Les Bandits de Belleville: een swingend nieuwjaarsgeschenk

The Black Cat (Torhout), 17 januari 2017

Traditiegetrouw worden de leden van jazzclub The Black Cat (Torhout) in januari beloond voor hun loyauteit, en dit in de vorm van een geheel gratis verwenpakket: een receptie met hapjes en drankjes, een compilatie-cd met live-opnamen van groepen die daar tijdens het afgelopen jaar op het podium stonden, èn een nieuwjaarsconcert. Dat laatste werd toevertrouwd aan Les Bandits de Belleville.

Dat 2016 voor vzw The Black Cat een goed jaar is geweest, mocht Jan Van Stichel (die de voorzitter verving) vooraf in zijn speech tevreden terugblikken. Ter illustratie: een groeiend ledental, vier van de concerten geheel uitverkocht, een nominatie voor de cultuurprijs van de stad Torhout…

Les Bandits de Belleville, een Gents kwintet met uitgesproken voorliefde voor gipsy muziek,  begon zijn set met ‘Life On Track’, een eigen compositie die meteen duidelijk maakte met welk aangenaam stemgeluid en vocaal talent zangeres Margot De Ridder is verwend. Eerste gitarist Florian De Schepper op zijn beurt mocht al een eerste maal demonstreren hoe vingervlug hij kan soleren zonder één ogenblik in de 6 snaren van zijn instrument verstrikt te geraken. Tweede gitarist Jonas De Meester en contrabassist Jelle Van Cleemputte zorgden daarbij voor de nodige stevige fundering.

De klassieker ‘Is You Is Or Is You Ain’t My Baby’ werd dan weer opgeluisterd met een fijn soleermoment van accordeonist Pablo Golder. Nog een standard volgde, ‘It Don’t Mean A Thing If It Ain’t Got That Swing’ van de nooit genoeg te prijzen Duke Ellington, en verdomd swingen deed die compositie in de uitvoering van de Gents bandieten! Daarna werd eventjes een versnelling lager geschakeld tijdens ‘Home’, aangekondigd als “een redelijk nieuw nummer”, dat zeer doorleefd werd gezongen en halverwege even het tempo van een wals aannam.

Volgde daarna een instrumental, het eerste nummer dat De Schepper naar eigen zeggen ooit heeft leren spelen na het horen van het Rosenberg Trio. Die compositie bood de gitarist de gelegenheid uitgebreid èn toch boeiend blijvend te soleren, waarna ook bassist Van Cleemputte zich in the spotlight mocht spelen. ’Upside Down’, opnieuw een eigen stuk, bleek van het type laidback, zowel qua muziek als qua boodschap in de lyrics, niettemin zeer expressief gezongen.

‘Ya No Bailo’ werd met heerlijke zelfspot omschreven als “het meest commerciële nummer uit de set want reeds driemaal gedraaid op Radio 1”. Zoals de titel deed vermoeden dreef dit stuk op een heerlijk Cubaans ritme. Ook bij de volgende, eveneens zelfgeschreven compositie hoorde enige toelichting: ‘Dip’ was een van de bijnamen van Louis Armstrong, en ging over een oude straatmuzikant. Claude Nougaro, helaas al niet meer onder ons vertoevend, was een van de zeldzame Franse zangers die moeiteloos en zonder struikelen jazzelementen in zijn chansons wist te smokkelen, getuige het prachtige ‘Le Jazz Et Le Java’, dat in een geslaagd kleedje werd gehuld: mooie zang, accordeonsolo, de contrabas even aangewend als percussie-instrument.

Nog een cover, daarna, nl. ‘Caravan’, de overbekende klassieker geschreven door Duke Ellington en Juan Tizol. Vooraf aangekondigd als “wat de Nederlanders ‘sleurhut’ noemen”, kreeg deze standard een bijzonder energieke versie mee. In duo brachten Margodt en Florian vervolgens ‘Bored’, een song omschreven als “uit het leven gegrepen” en een tekstregel bevattend waarin liefde voor iemand op erg originele wijze wordt verwoord: “I like to get bored with you”. Voltallig musiceerde de groep zich naar het einde van het optreden middels nog maar eens een eigen stuk, ‘Whatever Goes’, waar als commentaar bij werd gegeven dat het nummer oorspronkelijk als bossanova is geschreven maar nu is geëvolueerd naar meer swing.

Het publiek, dat intussen overduidelijk erg van Les Bandits was gaan houden, hield het kwintet op het podium gevangen, wat resulteerde in het energieke en tot vrolijkheid stemmende  ‘#Swing’, een lied “over de fantastische social media wereld” aldus Margot De Ridder die daar evenwel onmiddellijk aan toevoegde dat zij toch liever in de echte wereld vertoeft. Waarop Florian De Schepper prompt en schalks bekende dat de groep toch op Facebook is te vinden. Na deze ironische kijk op de moderne communicatiemiddelen werden de muzikanten nog een tweede keer teruggeroepen: zij  zwaaiden muziekgewijs tot ziens met (het o.a. door Miles Davis opgenomen) ‘Bye  Bye Blackbird’.

Les Bandits de Belleville reveleerde zich (voor wie hen eerder aan het werk zag: opnieuw) als een kwintet met vier uitstekende muzikanten en een zangeres die met haar  podiumprésence het publiek vlot inpalmende.  Een concert met uitsluitend nummers die zich vlot in de oren van alle aanwezigen wurmden en dus een bijzonder fraai nieuwjaarsgeschenk van The Black Cat aan zijn leden. Ongetwijfeld verheugen deze zich reeds op wat 2017 vertaald in concerten zal betekenen.

Tekst © Paul Godderis  -  Foto’s © Geert Vanoverschelde