Mógil: mooi, maar helaas vluchtig ook…

Vrijstaat O., 4 februari 2018

Het concert van Mógil startte verstild met twee in elkaar overlopende, maar geheel van elkaar verschillende stukken uit het meest recente album van het IJslands-Belgisch gezelschap dat met dit optreden in Oostende zijn allereerste ooit binnen onze landsgrenzen gaf. Hoofdthema van die cd, lichtte zangeres Heida Árnadóttir na afloop van de tweede, levendige, compositie toe, is de winter, en alles baadt dus vooral in een sfeer van “frost”, “cold”, ‘snow”, “Northern lights”…  Maar er staat ook één love song op, luidde het verder, en dat werd de derde titel op de setlist. Gitarist Hilmar Jensson onderscheidde zich even door verfrissend doch gedoseerd gebruik van enige effecten.

Na een niet met naam genoemd stuk waarin Eiríkur Orri Ólafsson overtuigend blijk gaf een behoorlijk getalenteerd trompettist te zijn, bracht men een “lullaby” waarvan de titel werd vertaald als ‘Come Into The Quiet’: een duo van Hilmar Jensson en Heida Árnadóttir, met een korte passage verfraaid door de basklarinet van Joachim Badenhorst.

Voor het volgende nummer vroeg de zangeres expliciet de hulp van het publiek en na het vooraf verstrekken van instructies  - wanneer wel en op welk moment niet, of steeds stiller, zingen – verwerd het lied daadwerkelijk  tot “meezinger”. Zij die deel hadden gehad in dit vocaal samenzijn mochten op flink wat bijval van de muzikanten rekenen. Na opnieuw een niet aangekondigd lied, kregen de toehoorders een verhaal over “a merman” in muziek en woord gegoten.

Bij de presentatie van de groepsleden door Árnadóttir, vulde Joachim Badenhorst aan dat aan de stand met cd’s ook een boekje met de Engelse vertaling van de teksten zou te koop zijn. “Handmade and with artwork by Joachim”, beklemtoonde en prees de zangeres.

Toen weer werd overgegaan tot het eigenlijke muziek maken, was het tijdens de intro even zoeken naar Eiríkur Orri Ólafsson: de trompettist bleek plaats te hebben genomen aan de piano die half verscholen in een hoek stond weggeschoven. Hij vatte in duo met Badenhorst aan, waarna de zangeres en de twee andere kompanen invielen en deze compositie met gezamenlijke krachten deden aanzwellen tot een van de ècht sterke momenten van de set. Ook wat daarop aansloot ontpopte zich tot een van de spannendste ogenblikken, met altvioliste Kristín Þóra die solo en met behulp van loops voor een imposante intro zorgde. Die spanningsboog werd aangehouden tijdens het voorlaatste nummer van het concert toen elk van de muzikanten op haar/zijn creatieve manier bijdroeg tot het creëren van een uitgestrekt klankenlandschap.

Mooie hoofdstukken, deze drie, maar helaas niet voor verderzetting of herhaling vatbaar, want eindigen verkoos men op een meer luchtige noot te doen. Een teneur die zich ook manifesteerde in het bisnummer, “a lullaby with an African twist”.

Slotsom: een concert waarbij iedereen van de groep geheel in dienst van “het lied” stond en zo goed als alles strak van de partituur werd gespeeld. Weinig ruimte voor solo’s of improviseren, bijgevolg: enkel rietblazer Badenhorst en trompettist Eiríkur Orri Ólafsson was het gegund bij hoge uitzondering even uit het strakke carcan te breken; de rol van gitarist Jensson en violiste Þóra beperkte zich tot degelijk en functioneel ondersteunen. Heida Árnadóttir, werkelijk alomtegenwoordig, leverde afdoend bewijs van haar zangtalenten, maar haar stem klonk bij tijd en wijle hinderlijk schel en schril. Dat alles leverde als resultaat een optreden dat door een groot deel van het publiek fel werd gesmaakt en inderdaad best “mooi” was, maar ondergetekende nooit echt aangreep wegens te vrijblijvend en ijl. Waardoor mijn herinneringen aan de passage van Mógil eigenlijk reeds bij het verlaten van Vrijstaat O. zo goed als helemaal waren vervluchtigd.

Tekst © Paul Godderis, 7 februari 2018  -  foto’s © Annie Boedt