Jazz Middelheim 2018 © Annie Boedt

Door de lens (en het oor) van Annie Boedt


We vroegen aan Annie Boedt om haar bevindingen neer te pennen. Tenslotte volgde ze (bijna) alles vanuit de eerste linie. Hier haar verslag.
 
"Het moet me van het hart dat ons Belgenlandje zeker niet hoeft onder te doen voor de grote buitenlandse groepen. Integendeel! Ik heb het meest genoten van werk van eigen bodem. Hoewel de Fransman Sylvain Rifflet, die ik hier voor het eerst aan het werk zag en hoorde mij ook erg aansprak en voor mij een héérlijke ontdekking was!
 
Het is voor mij een hele eer dat hier naar mijn mening gevraagd wordt en ik wil dat graag doen maar ik ben geen recensent en zal dat ook nooit zijn: omdat ik jazz, net zoals elk ander muziekgenre, gevoelsmatig benader .. en daardoor te weinig analytisch ben. Dat is ook mijn keuze.

Ik kan dan ook slechts vanuit deze invalshoek rapporteren.

Donderdag 09 Augustus 2018

Bram Weyters  heb ik helaas gemist door de verkeersellende (hoorde ter plaatse gekomen van Jempi Samyn dat Weyters erg goed was).

Steiger

Ook het grootste gedeelte van Steiger ging aan mij voorbij. Ik ving alleen nog de laatste tonen op en voelde meteen dat ik ook hier iets groots gemist had...( hoewel ik ze eerder reeds meerdere malen op verschillende podia genoten heb.)
Een zeer enthousiast publiek onderstreepte dat nog eens.

Gilles Vandecaveye (toetsen), Kobe Boon (bas), Simon Raman (drums)


TaxiWars

Ik zag ze ooit in een Oostends jazzcafé met een try-out en had er toen al mijn bedenkingen bij... Stuk voor stuk uitmuntende muzikanten. Chapeau  Verheyen, Thys en Pierre. Alle drie hebben ze echter hun erkenning in New York moeten zoeken en vinden. Jammer. Voor mij persoonlijk is Tom Barman daarbij niet echt nodig..... of beter gezegd zie ik hem eerder als een mee-eter, terwijl hij de groepstrekker is... als ik hem zo mag noemen…Maar is hij dat niet in meerdere groepen?

 

Tom Barman (gitaar, vocals), Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (bas), Antoine Pierre (drums)


MDC III

Mattias De Craene, die we dit jaar op Middelheim in meerdere groepen zien opduiken, moest het stellen zonder Simon Segers, ( de drummer van De Beren Gieren, met zijn heel aparte stijl  was blijkbaar in Nantes met Black Flower, hoewel het op de affiche van Jazz Middelheim anders aangekondigd werd.)  Elias De Voldere  drummer van Nordmann en dus bijna versmolten met Mattias verving Simon hier uitstekend .. maar de sound is toch anders. Ben wel erg benieuwd naar hun album Dreamhatcher dat in september 2019 bij WERF records uitkomt.

 

Mattias De Craene (saxofoon), Elias De Voldere (drums), Lennert Jacobs (drums)


Kamasi Washington

Blijkbaar een grote naam en een heel enthousiast publiek dat speciaal daarop afkwam, maar voor mij iets te nadrukkelijk, te hard en te opzichtig. Heaven and Earth waren soms eerder hels voor mijn nochtans beschermde oren waardoor het luisteren bemoeilijkt werd en het eerder een ondergaan was. Voor deze gelegenheid was ook de vader van Kamasi van de partij. Deze kwam veel gematigder en ingetogener over en temperde gelukkig een beetje de decibels.

Kamasi Washington (tenorsax), Ryan Porter (trombone), Miles Mosley (contrabas), Patrice Quinn (zang),
Rickey Washington (sopraansax en fluit), Ruslan Sirota (keyboards), Tony Austin en Ronald Bruner Jr (drums)


Dijf Sanders

Zag ik al eerder in Vrijstaat O ( KAAP) met Nathan Daems, die, net zoals Simon Segers met Black Flower in Nantes moest optreden. Nathan werd hier vervangen door Mattias De Craene, en dat was ook puik gedaan, hoewel Nathan met zijn meer exotische,  Indische en andere oriëntaalse klanken hier volgens mij passender is dan de meer elektronische stijl van Mattias.  Een projectiescherm achter op het podium toonde grillige Indonesische afbeeldingen  Dijf zelf toverde een heel specifieke psychedelische sfeer,  sterk beïnvloed door zijn bezoek aan 'JAVA' gaf hij zijn album dan ook de naam van dit eiland.

 

Dijf Sanders (componist, keyboard, zang, elektronica), Mattias De Craene (tenor sax)


Black Star:
Yasiin Bey (Mos Def) & Talib Kweli with Hypnothic Brass Ensemble

The soundcheck leek eerder op  een onderonsje met smartphones op het podium, waar wij toevallig deelgenoot van waren. Dit was ook het enige moment waarop ze 'zichtbaar' waren. Daarna werden we een dik half uur onderhouden door een DJ die plaatsgenomen had achterin op het podium, tronend achter een kolossale tabernakel vol rode rozen... Geregeld werd hij onderbroken door een ander lid van de band die iets kwam bespreken en leek te onderhandelen... 

Het publiek dat geduldig was blijven wachten begon na een tijdje toch rusteloos te worden. Ook de fotografen, die in principe maar een kwartier krijgen stonden gespannen en verveeld voor het podium klaar voor hun salvo’s.  Plaats om te zitten was er niet want alle stoelen, voorzien voor de  pers stonden vol glazen en tassen en er lagen ook jassen her en der. Het was inderdaad een compleet slagveld voor het podium.  De chaotische sfeer op het podium bleek ook in de tent de heersen.

Toen er eindelijk beweging kwam op het podium werden de lichten er gedempt... en werkten de rookmachines op volle toeren (die nevels, die helaas! bij de meeste concerten geproduceerd werden, waren niet enkel een doorn in het oog van menig fotograaf maar ook van veel andere toeschouwers...wist ik op te vangen).

Twee hiphoppers...Yasiin Bey en Talib Kweli kwamen inderdaad het podium ‘onveilig maken’... zoals werd aangekondigd... Het Hypnotic Brass Ensemble dat hen vergezelde bestond uit zeven broers,  allemaal zonen van jazztrompettist Phil Cohran.

Wat die eigenlijk kwamen doen op een festival als Jazz Middelheim is mij een compleet raadsel... tenzij uit commerciële overwegingen en om een ander publiek aan te trekken. Het is eigenlijk niet meteen mijn stijl dus ben ik ook niet blijven luisteren tot het einde.

Yasiin Bey, Talib Kweli, Saiph Graves, Seba Graves (trombone), Uttama Hubert (bariton),
Amal Baji Hubert, Jafar Baji Graves, Gabriel Hubert, Tarik Graves (trompet)


Nordmann

Hier zagen we natuurlijk Mattias De Craene terug, de spilfiguur van Nordmann. Ik heb hun allereerste optredens gezien en zeer kunnen smaken,  in Vrijstaat O destijds. Daarna vond ik ze iets te veel afwijken van de jazz naar mijn persoonlijke goesting. Boeiend bleven ze wel!

Nu op Middelheim begonnen ze al met een serieuze handicap. Doordat Black Star geen rekening had gehouden met de opgelegde timing en het half uur dat ze door hun DJ lieten invullen nu wilden inlopen moest Nordmann noodgedwongen een half uur wachten tot de Stars hun laatste noten hadden uitgeblazen eer ze konden beginnen. De Stars overstemmen was uitgesloten. Het was donderdag. Een weekdag dus en sommige fans van Nordmann werden kregelig en eentje riep: 'Moeten jullie niet werken misschien morgen?' Anderen lieten door handgeklap weten dat het tijd werd dat ze er aan begonnen. Niet hun fout natuurlijk!

Pas om 23.35 kwamen ze het podium op; maar wie gebleven was werd ruimschoots beloond! Het was werkelijk 'Boiling Ground' Het zinderde en vibreerde... ze haalden je letterlijk uit je hol...!!!
Enkele jaren geleden zag ik ze bezig op Copacobana in Gent en ze waren toen zo steengoed, zo begeesterend en zo fenomenaal dat ik toen dacht: "Dat kunnen ze nooit meer evenaren".  Maar neen hoor .. ze deden het weer! Ongelofelijk! Voor mij dan ook een van de toppers van het hele festival!

Ook de projecties  die zich achter hen afspeelden waren subliem en verhoogden de betoverende, bijna hypnotiserende sfeer die iedereen mee zoog in hun zog...

Als die vier samen komen en ze hebben er zin in (en de wind zit goed) dan ontkom je niet aan hun power! Bravo! Ze kregen dan ook een enorm applaus ! (als ik me niet vergis speelden ze ook nog een bisnummer...ondanks het late uur…)

De foto's van dit concert zijn natuurlijk geen doorsnee foto's....maar dat was hun optreden ook niet... en zij zijn er zelf wel blij mee... Leuk.

Mattias De Craene (saxofoon), Edmund Lauret (gitaar), Elias Devoldere (drums), Dries Geusens (bas)

Vrijdag 10 Augustus 2018


FONS ft. Logan Richardson

Lennert Baerts, Gert Jan Dreesen en Jeroen Reggers zijn blijkbaar allemaal leerlingen van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze traden hier op met de Amerikaanse saxofonist Logan Richardson (° 1980). Behalve hun jeugdige verschijning deed niets vermoeden dat we hier met leerlingen te maken hadden en dat beaamde ook Richardson zelf die hen 'professionals' noemde! Terecht! Puik werk samen !

Lennert Baerts (saxofoon), Gert-Jan Dreessen (drums), Jeroen Reggers (gitaar), Logan Richardson (saxofoon)


Brussels Jazz Orchestra presents... Footprint

De voetafdruk van 5 jaar BJO; 5 jaar Frank Vaganeé, een kanjer uit de jazzwereld.. de wereld van DE grote jazzbands. Een groot artiest die niet enkel over een hoop talenten beschikt maar ook héél veel jong talent ondersteunt en lanceert, en dit op een heel bescheiden, bijna vaderlijke manier... maar hij doet het!  Chapeau!  Ook de wijze waarop hij telkens weer zijn schouders zet onder elk nieuw project verdient diep respect!

Hoed af voor dit fabuleus orkest, dat telkens andere artiesten in de verf zet en hen ook letterlijk op de voorgrond schuift ! Klasse!

Saxofoons: Frank Vaganée, Dieter Limbourg, Kurt Van Herck, Bart Defoort, Bo Van der Werf
Trombones: Marc Godfroid, Lode Mertens, Ben Fleerakkers, Frederik Heirman
Trompetten: Serge Plume, Nico Schepers, Pierre Drevet, Jeroen Van Malderen
Ritmesectie: Nathalie Loriers (piano), Jos Machtel (contrabas), Toni Vitacolonna (drums)


De Beren Gieren

En dan 'De Beren Gieren' ... DE groep waar ik persoonlijk telkens weer halsreikend naar uitkijk, als fan van het eerste uur... en dat weten ze ... en mogen dat weten. Ik was daardoor ooit te gast bij Simon thuis en dat was een onvergetelijk moment.

Dit trio verbluft me telkens opnieuw met hun eigen en voor mij intussen toch al herkenbare stijl. Hun begeesterende en meeslepende ritmes die me  beroeren tot in de toppen van mijn tenen... Dikwijls herken ik hun handtekening al van ver,  ook al heb ik het nummer nooit eerder gehoord.

De manier waarop deze drie elkaar aanvullen is fenomenaal en brengt me telkens weer in een heel aparte mood… en ik ben ze er dankbaar daarvoor!

Fulco Ottervanger (piano), Lieven Van Pée (bas), Simon Segers (drums)


Brussels Jazz Orchestra presents... Kaneelvingers

Als poëzieliefhebber en tegelijk ook voorstander van gedurfde experimenten had ik het er persoonlijk toch moeilijk mee om me te concentreren. Volgens mij kunnen jazz en poëzie perfect samengaan... qua ritme en dialoog.... en ook al werd dit fijn uitgevoerd (BJO, Peter Hertmans en Fay Claassen) kon het mij onvoldoende boeien. Misschien is Middelheim niet de juiste plaats daarvoor… of misschien was ik er niet voor in de mood (?) Wellicht verwachtte ik meer ritme....ik weet het niet.

Niet bedacht op het feit dat ik hierover zou schrijven kan ik niet echt meer verwoorden wat er voor mij ontbrak.

 

Peter Hertmans (gitaar), Fay Claassen (zang), Bert Joris (arrangementen)
Saxofoons: Frank Vaganée, Dieter Limbourg, Kurt Van Herck, Bart Defoort, Bo Van der Werf
Trombones: Marc Godfroid, Lode Mertens, Ben Fleerakkers, Frederik Heirman
Trompetten: Serge Plume, Nico Schepers, Pierre Drevet, Jeroen Van Malderen
Ritmesectie: Nathalie Loriers (piano), Jos Machtel (contrabas), Toni Vitacolonna (drums)


Philip Catherine Reunion Band

Het was de eerste keer dat deze topmuzikanten samen optraden en het was een feest... Niet enkel voor het publiek maar zichtbaar ook voor deze artiesten. Het leek wel of ze hun jeugdjaren opnieuw beleefden en ze stimuleerden elkaar voortdurend, jutten elkaar op dat het een lieve lust was.

Philip Catherine, die ik ook al meermaals mocht meemaken op meerdere podia, was op zijn best!

 

Philip Catherine (gitaar), Palle Mikkelborg (trompet), Jasper van ’t Hof (piano), John Lee (bas), Gerry Brown (drums)


Brussels Jazz Orchestra presents... We Have A Dream

Een project rond mensenrechten... Tutu sterker dan ooit, op blote voetjes, wat ook haar kwetsbaarheid onderstreepte, en Frank Vaganée (BJO ), met wie ze geregeld optreedt, hadden een selectie van bestaande protestsongs bijeengezocht en brachten die zo overtuigend dat ze mij zowaar tot tranen toe beroerden. (Frank deed me ook terugdenken aan het verlies van René Jonckeer met wie ik ook bevriend was). Een beetje gegeneerd omdat Frank Vaganée dit in de gaten had (ik zat op de eerste rij om mijn foto's te nemen) ben ik gevlucht vóór het groeten. Maar het hele optreden heeft me sterk aangegrepen en is lang  blijven nazinderen…

Blijkbaar was ik niet de enige die dit concert heel erg  sterk vond…. hoorde ik later…

Zang: Tutu Puoane
Saxofoons: Frank Vaganée, Dieter Limbourg, Kurt Van Herck, Bart Defoort, Bo Van der Werf
Trombones: Marc Godfroid, Lode Mertens, Ben Fleerakkers, Frederik Heirman
Trompetten: Serge Plume, Nico Schepers, Pierre Drevet, Jeroen Van Malderen
Ritmesectie: Nathalie Loriers (piano), Jos Machtel (contrabas), Toni Vitacolonna (drums)


Melanie De Biasio

Mélanie, voor wie ik een zwak heb, stelde me hier helaas een beetje teleur. Het regende hard en de tent was overvol. Velen hadden zich van een plaatsje verzekerd voor dit aangekondigde hoogtepunt van Jazz Middelheim en daardoor ook Tutu gemist... Velen moesten het concert buiten de tent volgen, maar door de zware regen bleef enkel de tent van Klara een optie, die enkel zwart-wit beelden toonde. Meerdere toeschouwers waren hierover misnoegd, wat ook te zien is op de foto’s.

Het publiek in de grote tent was blijkbaar wel in haar ban maar mij kon ze in de eerste helft van het concert niet echt boeien. Ze pakte me niet... Ik vond haar koel, ongrijpbaar en afstandelijk... in schrijnend contrast met wat ik zojuist van Tutu gehoord had. Blijkbaar was ik hierin ook niet alleen. Sommigen zijn zelfs opgestapt voor het einde, wat eigenlijk wel jammer was... want naarmate ze naar het einde toe evolueerde en verzekerd leek van de grote bijval ontdooide ze als het ware... tot ik de ware Mélanie weer herkende. De Mélanie die me ooit betoverd had. De haar afgesmeekte bisnummers uit haar vorig repertorium waren dan ook in een heel ander klimaat. Warmer... zwoeler...toegankelijker...

Misschien was ze gespannen omdat haar moeder in de zaal aanwezig was....of omdat ze bang was niet het niveau van Middelheim 2016 te evenaren. Wie zal het zeggen? Maar ik vermoed dat ze zich daar terdege van bewust is.. wat eigenlijk ook heel menselijk is...

 

Melanie de Biasio (vocals, dwarsfluit), Pascal Mohy en Pascal Paulus (keyboards), Alberto Malo (drums)

Zaterdag 11 Augustus 2018


Ben Sluijs Quartet

Schitterend concert!

Ik zag Ben Sluijs al meerdere malen en de laatste keer was in Vrijstaat O, ik denk november 2017, en was toen al helemaal in de ban van dit kwartet. Ben is niet enkel saxofonist maar ook een al even getalenteerd fluitist. Ik zag hem voor het eerst op Brosella met meer 'gespierde, mathematische jazz' als ik dat zo mag noemen, en het deed me enorm genoegen zijn meer lyrische kant beter te leren kennen.

Ben kan een soms wat verwarde nerveuze indruk geven op het podium... in zijn bindteksten dan.. merkte ik toen in Vrijstaat O, in tegenstelling tot zijn overtuigde manier van spelen. Het verraste me dan ook dat hij zich hier op Middelheim heel wat meer op zijn gemak leek te voelen en zelfverzekerder overkwam.

Het feit dat dit viertal elkaar zoveel ruimte gunt en tegelijk voortdurend onderling contact houdt bewijst dat ze zeker zijn van hun stuk en in zichzelf en de anderen geloven. Hun onderlinge communicatie is heel mooi om te zien en te horen. Zij spelen 'samen' en luisteren naar elkaar.

Wat mij eens temeer opviel was een weer zeer beheerste, subtiele en gevoelige Dré Pallemaerts. Ben onderstreept graag dat Dré een compagnon is van jàren en die band wordt gevoeld. 

Daarnaast zagen we de super getalenteerde jonge pianist Bram De Looze, die ik ook al heel dikwijls mocht horen spelen in het LABtrio en tal van andere groepen; iemand van wie andere muzikanten vol eerbied zeggen: "Die jongen speelt geen jazz  ... hij speelt MUZIEK !" Hij speelde inderdaad met alle gemak, zo leek het toch, en ging op een bijna eigenzinnige manier in op de soms bijna bovennatuurlijke klanken van Ben Sluijs, die zichzelf hier qua poëtische benadering oversteeg, ik denk hier vooral aan Song for Yusef, Mali, Jemima en Ice Chrystal...

En dan was er ook nog Lennert Heyndels (contrabas), die op een schitterende en even subtiele manier een mooi evenwicht wist te vinden tussen al deze uitgesproken persoonlijkheden en zichzelf ook behoorlijk in de verf wist te zetten.

Samen voerden ze je mee naar een feeërieke wereld waaruit je niet meteen wil ontwaken! Ik heb me dan ook de cd aangeschaft.... hoewel ik me had voorgenomen geen cd's meer te kopen.... en dat zegt veel!

Zoals ik al zei: een prachtig concert, waar ik opnieuw ten volle van genoten heb!

Ben Sluijs (saxofoon), Bram De Looze (piano), Lennart Heyndels (contrabas), Dré Pallemaerts (drums)


Sylvain Rifflet & Joce Mienniel Duo

Mijn eerste kennismaking met deze Franse 'musiciens' en meteen bezweken voor hun talent om op een zeer speelse manier met  muziek om te gaan en over te brengen. Je voelde meteen dat die twee elkaar door en door kennen en 'speelden'... niet enkel voor het publiek, maar gewoon voor hun eigen plezier... en dat wisten ze perfect te delen met het publiek. Zoiets is niet aan iedereen gegeven, zichzelf de vrijheid te geven te 'spelen'. Je kreeg als toeschouwer inderdaad de indruk toevallig deelgenoot te zijn van hun soms bijna kinderlijke spielereien. Iets wat op mij een zeer bevrijdende en ontspannende invloed had en waar ik tegelijk zeer van genoten heb... dat creatieve 'ongedwongene'.. 

We kregen Rifflet die avond nog drie keer te horen in andere formaties, eerst in Moondog Influences en in Mechanics, telkens met Joce Mienniel (fluit), Philippe Gordiani (gitaar) en Benjamin Flament (drums en percussie) en later op de avond in Re Focus met onder meer een strijkersensemble, contrabas en percussie, iets ernstiger, maar waarin hij toch telkens zijn veelzijdigheid op een eigen soepele en speelse manier wist te bewijzen, onder meer door jazz en klassiek te mixen en ons tegelijk op die manier liet zien dat hij van vele markten thuis is.

Heerlijk en verfrissend! Een naam om te onthouden!

Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit, elektronica)


Robin Verheyen Quartet

Robin Verheyen, een stijgende ster aan het jazzfirmament, ondanks zijn ook nog jonge leeftijd (34)  en al een onbetwistbaar fenomeen op saxofoon. Iemand van bij ons maar die reeds 11 jaar in New York woont... en speelt.. en hier met Marc Copland (piano) , Drew Gress (contrabas)  en Billy Hart (drums)  op Jazz Middelheim stond. Middelheim was blijkbaar hun eerste concert op een Europees podium. Een schitterende uitvoering door deze vier 'zwaargewichten',  zoals ze werden aangekondigd.

Toch had ik op een bepaald ogenblik de indruk dat Robin Verheyen niet 100% tevreden was met de uitvoering. Iets wat mij toch niet is ontgaan door mijn kleine vizier. Kanjers zoals zij streven zodanig de perfectie na dat elke kleine afwijking daarvan hen mogelijk stoort... wat niet belet dat dit kwartet hoogstandjes brengt zoals ze die zaterdag in Antwerpen lieten horen.  Voor mij zó perfect en AF dat het iets minder perfect mag zijn...

Robin Verheyen (saxofoon), Marc Copland (piano), Drew Gress (contrabas), Billy Hart (drums)


Sylvain Rifflet Moondog Influences

Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit), Philippe Gordiani (gitaar), Benjamin Flament (drums & percussie)


Fred Hersch Trio

Dit was mijn allereerste kennismaking met Hersch. Dit trio van formaat laat niemand onberoerd. Mede door het persoonlijk (dramatisch) verhaal van Hersch (die een boek schreef over zijn geaardheid, en zijn aidsbesmetting die zichtbaar zijn sporen heeft nagelaten; opvallend is dat hij ook door Lies Steppe zo werd aangekondigd) dat hier en daar doorsijpelt in zijn overwegend lyrische muziek. 

Ik las:  improvisator, componist, pedagoog en bandleider. Hij zou o.m.  Brad Mehldau opgeleid hebben...een grote meneer dus!

Bij het eerste nummer mochten er geen foto's genomen worden. Zo zwak en breekbaar als hij eruit ziet .. zo sterk kwam hij over in zijn werk en in zijn présence. Hersch, een van de beroemdste jazzpianisten werd geweldig begeleid door John Hébert op contrabas en Eric McPherson op drums. Zij voelden en vulden elkaar ook ongelofelijk aan.

Op een bepaald ogenblik vroeg Hersch onverwacht aandacht voor de 50ste huwelijksverjaardag van Héberts ouders die dag, en overhaalde de contrabassist hen op te bellen vanop het podium. De hele tent werd erbij betrokken en iedereen zong uit volle borst: 'Happy anniversary Abe and Eileen' en Hébert filmde het enthousiaste publiek met zijn smartphone.

Een eerder ongewoon tafereel, maar het maakte mede deel uit van het persoonlijk verhaal achter, en de persoonlijke stijl van hun meeslepend, soms bijna aangrijpend optreden.

Hersch eindigde met 'Round Midnight' en biste met een zeer gevoelige solo, een nummer van Billy Joel, als reactie op de bijval van het publiek, maar werd er door de organisatie voorzichtig op attent gemaakt dat hij moest afronden... Niet iedereen mag blijkbaar buiten de lijntjes kleuren. (hierbij denk ik aan het optreden van bijv. Black Star)

Fred Hersch (piano), John Hébert (contrabas), Eric McPherson (drums)


Sylvain Rifflet Mechanics

Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit), Philippe Gordiani (gitaar), Benjamin Flament (drums & percussie)


Jazz Loves Disney

Voor mij persoonlijk een grote flop... en totaal niet het niveau van Jazz Middelheim waardig. Het onderwerp was dat misschien wel maar niet de uitvoering. Het spijt me zeer, maar ondanks de zeventienkoppige Franse Amazing Keystone Big Band,  meestal jonge en zeer zeker voortreffelijke muzikanten, en Selah Sue, (die ik ooit zag debuteren op TaZ en meteen in haar geloofde!)  volgens mij op de affiche gezet als publiekstrekker, want zij stond slechts enkele luttele minuten op het overbevolkte podium, dat mij alles behalve in een sprookjesachtige Disneysfeer wist te brengen en evenmin in een jazzy mood.

Een eerder bijna wulpse China Moses (dochter van Dee Dee Bridgewater bij wiens naam op de affiche een uitroepteken staat... alsof dit feit op zich een verdienste is)  moest de boel rechthouden, want voor de rest vielen Hugh Coltman en Myles Sanko dik tegen...Mij konden ze in elk geval niet bekoren. Met dat gegeven en deze bezetting kon volgens mij véél meer gedaan worden. Zonde van al die talenten die ongetwijfeld op dat podium stonden en zonde van de tijd die ze daarvoor hebben uitgetrokken, maar evengoed zonde van de tijd van elke toeschouwer die daar, net zoals ik, veel meer van verwacht had. Het kan gebeuren....

Gelukkig kregen we daarna nog wat Rifflet in de Club Stage

The Amazing Keystone Big Band, geleid door Bastien Ballaz (trombone), Jon Boutellier (saxofoon), Fred Nardin (piano), David Enhco (trompet)
Trompetten: Vincent Labarre, Thierry Seneau, Félicien Bouchot & David Enhco
Trombones: Loïc Bachevillier, Bastien Ballaz, Aloïs Benoit & Sylvain Thomas
Saxofonen: Kenny Jeanney, Pierre Desassis, Jon Boutellier, Eric Prost & Ghyslain Regard
Ritmesectie : Fred Nardin (piano), Thibaut François (gitaar), Patrick Maradan (contrabas), Romain Sarron (drums)
Vocals: Selah Sue, Ben l'Oncle Soul, Hugh Coltman, China Moses & Myles Sanko


Sylvain Rifflet Re-Focus

Sylvain Rifflet (saxofoon), Mathieu Herzog (dirigent), Florent Nisse (contrabas),
Guillaume Lantonnet (drums & percussie),
Appassionato strijkensemble met Hélène Maréchaux, Akémi Fillon, Maria Mosconi & Darima Tcyrempilova

Zondag 12 Augustus 2018


Aka Moon

Deze vierde dag was een zondag waardoor er vroeger gestart en geëindigd werd. Gelukkig was ik deze keer op tijd, want voor Aka Moon zou ik een paar uur vroeger opstaan als dat moet. Maar zij waren zeer tolerant jegens de pers en de fotografen die het héle concert voor het podium mochten blijven 'hangen'. Daar maakte ik gretig gebruik van en bleef er inderdaad hangen tot het einde (Ik kon er niet genoeg van krijgen). Gewoonlijk krijgen we een kwartiertje om vast te leggen wat we nodig hebben.. en dat moet inderdaad voldoende zijn om genoeg fotomateriaal te verzamelen. Maar daarna word je weggestuurd... soms letterlijk; en als dat een concert is dat je boeit en waar veel volk op afgekomen is dan heb je pech;  want dan kan je enkel buiten de tent op projectieschermen verder volgen, wat voor mij helemaal niet hetzelfde is; of helemaal achterin de tent, waar je ook een deel van de sfeer mist. Wanneer het dan ook nog regent ben je helemaal de klos... tenzij iemand een plaatsje heeft gereserveerd voor je, maar zo iemand heb ik niet.. dus ben ik Aka Moon erg dankbaar dat ik hen van zo dichtbij mocht blijven volgen.

Ook hen zag ik reeds geregeld op verschillende podia en was telkens verbluft door hun unieke stijl en geluid. Drie sterke persoonlijkheden, drie uitmuntende muzikanten die elkaar daar vinden...waar wij bij staan.  Natuurlijk vonden zij elkaar al veel eerder, (25 jaar geleden al blijkbaar!)  maar de manier waarop ze tijdens het optreden naar elkaar toe lijken te groeien is opvallend.

Michel Hatzigeorgiou bijvoorbeeld gaf bij de aanvang, vooral dan in zijn lichaamstaal, een bijna verveelde en afstandelijke indruk, alsof hij daar enkel zijn nummertje zou komen opvoeren, omdat het hem gevraagd werd... maar het zou ook wel eens kunnen dat er een beetje performer schuilt in deze gepassioneerde en tegelijk speelse bassist). Toch leken Fabrizio Cassol  en Stéphane Galland ook de temperatuur eerst op te nemen alvorens er echt in te vliegen... maar dat maakte het net zo spannend.

Het duurde niet lang of het plezier van hun samenspel werd tastbaar en droop eraf...! Een boeiend en aanstekelijk concert van de bovenste plank! Voor mij was het puur genieten! Ook het publiek was wild enthousiast en er volgde prompt een staande ovatie! Ik keerde me om en keek de tent in en iedereen zag er gelukkig uit.  Toch sterk zoiets te kunnen verwezenlijken.

Fabrizio Cassol (altsaxofoon), Michel Hatzigeorgiou (elektrische bas), Stéphane Galland (drums)


Mâäk 4tet

Mâäk, een zeer vermakelijke groep ontstaan uit het oorspronkelijke kwartet: Laurent Blondiau (trompet), Jeroen Van Herzeele (saxofoon), Sal La Rocca (contrabas) en Dré Pallemaerts (drums) en uitgroeiend qua bezetting naargelang de plaats en het onderwerp. 

Vier concerten in vier verschillende stijlen, Mâäk over de jaren heen in deze Carte Blanche. In hun eerste schijfje onder de naam Mâäk 4tet brachten ze actuele jazz.

Voor Mâäk Five maakte Dré plaats voor Eric Thielemans en Sal voor Sébastien Boisseau, Jean-Yves Evrard vervoegde hen op gitaar en Jeroen Van Herzeele  op tenorsax. Blondiau (trompet)  bleef de spil als artistiek leider. De sfeer werd ludieker... speelser... naarmate we vorderden. Evrard lummelde wat rond op het podium alsof hij daar toevallig beland is en alles leek geïmproviseerd maar het was de bedoeling van Blondiau dat iedereen zich kon uitleven op zijn eigen manier.

Deze avantgardistische aanpak kon je  leuk vinden of voor bedanken.  Ik vond het in elk geval hilarisch, vooral in Big Ensemble (gegroeid uit Mik Mâäk) waar ze met een 15-tal klasse muzikanten, waaronder natuurlijk boven genoemden met Michel Massot, Bart Maris, Guillaume Orti, Samuel Ber (een zeer jonge drummer) Fabian Fiorini  en nog veel anderen, op het podium stonden en allemaal hun ding deden. Een grappig allegaartje dat op een zeer onconventionele manier het podium deelde en waar je je aan de gekste fratsen kon verwachten, zoals Massot die zijn tuba in de lucht gooide (zoals bij Mik Mâäk), Fiorini die letterlijk vanachter zijn piano kroop om te gaan dirigeren en Blondiau die een onderonsje begon met Massot en Maris bij een glaasje wijn ...  

Blondiau zegde zelf in een interview met Lies Steppe dat er geen tijd en mogelijkheid was om vooraf veel te repeteren maar dat hij in zijn hoofd wel weet wie wat kan en zal doen en dat het zijn eigen weg wel vindt op het podium. Een gedurfde zet dus om daarmee Jazz Middelheim te komen afsluiten.. Maar het werkte! Het was een spetterend bouquet (apotheose) die door het publiek dat gebleven was fel gesmaakt werd. Ik heb bij momenten zelfs tranen met tuiten gelachen.

Laurent Blondiau (trompet), Jeroen Van Herzeele (sax), Dré Pallemaerts (drums), Sal La Rocca (contrabas)


Baron - De Looze - Verheyen

Verheyen en De Looze zagen we meermaals opduiken in dit festival. Beiden hebben sterke banden met Amerika en een grote passie voor Thelonious Monk en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Ze vonden elkaar hier op het grote podium en lieten zich niet wegdrummen door Joey Baron, een befaamde Amerikaanse slagwerker die schitterende solo's kan brengen. Ook dit is klasse!

Joey Baron (drums), Bram De Looze (piano), Robin Verheyen (saxofoon)


Mâäk Five

Laurent Blondiau (trompet), Eric Thielemans (drum), Jean-Yves Evrard (gitaar),
Sebastien Boisseau (contrabas), Jeroen Van Herzeele (tenorsaxofoon), Sam Mary (licht)


Steve Coleman & The Five Elements

Bij deze filosofie dat muziek niet iets is wat in een vakje kan geduwd worden maar begint bij de stilte en overal hoorbaar is in de natuur, (Coleman gelooft dat muziek exoterische en esoterische vormen heeft, wat ook de naam van de groep doet vermoeden.) sluit ik me heel graag aan, omdat het ook mijn filosofie daaromtrent is.

Muziek is overal en heeft daardoor iets goddelijk, hoewel ik in geen enkele god geloof ;-)

Toch kon dit optreden me niet echt kunnen boeien en heb ik er niet in gehoord wat ik erin dacht te vinden... Maar misschien lag dat aan mij en is mijn benadering van deze filosofie totaal anders.... want de meeste toeschouwers bleken zeer enthousiast.

Steve Coleman (altsaxofoon), Kokayi (vocals), Jonathan Finlayson (trompet),
Anthony Tidd (elektrische bas), Sean Rickman (drums)


Mâäk 5tet

Laurent Blondiau (trompet), Michel Massot (tuba), Guillaume Orti (sax),
Jeroen Van Herzeele (tenor sax), Samuel Ber (drums)


Archie Shepp Tribute to John Coltrane
with special guest Randy Brecker

Reuzen die reuzen vertolken trekken een hoop liefhebbers natuurlijk!

Het was dan ook een groots optreden, met schitterende pianobegeleiding van Carl Henri Morisset, op drums zagen we Hamid Drake en op contrabas Reggie Washington... de enige die ik al eerder zag en hoorde.

Archie zelf is een imposante verschijning die hiermee al meteen een zeker ontzag afdwingt. Toch was ik er niet meteen voor gewonnen maar gaandeweg werd ik meer en meer opgenomen in de sfeer. Nu en dan kwam een Franse zangeres, Marion Rampal, het podium op om enkele nummers vocaal te begeleiden.... tot Archie Shepp zelf met diepe donkere stem het nummer “Prélude to a Kiss" van Duke Ellington aanvangt, waarbij de ontroering in de tent compleet toeslaat.

Archie Shepp, al veel over gehoord... en van gehoord maar nooit eerder gezien. Blij dat ik dit mocht meemaken.

Archie Shepp (sax), Randy Brecker (trompet), Carl Henri Morisset (piano),
Hamid Drake (drums), Reggie Washington (contrabas), Marion Rampal (zang)


Big Ensemble

Fabian Fiorini (piano), Jean-Yves Evrard (gitaar), Bart Maris, Laurent Blondiau (trompet),
Michel Massot, Adrien Lambinet (tuba, trombone), Guillaume Orti, Jeroen Van Herzeele, Grégoire Tirtiaux (sax),
Pierre Bernard (fluit), Sebastien Boisseau (contrabass), Eric Thielemans, Samuel Ber (drums)

---