Joel Frahm Trio live in de Hnita

Heist-op-den-Berg, 9 april 2024

Laat het aan Peter Anthonissen over om op een doordeweekse avond een toptrio uit te nodigen naar de Hnita. Dinsdag 9 april was het nog eens zover met tenorsaxofonist Joel Frahm, contrabassist Dan Loomis en drummer Ernesto Cervini.

Met ‘The Bright Side’ (Anzic Records, 2021) leverde dit trio een knap visitekaartje af dat helaas te weinig aandacht kreeg. De drie heren zijn nochtans geen echte onbekenden. Naast hun persoonlijke initiatieven spelen ze aan de zijde van een aantal andere (bekendere) namen. Zo nam Frahm duo-platen op met Brad Mehldau (‘Don’t Explain’) en Andrean Farrugia en toerde hij met Omer Avital. Daarnaast was hij te gast op verschillende albums van Cervini’s Turboprop.

De drummer zelf leidt verder nog originele groepen zoals Tetrahedron en Tunetown. Dan Loomis beweegt zich op zijn beurt in de New Yorkse scene waar hij naam maakt bij gezelschappen als SPOKE en The Wee Trio. De man is bovenal een gevraagd componist. Zo schreef hij een oratorium en binnenkort verschijnt een groots opgevat werkstuk van hem onder de titel ‘Revolutions’ met als thema de revoluties in Haïti en Bolivië.

Onweerlegbaar drie muzikanten van goeden huize met een eclectische achtergrond.

Bij het Joel Frahm Trio staat alles in het teken van zuivere jazz in een akoestische setting en een harde kern van tenorsaxofoon, contrabas en drums. Geen elektronische hulpmiddelen of afwijkingen naar (moderne) “light” derivaten. In een lange set vergastten ze een uitverkochte club op snoeiharde bop en swing gedrenkt in de juiste traditie. De onderlinge connectie van de drie werd op geen enkel ogenblik verstoord. Integendeel, ze kwamen steeds intenser uit de hoek waarbij solo’s dienden om de sound van het trio te verrijken en te verstevigen, niet om de focus op te eisen.

Enkel eigen composities op de setlist, te danken aan het feit dat ze elk componeren in dienst van de groep. Hun voorraad omvat ondertussen een negenentwintig nummers wist Cervini te vertellen.

In de Hnita stelden ze trouwens in première een aantal kersverse stukken voor waarvan er eentje de dag voordien uit de pen vloeide van de drummer. Aan de hand van een vinnige dialectiek brachten ze veelbetekenende odes aan iconen als Benny Golson (‘Thinking Of Benny’) en Joe Henderson (‘Blow Poppa Joe’). De vurige capriolen van Frahm deden ook al eens denken aan Sonny Rollins, Jon Irabagon en zelfs King Curtis (‘The Bright Side’).

Ze lasten eveneens de nodige knipogen in naar souljazz (een gloednieuw nummer van Loomis), disco (het moment om met de meest gekke spielereien naar voor te komen) en een ballad (‘Moonface Lament’). De nodige humoristische accenten, zowel bij de aankondigingen van Frahm als in de steekspelletjes onderling, maakten het extra plezierig voor zowel het publiek als de groep. Het was duidelijk dat het trio zich door en door amuseerde op het podium wat zich weerspiegelde in de uitbundige en enthousiaste reacties vanuit de zaal.

De overtreffende indruk was mede te danken aan een uitzonderlijk uitgebouwde klankkwaliteit. Zelden hoor je een contrabas zo loepzuiver weerklinken en worden drumsolo’s op genietbaar volume gehouden.

Een deugddoend concert waarmee het trio bewees dat “classic jazz” een gewaardeerde maatstaf blijft. De nieuwe cd van het trio verschijnt in het najaar gekoppeld aan een tournee. Programmatoren met smaak weten wat te doen.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Patrick Van Vlerken

BANDCAMP