Jean-Paul Estiévenart Quintet LIVE

Théatre Marni Brussel, 7 september 2018

"Hij voegt niets toe en inspireert niemand. Hij maakt geen verschil maar wel graag brokken. […] Van de hele fauna is de recensent het minste waard." Het is een deeltje uit een onzachte Facebook-post van enkele weken terug, iemand die een commentaar had gelezen over een live opgenomen tv-programma. Inderdaad, zou zo’n recensent ooit naar concerten gaan, of naar jamsessies? Het verhaal spookte door het hoofd van ondergetekende bij de première van het Jean-Paul Estiévenart Quintet in het Théâtre Marni. Hoe beoordeel je namelijk een concert van een groep die eerder die dag voor de allereerste keer in volledige bezetting kon repeteren?

Dat Jean-Paul Estiévenart, ooit begonnen met zijn grootvader als voorbeeld, zelf zich op relatief korte tijd tot de absolute top van de Belgische trompettisten heeft opgewerkt, creëert op zich hoge verwachtingen. Voor dit optreden beperkte het ensemble zich dan nog uitsluitend tot een rist aan nieuw gepende nummers die voor het eerst op het publiek werden losgelaten. Een loepzuivere carte blanche dus.

Vooral in het begin was de beperkte voorbereiding te merken: in de opener ‘Compassion’ klonk het vijftal nog wat gereserveerd tot afwachtend en instructies van de bandleider waren te goed zichtbaar. Naarmate het optreden vorderde, ontdeden Estiévenart en band zich van de ballast van onwennigheid, onontbeerlijk voor de authenticiteit van het gebeuren. Het speelse maar tegelijk donker klinkende ‘Henri’, een tribute aan Henri Thomas, hielp mee het ijs breken en het verrassend abrupte slot hield ook het publiek wakker. ‘Strange bird’ begon als een kinderliedje op piano, om dan om te schakelen naar iets wat leek op Satie aan dubbel tempo.

De jarenlange kompanen van Jean-Paul, drummer Antoine Pierre en bassist Nic Thys zorgden voor de stevige ondergrond waarboven de frontman, de Franse gitarist Romain Pilon en pianist Nicola Andrioli konden freewheelen. Jason Moran was niet ver weg in de piano-intro van ‘La caseta’, dat net als de afsluiter ‘Barcelone’ in Spanje werd geschreven en ook opviel door de heerlijk warme gitaareffecten. Alle remmingen waren nu weg, te merken aan de toenemende humor in de bindteksten, en Jean-Paul Estiévenart waagde zich ook in het lage register van zijn trompet. Daar klinkt hij even melodisch en evenwichtig als in de midden- en hogere regionen, een kwaliteit die lang niet iedere beroepsmuzikant kan uitbuiten. Aan zijn grote voorbeeld Bert Joris droeg hij vervolgens ‘Bert sketch’ op. De titel van het daaropvolgende ‘Shhh’ verwees naar een recent model-demper (de Shhhmute), voor een trompettist die in gesloten bebouwing woont een al even onmisbaar hulpmiddel als een wasmachine voor een sportief gezin.

Jean-Paul Estiévenart heeft met zijn trio al bewezen lyriek en improvisatie te kunnen combineren tot een boeiend en evenwichtig geheel. In de sterke bezetting van deze avond moeten meer muzikanten de nodige ruimte krijgen, vinden en geven. Het is te hopen dat dit vijftal verder kan uitgroeien tot een vaste waarde, maar met de agenda van de bandleden is dat geen evidentie. Dat het kwintet met de nodige aandacht een voltreffer kan worden, beseft Jean-Paul Estiévenart zelf ook wel.

Tekst © Olivier Verhelst  -  foto’s © Olivier Lestoquoit