Jazz Middelheim, 15 augustus 2022

Dag 4

Geen echte overrompeling voor een nochtans uitgelezen jazzdag met sterke concerten.


Aka Moon ft João Barradas

Een heleboel verjaardagen dit jaar in Park Den Brandt. Ook het trio Aka Moon had wat te vieren. Fabrizio Cassol, Michel Hatzigeorgiou en Stéphane Galland staan namelijk drie decennia samen op het podium. Voor de gelegenheid kon Cassol het niet laten om zich extra te verdiepen in een andere benadering van het saxofoonspel. Alsof zijn stijl en composities nog niet origineel genoeg waren. Galland blijft de ritmemotor die elke seconde naar een totaal ander tempo kan overschakelen terwijl Hatzigeorgiou de hartslag aangeeft op zijn bas.

De jonge Portugese accordeonist João Barradas is al enkele jaren een vaste pion in hun uitgebreid netwerk van internationale gasten maar kreeg recent de vaste rol van vierde musketier. Slingerend van Balkan-getinte patronen naar Oriëntaalse figuren en voortgestuwd door een typische Aka Moon polyritmiek kwam het concert op gang en bleef zo meer dan een uur lang doorgaan. Ze brachten het nodige materiaal van de opname die normaal begin volgend jaar verschijnt.

Een unieke groep met een unieke (fusion)sound in het verlengde van de Coltrane-Coleman lijn. Opmerkelijk was hoe de jonge Barradas technisch even intens uit de hoek kwam als zijn drie oudere metgezellen. Ook de manier om zijn accordeon te laten klinken als een Rhodes past in de onophoudelijke en innovatieve zoektocht van Aka Moon. Alles werd weer haarscherp uit de luidsprekers getoverd door vaste klankman Michel Andina. In het najaar volgen verschillende verjaardagconcerten. U weet wat te doen.


Kurt Rosenwinkel Trio

Hij wordt opgehemeld als een van de grote smaakmakers uit de huidige generatie van jazzgitaristen. Een verantwoordelijkheid die hij in Middelheim met de juiste instelling opnam, geflankeerd door bassist Doug Weiss en drummer Gregory Hutchinson. Een concert boordevol tegenstellingen tussen vlug en traag, hard en zacht, snedig en melodieus.

Beginnen aan de hand van een titel als ‘Simple #2’ maar heel rockend uit de hoek komen (inclusief zelfs enkele akkoorden afgeleid uit ‘Smoke On The Water’) wees al naar de richting van wat volgde. Gevatte connecties waren er met Charles Mingus (‘Self-Portrait in Three Colors’) en Joe Henderson (‘Punjab’) maar ook Carlos Jobim (‘Passarian). De gitarist die reeds op honderden platen meespeelde, kent duidelijk zijn klassiekers en heeft zijn favoriete inspiratiebronnen, tot Duke Ellington toe. Er kwam tevens een rechtstreekse verwijzing naar Afrikaanse trancedrums dankzij een solo van Hutchinson. Vooral toch ook een showcase van deze drie muzikanten hun veelzijdigheid met in bepaalde passages al eens een opeenstapeling van noten.


Philip Catherine Piano Trio

Omringd door trouwe metgezellen Nicola Andrioli (piano) en Bart De Nolf (contrabas), verkeerde Philip Catherine in optima forma. Tachtig wordt hij in het najaar maar hij behoudt de spirit van een jongeman die zichzelf continu wil blijven verbeteren. Tijdens de Toots-viering de dag voordien zorgde hij voor een paar memorabele hoogtepunten. Geen tornado van noten bij hem maar een uitzonderlijke flair voor melodie. De Catherine-touch waarin een heel leven vervat zit. Liefde, pijn en vreugde in een enkele gitaaraanslag. “Faut le faire”. En dan is er altijd zijn apart gevoel voor humor.

Gastmuzikant Alexandre Cavaliere vulde dit op meesterlijke wijze aan op viool. Samen De Nolf en Andrioli stond er zo een uitzonderlijk snarenensemble op het podium. Geen klassieke wendingen echter, wel een unieke overbrugging naar de soundtrackwerelden van Nino Rota en Charlie Chaplin. De energiestroom tussen gitaar en viool zorgde daarbij voor gensters.

Eindigen deed Catherine met een heus statement door de nationale hymne van Oekraïne te spelen zoals vorige maand tijdens Dinant Jazz. Noteer de drie verjaardagconcerten in het najaar: Antwerpen (de Roma, 26.10), Brussel (Flagey, 27.10) en Hasselt (CC Belgium, 29.10).


Fred Hersch

Zijn recente cd ‘Breath By Breath’ leverde pianist Fred Hersch lovende reacties op van pers en publiek. Tijdens Leuven Jazz eerder dit jaar illustreerde de pianist dat dit geen toeval was. De samenwerking met het Antwerpse Desguin Quartet verliep daar zo vlot dat de vier terug mochten aantreden.

Het eerste deel van het concert werd opgevat als een opeenvolging van kleine suites. Nadien ging Hersch verder bladeren in eigen repertoire en haalde onder meer herinneringen op aan zijn liefde voor de muziek van Robert Schumann (‘Pastorale’). Hersch was duidelijk overgelukkig dat hij terug kan optreden en overschreed meer dan twintig minuten zijn toegelaten tijdslimiet. Hij maakte daarbij nog een bruggetje naar de popwereld via zijn versie van de Billy Joel-hit ‘And So It Goes’.

En zo was de cirkel rond voor het festival dat begon in hip-pop modus. Opmerkelijk dat er net op deze vierde (jazz)dag het minste volk opdaagde. Toch een teken aan de wand. Misschien moet Middelheim terugkeren naar een tweejaarlijks jazzfestival afwisselend met een popfestival of zelfs een klassiek festival gezien zoveel jazzmuzikanten teruggrepen naar deze basis.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Thomas Verfaille