Laughing Bastards, JaZZZolder Mechelen, 12 oktober 2018

Wat een aangename verrassing !

Ik stond wat op een verkeerde poot gezien het ‘free’ verleden van Michel Mast, de tenorsaxofonist en leader van deze very aangename band maar ik had beter kunnen weten want ik zag Michel dit jaar al aantreden met het ‘Imagine Raymond’ programma, composities, geen free omtrent.

Trouwens, de free van Jimmy Giuffre is er ééntje van de rustige soort en rustig, innemend, da’s Laughing Bastards helemaal zoals ze hier een eerste set starten, uitnodigend, zelfs  met een zacht wenken wordt je binnen geborsteld. Het lijkt wel a romantic evening, zo’n mooie harmonieën  met ingetogen, zangerige, soms aangestreken bas, de sax nooit schreeuwerig en de resonantie van de gitaar zo ijl dat je d’er bij wegdroomt… Kamermuziek, een beetje teveel in de schaduw misschien maar naar het einde van die eerste set toe wordt het gaandeweg energieker, gepassioneerd zelfs maar zonder hoog oplaaiend saxvuur en toegedekt door cimbalen….

De tempowissel maakt het spannend en met ‘Weigh’ van gitarist Jan Sebastiaan Degeyter die we ook al kennen uit de Lara Rosseel Group  mag de set dan levendig eindigen, ook al door een prima, innemende drumsolo van Marcos Della Rocha, nog niet eerder gezien…

De songs van Nils Vermeulen, de bassist die inspiratie vond bij George Brassens  en vooral de nummers van de sublieme gitarist Jan Sebastiaan zijn lyrisch en mengen perfect bij bijvoorbeeld ‘Rut’ van Carla Bley.

Een andere naam die ook een paar keer valt is die van ene John Rory (… ? …) waarnaar verwezen wordt als inspiratiebron maar die is mij onbekend, ik kan de naam  best verkeerd begrepen hebben, zo’n groot jazzkenner ben ik nu ook weer niet… (Thanks to FB en vooral Danny De Bock meen ik achteraf dat het waarschijnlijk wel  om John Lurie , medeoprichter van The Lounge Lizards, zou kunnen gaan)…

De tweede set gaat in eenzelfde elan verder, Michel doet steeds het woord en stelt de songs voor. Onder de vele toeschouwers zitten wat muzikanten die ooit op één of andere wijze met Michel hebben samengewerkt: André Goudbeek, Chris Joris,…

Van de gitarist die vandaag hoog scoort (die gitaristen doen het de laatste tijd erg goed, hier in de JaZZZolder !) krijgen we nog het mooie ‘Matteo’ (ook op de cd ’Old Masterplans’ die hier vanavond als warme broodjes de deur uitgaat) en de bis wordt uiteindelijk ‘The Train and The River’, heel gepast eindigen met deze bekende tune van Jimmy Giuffre. 

Wat napraten deed me nadien de tijd uit het oog verliezen…. Busje komt zo ?... Ja, saluut!... dat werd dus met de taxi naar huis….

Tekst en foto’s © Winus (JAZZEPOES.be)




Oog/oorverslag door Chris Joris:


Vanavond in de jazzzolder, Mechelen: gezien en gehoord: "The Laughing Bastards".

Een kwartet gesticht door tenorsaxofonist Michel Mast, architect, docent architectuur aan St-Lucas en organisator van het mooie Gentse low-profile Festival Ham-Sessions, de initiatiefnemer van het HAM-label en een echte Gentenaar, die ik mijn vriend mag noemen sinds de prille jaren '70 en waar ik zowat mijn debuut mee waarmaakte via improvisatie-sessies in Antwerpen bij drummer Francis Van Acker, die zijn geërfde klassieke huis als muziektempel openstelde voor wekelijkse laboratoria om jezelf tegen te komen, en dat met bassist Jean Demey, ook zo'n schat, die een vriend is gebleven. We geitebeidden er lustig op los, geen partituren, geen afspraakjes, maar spelen en zoeken, gewoon.

Later concerteerde ik op het free jazz festival in de Gentse Vooruit met Michel Mast, volgden we de workshop van wijlen John Tchicai Music (een grote, innemende geest uit de avant-garde van toen) en namen we samen mijn eerste cd op met de legendarische bassist Johnny Dyani (Zuid-Afrika), de rest is geschiedenis, ieder ging zijn eigen weg: hij o. a. met het Blindman Quartet en de Flat Earth Society crazy big band en ik met mijn kwartetten en kwintetten en de Afrikaanse uitstapjes.

"Laughing Bastards" klinkt als een koppig groepje ongeregelde anarchisten, doch integendeel, het is een kamermuziek-opstelling vanuit de "3rd-stream" opvatting van wijlen Jimmy Giuffre en van daaruit zijn zij zelf stukken gaan componeren die dat zachte contrapuntisch spelen evoceren. Meer partituurwerk dan je zou denken en met een zoete klank, die verrast van een veteraan, die ik kende als de bulkende, krachtige shouter in de ons zo vertrouwde kleurzetting van een Archie Shepp of Pharoah Sanders uit onze jeugdjaren.

Er werden vele composities gespeeld van een ontzaglijk getalenteerd jong gitarist: Jan-Sebastiaan Degeyter, wat een volslagen lyrisch en krachtig gitarist, die nooit pocht met zijn volume, doch wel met zijn vertelkracht en enorme volwassen techniek, die hij dan ook weer nooit "gratuit" gebruikt. Hij was reeds te gast in de jazzzolder met de Lara Rosseel groep (mijn charmante bassiste uit het Home Project).

Er werd gefluisterd, dat het allemaal wat zachtaardig bleef en er eens een stevige mep mocht op gegeven worden. Ik begreep dat maar al te goed, maar de vier heren gaan voor een concept en dat respecteer je, daar tracht je in mee te gaan of niet. Ieder huisje zijn kruisje en iedere jazzband zijn kleur en geur. Daar gaat Jazzzolder voor: het is geen Brusselse jazztent waar je de mensen moet entertainen volgens toeristische en jazz-cliché normen, maar waar ieder zijn verhaal komt doen en daarom is Jazzzolder, Mechelen een nodig en mooi initiatief, dat bestaansrecht heeft. Steun het, en indien U bijna zo rijk bent als de voetbalbond en van jazz houdt, help hen aan een nieuwe degelijke locatie.

© Chris Joris