Laurent Barbier Quartet CC Ans

Centre Culturel d'Ans, 6 september 2019

We ontdekten Laurent Barbier bij het L.G. Jazz Collective o.l .v. Guillaume Vierset (album New Feel uit 2014) en vervolgens bij het Joachim Caffonnette Quintet, met Daniele Cappucci  en Armando Luongo (Simplexity uit 2015).

De saxofonist uit Dinant studeerde bij Frédéric Delplancq aan de Academie van Ciney, Steve Houben aan het Conservatorium van Brussel en uiteindelijk bij John Ruocco in Den Haag. Hij toerde in o.m. Frankrijk, Nederland en Griekenland. Onlangs vormde hij een een quartet met gitarist Julien Tassin.

In het C.C. van Ans, stelde hij een andere kwartetformule voor. Op gitaar de jonge, beloftevolle Giovanni Di Carlo, die al aan de zijde van Peter Hertmans en Diederik Wissels speelde. Op contrebas, Victor Foulon die opnam met Diederik Wissels (Pasarela) en Olivier Collette (Phi). Tenslotte op drums, zoals bij zijn vorig kwartet, de explosieve Armando Luongo (Fillipo Bianchini Quartet, Adrien Volant Trio, Joachim Caffonnette Quintet). Een ritmesectie die het publiek van Ans goed kende omdat zij al aan de zijde van Quentin Liégeois opdaagden voor zijn Hommage à René Thomas, zo’n 4 jaar geleden.

Het concert nam een vliegende start: Een wervelende altsax, met een snijdende klank en in een heel strak ritme, een gitaar met een warme, ronde klank, een melodische contrabas en sprankelend drumwerk. Het repertoire, een kleurrijke waaier van moderne jazz met composities van Bill Frisell en Dave Holland, Work Song van Nat Adderley gespeeld op dwarsfluit, met de energie van een Youssef Lateef uit de periode van het sextet van de gebroeders Adderley en een Con Alma op een hoger tempo gebracht dan de originele versie van Dizzy Gillespie. Voeg daarbij nog een aantal eigen composities, en je kan begrijpen dat we deze eerste set alleen maar ten zeerste konden waarderen, het smaakte naar meer.

Bij de tweede, ging na een lange pauze van start met suggesties van het publiek die de saxofonist opvroeg. Daarnaast vertolkten ze enkele eigen composities waaronder een zeer mooie van Armando Luongo. Het werd een beetje een terugkeer naar het gemakkelijke - om de habitués te plezieren - al honderden keren gehoorde standards, zoals Just Friends of Smile van Chaplin. Inderdaad klassiekers die ze vakkundig ten gehore brachten, maar het "minder academisch" en vernieuwend repertoire van het begin illustreerde beter de ware identiteit van het quartet

Tekst © Claude Loxhay (vrije vertaling Jos Demol)  -  foto’s © Jeanschoubs