Mary Halvorson Code Girl live in Gent

De Bijloke Kraakhuis, woensdag 14 maart 2018

Mary Halvorson maakt al een aantal jaren opmars als een vernieuwende gitariste. In 2012, in tijden dat De Singel meer jazz programmeerde, was zij in België te bewonderen met haar eigen trio met bassist John Hébert en drummer Ches Smith. Die zouden in de volgende jaren ook deel uitmaken van haar kwintet, septet en octet. Daarnaast speelde en speelt Halvorson in tal meer en minder bekende groepen, ook van illustere figuren als Anthony Braxton en John Zorn. Zij was in 2015 te zien op Jazz Middelheim in het trio met pianist Jason Moran en kornettist Ron Miles. In mei van 2017 deed ze als lid van het Tomaka Reid Quartet Kaap en de Handelsbeurs aan.

Met 'Code Girl', een van haar jongste, eigen projecten mocht de productieve Halvorson onlangs in De Bijloke Kraakhuis een nieuwe cd voorstellen. Daar doen de hoog aangeschreven trompettist Ambrose Akinmusire en haar gezellen van het oude trio Thumbscrew in mee, bassist Michael Formanek en drummer Tomas Fujiwara, maar ook de hier (zo goed als) onbekende Amirtha Kidambi. Vuurwerk gegarandeerd – volgens de aankondiging op de website van De Bijloke. Echter, wat voor een programma van Mary Halvorson met liedjes een wat onwaarschijnlijke woordkeus was, bleek nog het meeste onjuist voor wie geen plaatsje had in het middenvak voor het podium. De toehoorder die schuin ervoor of, erger nog, ernaast zat, keek voor hetzelfde tarief tegen een concert aan waarbij de versterking echt niet afgestemd was op de indeling van de zaal.

Het begin deed wel het beste verhopen. De gitariste bouwde vakkundig een intro op met effecten en loopjes en trakteerde zo op een fijne amuse-gueule. Daarna kwam van de eerste gezongen tekst voor wie - zoals ondergetekende - op rechts zat weinig door. In het tweede liedje kwam de zang beter in het geheel, maar dat ging ten koste van de gitaar. Het zou er in het verdere verloop van afhangen wie in de stukken tegelijk zou spelen en met welke invulling, of ik min of meer de idee had van het totaalplaatje te vatten of bijna te luisteren als naar een stereo-lp terwijl een speaker was uitgevallen. In meerdere passages was het raden wat het totale klankbeeld wel kon zijn.

Duidelijk waren strakke composities in het spel, helemaal in aansluiting met de voorlopig onnavolgbare stijl die Halvorson ontwikkelde. Zoals in haar instrumentale composities hoorde ik in haar liedjes melodische lijnen die onorthodox waren uitgewerkt. Zonder elektronische effecten klonk behalve de gitaar ook de trompet soms bewust niet echt tot helemaal niet zuiver. Bas en drums zorgden voor een aangepaste ondersteuning van de flow in dit project, dat toch wel tot het meer toegankelijke werk van Halvorson lijkt te horen. Inspiratie scheen geput uit eeuwenoude volkse en klassieke muziek, maar ook uit moderne rock - ik dacht zelfs heel even aan Cranberries(!). Tussen de gezongen nummers door doken de muzikanten even in een - zonder de zangeres - spannend, fel stuk.

Met de zangeres erbij viel visueel een expressieve kracht op. Met artiesten op het podium wiens roots duidelijk in verschillende van de werelddelen liggen deed de aanblik van de groep mij plezier. Ik prees mij gelukkig dat de zangeres behalve tekst ook klanken en kreten voor haar rekening nam. Zij kon zo haar grote bereik extra in de verf zetten - en ik miste op die momenten geen woord van de tekst. Wellicht had ik nog niet de slechtste plek  en voelde ik perfect de mood aan van de song waarin ik plots een flard heel helder waarnam. “These days there’s no real light here – it’s mostly sharply dull”.

En omdat Mary Halvorson na het concert de dubbel-cd al (voor de officiële release-datum) te koop aanbood kon ik mij voor 25€ nog een veelbelovend vooruitzicht aanschaffen voor thuis. Die schijfjes verzachten voor mij intussen meer de pijn dan dat zij er aan herinneren.

MUSICI:

Amirtha Kidambi, stem
Ambrose Akinmusire, trompet
Mary Halvorson, gitaar
Michael Formanek, contrabass
Tomas Fujiwara, drums

Tekst © Danny De Bock  -  foto’s © Geert Vandepoele


REACTIE VAN ONZE MEDEWERKER PAUL GODDERIS:

Dank voor de recensie, Danny!
Ik had eveneens het genoegen bij dat concert aanwezig te zijn en bovendien een uitstekende plaats te hebben bemachtigd. Inderdaad bleek de klankbalans niet steeds echt in evenwicht, waardoor ik in sommige passages de gitaar van Halvorson te weinig hoorde. Jammer, want in eerste instantie was ik toch voor haar aanwezig. Akinmusire zag ik nooit eerder zo relaxt en zijn bijdrage wiste mijn nazinderende herinnering aan zijn ondermaatse en teleurstellende prestatie op STORM! editie 2017 eindelijk uit en weg. Lof ook voor de drie andere groepsleden en grote opluchting vooral dat de vocalen van dergelijk hoog niveau waren. Kortom: ik verliet na de laatste noten de zaal with a satisfied mind.