Jazz Middelheim, 13 augustus 2022

Dag 2

Lust for jazz? Dan wachtte je beter tot de derde en vierde dag. (Noise)rockers daarentegen beleefden een hoogdag.


Karen Willems Terre Sol Four

Drumster en percussioniste par excellence Karen Willems bracht recent het dubbelalbum ‘Grichte’ uit bij W.E.R.F. Records. Een nieuwe illustratie van het avontuurlijke pad dat het Vlaamse label de laatste jaren bewandelt. In Middelheim legde Willems de focus op het tweede deel van de plaat waarop ze in gezelschap verkeert van saxofonisten Vincent Brijs, Marc De Maeseneer en John Snauwaert. Haar versie van een zekere “sturm und drang” via avant-gardistische omwegen en aftakkingen zeg maar.

De vier zetten het concert in met een scheut pure rock-‘n-roll en klonken alsof Morphine herrezen was met in hun midden Ted Milton (Blurt) en Willems in de rol van “screaming banshee”. Wie dacht de dag te beginnen met een rustig concert was er aan voor de moeite. Dit was girl- en saxpower ten top en nog veel meer. Er ontwikkelde zich stilaan een eb en vloed dynamiek waarbij het kwartet laveerde tussen vurige uitbarstingen en experimentele sfeerscheppingen zoals te horen op de eerste plaat van ‘Grichte’. Hier stond een madame op het podium met flair, humor en een heel uitgebreide muzikale bagage. En dan vergeten we nog haar spielereien met electronics, concertina, mondharmonica en het Willems-vocabularium, inclusief een passage van puur kosmisch mysticisme. Noteer de data van de komende JazzLab tournee in het najaar.


Alabaster dePlume

Een artiest die het etiket “niet te klasseren” opgeplakt krijgt, doet nieuwsgierig uitkijken of wegrennen. We keken uit en bleven uiteindelijk ook luisteren tot het einde. De Brit bouwde een set op rond zijn twee favoriete ankerpunten: improvisatie en spoken word, saxofoon in de hand. Hij wordt al eens omschreven als excentriek en wil zich duidelijk opwerpen als de nieuwe Morrissey of Anthony Joseph.

Het kwam allemaal aan bod met als “special guest” Karen Willems die hij “last minute” optrommelde om achter het drumstel plaats te nemen. “I’m supposed to behave,” introduceerde hij zichzelf. Dat deed hij dus niet. Er volgde een aaneenrijgen van een muzikaal hak op de tak springen zonder vangnet want repeteren en voorbereiden is dePlume zijn werkethiek niet. Barokpop met een boodschap en muziektheater met een eigenzinnige attitude. De vele “shit” en “fucking” uitlaten waren de gratis bonussen evenals een uitgebreid gamma toonladders op saxofoon, tot oriëntaalse patronen toe. Intellectuele persiflage of een hopeloze zoektocht naar zichzelf? “I don’t know what I am doing and I love it”. De aanwezigen genoten mee. Na de introductie “If in doubt…” mochten muzikanten en publiek naar believen invallen. Improvisatie, weet je wel en dus jazz!? Alleszins een gepaste reclamecampagne voor zijn recente opname ‘Gold – Go Forward In The Courage Of Your Love’.


TaxiWars

Nog meer saxofoon maar dan van een veel hoger niveau dankzij Robin Verheyen. Tevens spoken word en (onverstaanbare) zang van Tom Barman en vooral een hard werkende ritmesectie met achter het drumstel Antoine Pierre en op bas Nicolas Thys. Onbegrijpelijk dat het internationaal niet echt lukt zoals ze verdienen maar in ons land is dit terecht een topact.

Een ritje met deze heren blijft weliswaar instappen op eigen risico zoals ze nog maar eens bewezen in pretpark Den Brandt. Barman klonk heser en rauwer dan ooit. Saxofonist Robin Verheyen haalde tot het einde ongenadig de meest uitgelaten en geïnspireerde saxcapriolen uit terwijl bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre alles strak in de pas inkaderden. Die rigide en minutieus afgemeten uitvoering op Amerikaanse leest geschoeid is typerend voor TaxiWars. Ze raasden alsmaar sneller vooruit als een goed geoliede Formule 1 wagen. De groep was duidelijk in optima forma. Een persoonlijk hoogtepunt voor hen en voor Middelheim waarmee ze diegenen die naar jazz met een breed spectrum snakten op hun wenken bedienden. Het is uitkijken naar de nieuwe plaat gepland voor 2023.


Thurston Moore Group

“Group” staat al lang niet meer synoniem voor Sonic Youth. Helaas voor nostalgici. Thurston Moore kijkt echter (voorlopig?) niet om en stormt verder. In Middelheim liet hij de alternatieve gitaarrock grotendeels terzijde en creëerde hij met zijn huidige begeleiders hoofdzakelijk een tapijt van gitaarnoise voortdrijvend op (teveel) decibels. De officiële geluidsmeter stond voortdurend tussen 96 en 101. Er kwamen zelfs “old school” stroboscopische lichteffecten aan te pas. Noise en trance à gogo, op de rand af flirtend met de aanpak van Sunn O))). Toch was er ruimte voor wat spacy effecten en zelfs licht melodieuze golven. Geen hapklare deuntjes natuurlijk, dit blijft tenslotte Moore. Het was zonder meer een terugkeer naar het gouden tijdperk van het genre, periode jaren tachtig, toen een groep als My Bloody Valentine succes had. Afgeleverd met de nodige distortion en zelfs een knipoog naar Lou Reed om af te sluiten. Voor de echte “raw power” was het echter wachten tot het laatste concert.


Iggy Pop

Indrukwekkend hoe de mediakanalen zich in alle bochten gingen wringen om de jazzconnectie van Iggy pop te verantwoorden. Een beetje zielig gezien de zogenaamde crooner-cd van de heer James Newell Osterberg Jr. met daarop ‘Et Si Tu n’existait Pas’, ‘La Vie En Rose’, ‘Michelle’ en ‘Only The Lonely’ niet echt het beste is wat hij ooit deed. Gelukkig niets van dit in Middelheim maar een vijfenzeventigjarige rocker pur sang in optima forma. Het was een big bang vanaf het moment dat Iggy op het podium verscheen. Van bij het tweede nummer ging het vestje uit en bleef hij de tent in ontbloot bovenlijf continu opjutten, afwisselend heen en weer bewegend of hangend aan zijn microfoon zoals hij alleen dat kan. Met ‘I Wanna Be Your Dog’, ‘Lust For Life’ en ‘The Passenger’ vooraan in de set werd het kookpunt al snel benaderd en vergrootte het brandgevaar in het kurkdroge park. Duidelijk geen “I hope I die before I get old” voor deze performer. Wel met een aantal donkere passages die de invloed van zijn Berlijnse periode met Bowie lieten doorschemeren. Met ‘I’m Sick Of You’ ging hij naar eigen zeggen dieper graven in zijn verleden. Eindigen deed hij met ‘Seek and Destroy’ en de energie van de jonge Stooges.

Alsof dat niet genoeg was, deelde hij nog enkele finale uppercuts uit met bisnummers ‘Nightclubbing’, ‘Down On The Street’ en het meer dan gepaste ‘Funhouse’.

Het leek of we in een tijdmachine belandden en het beruchte concert herbeleefden van september 1977 in de Roma toen “lizzard” Pop het vrouwelijk standbeeld op de scène van de Roma bekroop en de hele punkbeweging mee op gang trok.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Thomas Verfaille