Jef Neve, 16.09.2019, BOZAR (Brussel)

Jef Neve © Stephan Vanfleteren

Jef Neve gaf het altijd toe. Waarom zou hij kiezen tussen klassiek en jazz als beide te combineren vallen? Zijn nieuwste persoonlijk bewijs: een compositie voor orgel, piano en orkest in opdracht van BOZAR.

Neve wilde duidelijk zijn enthousiasme zo snel mogelijk delen. Hij deed dat aan de hand van een spectaculaire versie van Billy Strayhorns ‘Lush Life’. Alle registers werden meteen opengetrokken door de pianist die zich vooral aan de linkerkant van de piano hield. Zijn gelaatsuitdrukkingen waren nog explicieter dan anders, van pure extase tot zijn typisch grijnslachje. Het publiek werd willens nillens meegesleurd midden het spektakel. De grenzen tussen jazz en klassiek vervaagden continu. De bijna huppelende versie van Monks ‘I Mean You’ die hierop volgde, klonk als een sterke knipoog naar Fats Waller.

En dan de hoofdbrok: Neves compositie opgedeeld in zeven symbolische hoofdstukken. Met enkel piano, strijkers en de twee saxen had de intro van ‘Resurrection’ eventjes weg van Griegs ‘Morgenstimmung’ uit ‘Peer Gynt’. Tot het orgel alles naar een bredere dimensie stuwde en trompet en hoorn hieraan extra volume toevoegden. ‘Announcement’ klonk precies zoals de titel liet vermoeden. De aankondiging van een belangrijk evenement met een uitbundige Peter Maus achter het orgel. ‘Exclamation’ vormde een rustig interludium met piano en saxofoon terwijl het orgel voor een vederlicht onderliggend dronetapijt zorgde. Stilaan werd iedereen echter meegesleurd in een wervelende vrije val . Een beeld dat eindigde in slow motion met uiteindelijk nog de echo van het orgel.

‘Perseverance’ was het ultieme jazzmoment met diverse steekspelletjes maar vooral Neve die percussief en repetitief bleef aandringen terwijl saxofonist Nicolas Kummert alsmaar inventiever uit de hoek kwam. Een trip van de “roaring twenties” via musicals tot op het randje van freejazz. De climax van de ganse compositie. Met ‘Adagium’ volgde een heuse stijlbreuk en liet Neve zich horen van zijn romantische zijde. Een liefdestafereel met een melancholisch kantje benadrukt door het strijkerskwartet en bassist Nathan Wouters aan het werk met strijkstok. ‘Reaction’ was nog een extra passage om aan te tonen dat jazz ook synoniem kan zijn voor plezier. Gershwin en Bernstein waren niet ver weg, met solo’s voor wederom een schitterende Kummert en ook trompettist Teus Nobel die ondertussen stilaan een vaste sidekick van Neve geworden is. Er werd afgerond met ‘Finale’, inclusief nog solomomenten voor Maus en de twee saxofonisten Kummert en Dhondt.

Een heuse brok muziekgeschiedenis verwerkt in een kleurrijk geheel. Orgelfans bleven wellicht wat op hun honger zitten want Maus kreeg niet zoveel ruimte als je mocht verwachten. Het maakte het ganse werk op die manier wel veel opener en toegankelijker.

De avond werd afgesloten met ‘Vagrants Colony, A Hymn’, een vorige compositieopdracht die Neve kreeg en die slechts eenmaal werd uitgevoerd maar toen met accordeon in plaats van orgel. Voor het onvermijdelijke bisnummer begon hij in sobere Randy Newman-stijl geflankeerd door Nobel tot iedereen stapvoets aansloot bij de twee. Gepaste apotheose voor een boeiende Neve-avond.

© Georges Tonla Briquet


Musici:

Jef Neve piano, compositie
Pieter Jansen viool
Christophe Pochet viool
Steven De Roeck altviool
Anthony Gröger cello
Nathan Wouters contrabas
Nicolas Kummert tenorsaxofoon
Andy Dhondt saxofoon
Teus Nobel trompet
Bart Indevuyst hoorn
Pieter Kindt trombone
Peter Maus orgel