Jihye Lee Trio: een Koreaans-Belgisch-Bulgaars charmeoffensief

The Black Cat, 19 september 2017

Voorzitter Paul De Cloedt smokkelde in zijn verwelkoming onmiddellijk de heuglijke mededeling dat aan de vorig seizoen ingezette traditie van een vol huis alvast voor dit concert een vervolg was gebreid. Zijn wijze raad luidde dan ook tijdig te reserveren voor het optreden van New Special Quintet op 24 oktober. Vervolgens vestigde hij de aandacht op het interview dat Jazz’halo – in zijn bewoordingen: “een bijna onmisbare website voor wie het jazz gebeuren wil volgen” - met de bestuursleden van vzw The Black heeft gemaakt en te lezen is op www.jazzhalo.be. Als dank had men voor Jos Demol (afwezig wegens in het buitenland, PG) en voor ondergetekende en een fijne attentie. Na een woord van dank aan de trouwe sponsors en de aandacht te hebben gevestigd op een concert van Septem Viri op 30 september, introduceerde hij het trio van de Zuid-Koreaanse, aan de Academie van Torhout lesgevende Jihye Lee.

De zangeres, geflankeerd door saxofonist Stefaan Debevere en pianist Sabin Todorov, bracht een set met hoofdzakelijk werk uit de cd ‘Diamond Sutra Reader’ (zoals enig huiswerk achteraf me zou leren). ‘Afro Blue’ startte Jihye Lee solo, zichzelf begeleidende op een kleine in de hand gehouden gong, waarna haar beide begeleiders het geluid van dat stuk mee bepaalden. Titelsong van de cd ‘Diamond Sutra Reader’, geïnspireerd door Boeddhistische monnik reveleerde zacht fluwelen saxgeluid van Debevere en subtiele ondersteuning op piano. ‘The Fountain of Soul’ werd sprankelend maar met kordate aanslag ingezet door Todorov; tijdens de saxsolo hulde hij zijn piano in de functie van basinstrument, om dan tijdens zijn eigen solo als een spring in ’t veld over het klavier te dartelen. Tussendoor manoeuvreerde zich Lee in woordeloze vocale acrobatieën, met souplesse van laag tot hoog opklimmend.

In ‘Distance’, een stuk waarvan de muziek werd geschreven door Glauco Venier, hield Lee de zang meer ingehouden, een gelukkige beslissing omdat daardoor de van tristesse doordesemde tekst van Norma Winstone beter tot zijn recht kon komen. Debevere droeg met een gevoelige solo op sopraansax bij tot het creëren van de gepaste de sfeer, hierin ondersteund door Todorov met sobere doch subtiele pianobegeleiding.

Changement de décor was er met ‘Dance for Victor’ van Philip Catherine: ideaal leende zich deze huppelende melodie voor het scatten van de krachtig zingende Lee; Debevere toverde uit (opnieuw) de sopraansax een kronkelende solo, Todorov verkende zeer fantasierijk de toetsen met een bewonderenswaardige coördinatie tussen linker- en rechterhand. Toen mijn blik even dwaalde over het publiek, zag ik hoe in de rij van Paul De Cloedt meerdere voeten ritmisch mooi in dezelfde maat op en neer gingen… In ‘Mermaid’, een compositie van Sabin Todorov waarvoor Lee opnieuw gezang zonder woorden leverde, zwollen in het middenstuk piano en vocals aan; de zangeres surfte op de pianogolven die Todorov, met accurate aanslag, als eb en vloed liet aanrollen. Een van de sterkste stukken van het concert.

Volgde ‘Kleine suite deel 1’, een instrumental van de hand van Debevere en geschreven voor een leerling van hem. “Harmonisch gaat het alle kanten op”, waarschuwde de saxofonist vooraf. Ondanks de – ik citeer de componist - “weinig boeiende titel“, zorgde hij met dit stuk voor het tweede hoogtepunt van de avond: zelf ging hij in een breedvoerige solo - eindelijk! - ècht voluit, zijn voorbeeld werd gevolgd door de Bulgaarse wervelwind op piano.

Tijd was er ook voor de gebroeders Gershwin, want hierna volgde ‘Summertime’, bluesy ingezet door Todorov die in het vervolg van de song pianogewijs een warme dag evoceerde. De ook al zwoele sax riep een moment het beeld op van Stan Getz. Jihye Lee leverde intussen een proeve van haar rijk stembereik.

Na deze tour de force was Debevere opgelucht dat hem een handdoek ter beschikking lag. Het gelach na deze bekentenis vervluchtigde zeer snel na aanvatten van ‘September Song’: het trio slaagde er immers moeiteloos in de toehoorders een mantel van donkere weemoed om te hangen. De stemming kantelde weer naar het vrolijke toen Jihye Lee een lied indook met een Koreaanse titel die zij vertaalde als ‘Excitingly’. ‘Exciting Lee’ (zoals Debevere grapte) bleek een opzwepend nummer waarvoor de zangeres naar het slot toe de hoogste registers van haar stem aftastte. Naadloos ging men daarna over in ‘The Goodbye Song’, waarin Lee haar publiek vaarwel toezong en het in één beweging meteen ook voor elk van de maanden van het jaar afzonderlijk een wens meegaf.

Met bisnummer ‘New Arrirang’, een Koreaanse folksong, hier in een arrangement van Stefaan Debevere, sloot het trio zijn concert af.

Het laat zich aanzien dat The Black Cat met de programmatie van deze act zijn trouwe publiek nu al heeft weten te charmeren.

Tekst © Paul Godderis, 23 september 2017  -  Foto’s © Geert Vanoverschelde