Laughing Bastards, gezien in De Singer, 29 december 2016

Michel Mast, tenorsaxofoon; Jan-Sebastaan Degeyter, gitaar; Nils Vermeulen, contrabas; Casper Van de Velde, drums

Wie houdt van de drummerloze trio’s van Jimmy Giuffre uit de jaren 1950 heeft een grote kans om luisterplezier te vinden bij Laughing Bastards. Ook al spelen Michel Mast, Jan-Sebastiaan Degeyter en Nils Vermeulen nu al een tijdje mét een drummer. Op de cd ’Old Masterplans’ zat Lander Gyselink nog aan de drumkit, sinds enige maanden is dat Casper Van de Velde. Bij het veelbelovende duo Schntzl deed die ons wel eens denken aan de onlangs nog gelauwerde Gyselink, omwille van zijn levendige manier van spelen die vol variatie zit. “Drummer Casper Van de Velde geeft de groep extra pit” was de laatste zin van de aankondiging op de website van De Singer. Dat was werkelijk het geval! Terwijl Gyselinck zich in deze formatie meer inpaste in de strakke formule, legde Van de Velde hier meer zin voor avontuur in zijn percussie.

Zoals op de cd bracht de groep een aantal nummers van gitarist Jan-Sebastiaan en van Jimmy Giuffre, aangevuld met enkele andere covers. Met ronde, volle noten droegen bassist en gitarist bij aan de warme, eigen sound van Laughing Bastards, waarin saxofonist Mast met lichte ruis zijn specifieke saxofoongeluid liet zingen.

Alle vier toonden zij zich meestal heel trefzeker. De composities van Giufffre gingen het kwartet heel goed af. Zowel het rijtje ‘Gotta Dance’ (dat zin deed krijgen om te dansen), ‘Time Enough’, ‘The Train and The River’ in de eerste set als ‘Finger Snapper’ in de tweede gevolgd door ‘A Ring Tail Monkey’ kregen heerlijke uitvoeringen. Van de Velde speelde meer het ritme van een stoomtrein na tijdens ‘Time Enough’ dan bij ‘The Train…’, maar in elk stukje werkte zijn aanpak.

Ook de composities van Jan-Sebastiaan, die zowel voor afwisseling zorgen als voor aansluiting bij inspiratiebron Giuffre, hadden de vier heel goed in de vingers. Op ‘Matteo’ ging de gitarist ervandoor met een speedy solo, die bassist Vermeulen en drummer Van de Velde met plezier ondersteunden. Zijn ‘Mexican Flu’ en ‘Weigh’ overtuigden niet minder als op de cd. In ‘Too Much Sake’ van Horace Silver net voor de pauze kwam Van de Velde helemaal los.

Minder thuis voelde de groep zich schijnbaar bij de covers van Carla Bley of misschien kwam daar naar voor dat sommigen van de Laughing Bastards gebaat zijn bij een duidelijke structuur en weinig gesoleer. In ieder geval werd ‘Jesus Maria’ van Carla Bley fijn gebracht, maar niet in hemelse schoonheid. Bij haar ‘Lawns’ leek het er sterk op dat de groep dit nummer (nog) niet vaak genoeg gespeeld had. Jan-Sebastiaan pingelde wat aan bij de bassolo van Vermeulen die net een keer buiten de lijntjes kleurde, terwijl hij diens solo wat later bij ‘Boogiewoogie Bossa’ heel goed wist te begeleiden.

Het was ook geen perfect concert, omdat de sax als die inviel soms niet meteen goed mengde, alsof iets misging in de timing of het aanblazen en de klank – misschien door de afstand tot de micro - een fractie de juiste tint miste in het klankkleurenpallet. Maar dit is als spijkers zoeken op laag water, want het was genieten van de kleurenrijkdom die alleen de tenorsaxofoon uitbracht. En dan waren er nog het imponerende basspel, de meer dan lekkere gitaar en de geweldige drums en percussie. We hoorden twee fijne en leuk sets die ons een warm gevoel bezorgden. We genoten van schitterend samenspel op instrumentale nummers. Alle vier klonken ze meestal super en schoven hun bijdragen netjes in elkaar, de kleine mankementjes maakten het alleen maar warmmenselijker. Ideaal voor ontspannend luisterplezier.

Tekst © Danny De Bock  -  Foto’s © Cedric Craps