interactie tussen de drie stemmen is heerlijk.

“Pictures of Us” (Kobe Boon/Astrid Creve, Marta Del Grandi, Roos Denayer) start met gefluit van de bandleden. Marta Del Grandi neemt de lead zang voor haar rekening. Ook hier een mooie omkadering met gitaar en klarinet. Een huppelend zomers melodietje.

“Shoot” (Kobe Boon/Roos Denayer) krijgt een mooie contrabasintro waarop Roos haar gitaarloopjes en zang ontplooit. Ook de basklarinet van Benjamin Hermans is terug een smaakmaker. Hier merk je ook hoe adequaat Simon Raman drumt. Geen klopje te veel, alles mooi in dienst van de muziek. Knap.

“Curved” van en met Astrid Creve op de voorgrond krijgt een minimale intro waarop ze zich begeleid op de banjola. En dan komt er meer zwier in met o.a. de knappe gitaarlijnen van Artan Buleshkai. Hij krijgt zowaar ruimte om lekker uit de bol te gaan. Ik hou enorm van dit vet gitaargeluid. Een wervelend nummer.

“My Shadow” van Marta Del Grandi start als een bijna breekbaar nummer met Astrid Creve op de achtergrond op haar banjola. Voor het eerst beroerd Viktor Perdieus het klavier om wat kleuren toe te voegen. Knap ‘power’ samenspel ook van Artans gitaar met de sax.

“Headless At Last” (Kobe Boon/Astrid Creve) heeft terug een contrabasintro waarover Creve de tekst (bijna) reciteert. Dan vallen de andere stemmen en instrumenten in. Het blijft een nummer dat een aankomende climax doet vermoeden maar die komt er niet.

“Great Walk” (Kobe Boon/Astrid Creve) wordt vooral gekenmerkt door de ijle stemmen. In “Rind” (Kobe Boon) zijn naast de evidente stemmen ook de blazers prominent aanwezig.

De set wordt afgesloten met Kobe Boons “Sculptures”. Het start in een gewijd sfeertje (door het klavier) maar krijgt al vlug meer power om naar het einde toe Artan lustig uit de bol te laten gaan. De climax kwam er dan toch.

Het publiek had duidelijk genoten. Ze vroegen, en kregen, een bisnummer: “Kaminfeuer” (Kobe Boon/Astrid Creve, Marta Del Grandi). Het was een aanvankelijk rustig op gitaar voortkabbelend lied dat plots uitmondde in vlotte gitaarriedels. Een mooie afsluiter…

Tekst © Jos Demol (met dank aan Jan Van Stichel)  -  foto’s © Geert Vanoverschelde

Bezetting:

Astrid Creve – zang, banjola
Marta Del Grandi – zang
Roos Denayer – zang, elektrische gitaar
Viktor Perdieus - tenor sax, keyboard
Benjamin Hermans – klarinet, basklarinet & bariton sax
Artan Buleshkaj – elektrische gitaren
Kobe Boon - contrabas
Simon Raman - drums