Manolo Cabras Quartet alias The Demons Chasers, Lokerse Jazzklub, 29 oktober 2016

Officieel gaan ze als het Manolo Cabras Quartet door het leven. In de Lokerse Jazzklub joegen ze gedurende twee sets de demonen rond verhuisperikelen die de club bezighouden/teisteren uit het gebouw. Demons Chasers… Gerry Hemingway maakte in de jaren 90 een cd met als titel 'Demon Chaser'. Hoewel de samenstelling van de groepen niet overeenstemt, zijn er toch parallellen: een drummer die out of the box durft te denken gekoppeld aan een bassist die zowel traditie als vernieuwing bespeelt, inclusief concepten om de muziek doelbewust uit de comfortzone te halen. Uit de comfortzone betekent avontuurlijk en spannend. Omdat er aanknopingspunten waren, konden Cabras & Co. het publiek moeiteloos meenemen op hun exploratie van het ongespeelde dat klaarlag om ontdekt te worden.

Gedurende twee sets werden de nummers van de cd ‘Melys In Diotta’ in quasi chronologische volgorde gespeeld. Als was het maar om het verschil duidelijk te maken met de cd waarop Jean-Paul Estiévenart de honneurs waarneemt. Voor dit concert was Jeroen Van Herzeele de blazer van dienst. Zowel Estiévenart als Van Herzeele voelen zich thuis als de muziek uiteen begint te rafelen zodat een ander weefpatroon gefabriceerd kan worden. Van Herzeele smokkelt inherent de geest van Coltrane mee in zijn spel, niet als een copy/paste maar als een extra gen al was het maar om het energiepeil richting ‘intens’ sturen, zoals in E.R.G.O. In dit nummer hoorden we voor het eerst de typische sound die Manolo Cabras en Marek Patrman hebben ontwikkeld na jaren van samenspelen met o.a. Ben Sluijs, Augusto Pirodda en Erik Vermeulen. Patrman, het moet gezegd, was in bloedvorm en wist kleine ritmische cellen te ontwikkelen tot een golf waarop het voor de anderen spannend surfen was.

Nicola Andrioli verstond de kunst om zijn technisch sterke en lyrische interventies te injecteren in het geheel. In ‘El Nave Va’ , filmmuziek uit een prent van Fellini, bracht hij een broeierige solo. Hij liet ‘Bemsha Swing’ van Monk atypisch Monk maar wel spannend klinken, waarna Patrman het tijd vond om een vlammende drumsolo te geven. ‘No Comment’, een compositie van Cabras die door Augusto Pirroda gespeeld werd op een cd met Paul Motian en Gary Peacock deed de bassist zelf een beetje blozen van trots. ESDA is een Cabras klassieker die normaal klinkt als een bebop stukje gespeeld door modernisten. Dit concert klonk het als één van de vrijere stukken van het concert. In de tragere stukken werd subtiel gespeeld. Ook de verstilde schoonheid van ‘Lena’ wist de groep een intense lading mee te geven.

Het Manolo Cabras 4-tet speelde een ferm concert, waarbij zelf liefhebbers met enig voorbehoud voor ‘moderne dingen’ overstag gingen. Hun cd met Jean-Paul Estiévenart zal hoog eindigen op de eindejaarslijstjes. Dit optreden met Van Herzeele zal ook wel een plaatsje vinden in het lijstje met aangrijpende concerten 2016.

Tekst © Iwein Van Malderen - foto's © Cedric Craps
Deze recensie verschijnt ook op draaiomjeoren.com