JAZZ DAMME 2024

Zondag, 1 september 2024

WHAT A WONDERFUL TOOTS

What A Wonderful Toots mocht de tweede dag van Jazz Damme aftrappen. Waar de bezoekers de linkerhelft van het festivalterrein opzochten om de hete middagzon te ontlopen, brachten de muzikanten een hartverwarmend eerbetoon onder diezelfde zon aan Toots Thielemans. En wat voor muzikanten: Bruno Castellucci op drums en Bart Denolf op contrabas, beiden nog deel uitgemaakt van de begeleidingsband van Toots en de bloedbroeders Patrick Deltenre op mondharmonica en gitaar en Eric Melaerts op gitaar.

Starten deden ze met het rustig swingende ‘Ultra Deluxe’ van Duke Ellington, gevolgd door een eigen versie van ‘What A Wonderful World’ met voor het eerst Patrick Deltenre op mondharmoni-ca. Weinigen kunnen op hun eigen wijze de lyriek en muzikaliteit, die Toots in zijn mondharmonicaspel legt, evenaren. Met ‘Bicycle song’ uit Turks Fruit werd voor het eerst een nummer gebracht met een duidelijke Toots-stempel. Het overbekende thema met het fluitdeuntje zorgde voor een golf van herkenning door het publiek. Het was al snel duidelijk dat dit quartet hier niet enkel nummers van Toots zou brengen, maar wel een caleidoscopische blik zou werpen op heel het Toots universum.

Met een eigen nummer van Melaerts ‘Missing’ en ‘Petit tour a La Hulpe’ werd het brede muzikale spectrum dat Toots beheerste mooi geïllustreerd. Het laatste nummer swingde en waaierde van een bluesy gitaarintro, over een rustiger jazzy middenstuk met drum en bass op de voorgrond, om dan weer bluesy/licht rockend te eindigen. Het eerbetoon ging verder met het wondermooie ‘For My lady’, een nummer dat Toots schreef voor zijn vrouw Huguette met nogmaals een indrukwekkende Patrick Deltenre op mondharmonica.

Dat Toots een geliefd en wereldwijd gerespecteerd studiomuzikant was, werd door het quartet weergegeven in een cover van ‘King of Belgium’ geschreven door John Scofield, als eerbetoon voor Toots.

Het concert liep stilaan naar zijn einde met twee Belgische evergreens: ‘Ne Me Quitte Pas’ van Jacques Brel, zacht ingezet door Melaerts op gitaar, met de passie van een Brel en de muzikaliteit van Toots verder tot leven gebracht op mondharmonica door Patrick Deltenre, en met midden in het nummer een wondermooie solo van de ritmesectie.

Het concert werd voorspelbaar afgesloten met het door Melaerts als het Belgisch volkslied aangekondigde ‘Bluesette’ met een jonge Rutger Mathys in een gastrol op mondharmonica.

Met dit jonge talent op het podium werd dit hartverwarmend concert met een veelbelovende blik op de toekomst afgesloten.

Tekst © Paul Braem  -  foto’s © Willy Schuyten



KOBE GREGOIR QUINTET

Kobe Gregoir, inspirator, organisator en huismuzikant binnen de Izzy Jazz Club Brugge, zette met zijn quintet de tweede set in van dit zonovergoten festival. Ze brachten het integrale repertoire van “Co-Motion” het album dat dit quintet onlangs mocht voorstellen in het Brugs Concertgebouw. Alle composities kwamen van Kobe Gregoir maar werden knap gearrangeerd door saxofonist Claudio Jr. De Rosa. Hun muziek zit sterk verankerd in de hardbop en souljazz van de jaren 50 en 60.

De repetitieve, groovy baslijnen van Ignacio Santoro en het bijzonder stevig drumwerk van Kobe Gregoir vormden de solide basis voor de solisten van dienst.

Vooral Claudio Jr. De Rosa op tenorsax trok de aandacht naar zich toe met zijn knap opgebouwde solo's  die steeds erg melodisch klonken zelfs in de snelle passages. Carlo Nardozza speelde meestal prachtige tweede partijen in duet met Claudio Jr. De Rosa, maar op zijn solomomenten klonk zijn trompet intens, inventief en krachtig.

Op de vleugel voorzag Vivienne Chu Liao de band swingend van de nodige akkoorden en harmonieën.  Maar dat ene moment dat ze zich zonder enige begeleiding op een avant-gardistische solo stortte, liet ze een diepe artistieke indruk na op het publiek. 

“Co-Motion” was ontstaan uit een conservatoriumproject waarbij Spoken Word en Jazz zouden samensmelten. Op dit concert debiteerde slam poet Daniëlle Zawadi gedreven haar sociaal- kritische teksten spaarzaam begeleid door piano of opzwepende percussie. Pas in “Mona Lisa” en vooral in het erg dansbare bisnummer ‘Ys Dance’ kwam het tot een echte integratie tussen woord en muziek.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto’s © Willy Schuyten



TIVON PENNICOTT QUARTET

Het Jazz Damme festival sloot af met het quartet van Tivon Pennicott. Deze tenorsaxofonist met Jamaicaanse roots had al een hele staat van dienst als sideman bij Gregory Porter, Stevie Wonder, Esperanza Spalding e.a. Zelf bracht hij twee gelauwerde albums uit.

Hij begon zijn set met enige vertraging. Met ‘Everything That Could Go Wrong, It Happened’ verwees hij naar de mank gelopen trein- en vliegtuigverbindingen. Maar dit weerhield hem niet om er meteen fel tegenaan te gaan met 2 nummers uit zijn debuutalbum “Love of Nature”. Zeer energieke, opzwepende bebop met wild wervelende solo's en complexe ritmes.

Na een bijzonder grappige maar uitgebreide uiteenzetting klonk het meeslepende, melancholische ‘Fermented Grapes’ uit het tweede album “Spirit Garden” waarbij Idris Frederick een prachtige pianosolo ten beste bracht. Tot eenieders verwondering mondde deze prachtige compositie uit op een kinderlijke, met hoge falsetstem gebrachte song.

Ook het daaropvolgend lied ‘Sellery Juice’, een ode aan deze gezondheidsdrank, bracht Tivon als een doorwinterde stand-up comedian met participatie van het publiek. Bij de daaropvolgende nummers werd uitgebreid elektronica ingezet, stevig onderbouwd door de Latijnse ritmes van drummer Kenn Salters. En alweer de hoge falsetstem à la Prince met de originele repetitieve songtekst ‘Tell Me Again You Love Me’.

Na een knoeierig met loops en synths opgebouwde soundscape waarbij de muzikanten werkloos stonden toe te kijken, joeg Dean Torrey weer vuur in het concert met een minutenlange, opzwepende, aanstekelijke solo op contrabas.

Het was een akoestische verademing wanneer weer naar de pure sax sound werd gegrepen en de set  werd afgesloten met een stevig Weather Report-achtig uptempo nummer vol spetterende solo's.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto’s © Willy Schuyten