Jazzwood 2019

Holsbeek 24 augustus 2019

Een klein, immobiel amfitheater van aaneen getimmerde houten planken en stronken, aangevuld met stoelen en een podium, te midden het Chartreuzebos, dat is de knusse en betoverend mooie locatie van Jazzwood, intussen aan de negende editie toe. Voor de derde maal werd het festival voorafgegaan door een gratis natuurwandeling met poëzie, geschreven door lokaal talent. De reservaties hiervoor dienden apart te gebeuren, waardoor slechts een fractie van de festivalgangers hier ook aan kon deelnemen.

Thema dit jaar was de boswachter, die in de persoon van Gert Verbruggen tegelijk ook gidste met interessante duiding en weetjes over het beheer van dit 70 hectare grote bos. Zo ging hij ook de kwestie niet uit de weg rond de 3.000 te kappen Amerikaanse eiken die in de regio Brugge brandend actueel is en die op sociale media, voor de verandering, leidde tot verhitte discussies waarbij krachttermen niet werden geschuwd.

Deelnemers kregen de sterk verschillende geesteskindjes van de lokale dichters, dichteressen en tevens een cursiefschrijver, die onderweg tijdens verschillende haltes voorlazen, gebundeld mee naar huis. Het ene gedicht is al meer geschikt voor een bepaald doelpubliek dan het andere, maar allemaal bezingen ze met veel liefde mens en natuur.

Reeds lang voor de aanvang van het eerste optreden om 19.30u hadden de die hards hun plek al ingenomen. Geen zwaar offer, aangezien de setting zo mooi is dat een festival niet eens een noodzakelijk argument is om daar te vertoeven.

Het Stefan Bracaval Qu4tet mocht de spits afbijten met een door de frontman en fluitist zelfgeschreven repertoire. De heel afwisselende set sterke composities, van swing, over wals en musette tot afrobeat kon helaas niet verhullen dat de begeleidingsband zo braaf binnen de lijntjes kleurde, vaak nog meer dan op hun plaat. Daar zou je nog begrip tonen en de schuld afschuiven op een lamme producer. Het kwam echter zo berekend over dat het niet zou opgevallen zijn, mocht er een bandlid te elfder ure afgezegd hebben of de set veranderd zijn.

Dat laatste gold alvast niet voor het Kristen Cornwell Trio. Vanaf de eerste seconden van Willie Dixons ‘Spoonful’ werd duidelijk dat het drumloze trio van plan was indruk te maken. Onder impuls van een bijna ontketende bassist Christophe Devisscher die voor stevige funderingen zorgde, mocht gitarist Patrick Deltenre zowel obligate ritmische begeleiding als beheerste maar heerlijke en overtuigende blueslicks en -soli afleveren waar menig Belgische collega een punt aan kan zuigen. Kristen Cornwell zette blues- en andere klassiekers moeiteloos naar haar hand met een soort naturel dat we te weinig zien op onze podia. Hier geen pogingen om te klinken als iemand anders, maar wel als zichzelf. ‘For what it’s worth’ van Buffalo Springfield, ‘You can’t judge a book by its cover’ (ook Willie Dixon) en Mose Allisons ‘Your mind is on vacation’ vormden mee een organische set, maar Cornwell voegde nog extra samenhang toe door een liefdestrilogie te maken van ‘Better than anything’, ‘Gimme what you got’ (Keb Mo’)’ en ‘Seems I’m never tired of loving you’. Ook covers van grote seksegenoten Joni Mitchell (‘Blue’) en Billie Holiday (‘Who needs you’) bleven overeind in wat uiteindelijk het verrassendste optreden van de dag werd.

Niet dat Bert Joris tegenviel, integendeel, maar misschien zijn we wat verwend en gewend geraakt aan ’s lands beste trompettist. Zijn kwartet met Philippe Aerts op bas, Dré Pallemaerts op drums en Nicola Andreoli, die op piano vlotjes zijn landgenoot Dado Moroni (werkzaam in Turijn) doet vergeten, kon alleen maar uitblinken in het formidabele decor. Naar boven starend zag je de schemering een spookachtige sfeer creëren met de bomen en het gebladerte: een complexere lichtshow was overbodig om een schitterende track als ‘Magone’ visueel te versterken. Het titelnummer van zijn tweede cd met kwartet, ‘Only for the honest’ en Nicola Andreoli’s prachtige ‘Mare di notte’ waren al even onvergetelijk. Misschien is de tijd wel rijp voor een nieuwe plaat met deze specifieke bezetting. Net als bij de tweede act was ook hier de bassist de rots in de branding, al was het hier omdat de stijl van Dré Pallemaerts eerder neerkwam op die van een ballerina die over de trommels en cimbalen trippelde (met een Loony Tunes-kantje als je langdurig naar keek).

Dat we al uitkijken naar editie 10 van Jazzwood staat buiten kijf. De poëziewandeling zal er eveneens opnieuw zijn. Misschien zorgen Jan Muës en de zijnen voor een extra verrassing op de jubileumeditie.

Tekst © Olivier Verhelst  -  foto's © Erwin Van Rillaer (Jazzepoes)