Jason Moran & The Bandwagon, 20.11.2019, De Bijloke (Gent)

Muziekcentrum De Bijloke maakt dit seizoen van de nood een deugd. Geen plan B wegens renovatiewerken maar intieme concerten van wereldartiesten in de kleine zaal van het Kraakhuis. Vorige donderdag stonden Jason Moran en zijn Bandwagon op de affiche. Tweehonderd gelukkigen beleefden een memorabele avond.

Moran was duidelijk in zijn nopjes. Sinds hij twintig jaar geleden ‘Soundtrack To Human Motion’ uitbracht, stond hij regelmatig op een podium in Gent en bouwde hij een stevige band op met de stad. Het gaat zelfs zo ver dat hij lichtjes gekscherend liet vallen dat een liveopname hier tot de mogelijkheden behoort. Nu zijn contract bij Blue Note afgelopen is en hij in eigen beheer cd’s uitbrengt (YES Records), is dit geen irreëel idee. Vooral daar zijn voorraad van ‘Thanksgiving At The Vanguard’ na het optreden supersnel uitverkocht raakte. Dat hij voordien anderhalf uur samen met drummer Nasheet Waits en bassist Tarus Mateen voor vuurwerk gezorgd had, was daar niet vreemd aan

Rode draad van de avond was het werk van de Amerikaanse jazzmuzikant, componist en oorlogsstrijder James Reese Europe (hij vocht tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het front in Europa). Voor Moran was hij een van de grondleggers en visionairs van de jazz. Hij eerde de man reeds een aantal jaren geleden in Middelheim en deed dat nu nog eens expliciet opnieuw. Stapsgewijs zetten de drie in met een sfeerbeeld van het Harlem uit begin van de vorige eeuw aan de hand van Reese zijn ‘All Of No Man’s Land Is Ours’. Geleidelijk aan lieten ze de ragtime intro evolueren naar wat bijna een halve eeuw later als bebop zou bestempeld worden. Uiteindelijk ontaardde deze helse maalstroom tot een portie duivelse rock-‘n-roll. Je verwachtte elk moment dat Moran net als Jerry Lee Lewis met zijn voeten op de piano ging stampen. De hel was losgebroken in de kleine zaal waar de temperatuur alsmaar steeg ondanks de vrieskou buiten.

Moran en Waits ontdeden zich al snel van hun (design)truitje Enkel bassist Tarus Mateen bleef er cool bij. Hij heeft nog steeds die typische speelstijl, genesteld op een stoel en daarbij afwisselend achterover leunend en vervaarlijk voorover buigend. Verwonderlijk dat hij zijn evenwicht bewaart. Gezeten tussen zijn twee compagnons vormde hij zo de essentiële schakel tussen drums en piano. Zijn rol beperkte zich echter niet tot daar want met een snedige solo verraste hij zelfs Moran. “Dat is nu het plezier om met deze twee heren te mogen samenspelen. Verrassingen blijven er nog elke avond,” vertelde deze enthousiast. Met zijn solo gooide drummer Nasheet Waits op zijn beurt nog wat olie op het vuur. Maneuvers zoals te horen op de klassieker ‘Krupa And Rich’ met daarbij wat half verdoken Afrikaanse ritmen en een knipoog naar Art Blakey. Moran kon bij dergelijk stevige inzet van zijn begeleiders niet achterblijven en ontpopte zich afwisselend als balladeer, swingende bopper maar ook als bluesman met zelfs een rechtstreekse ode aan Albert King via een eigenwijs en uitgerokken citaat uit diens ‘I’ll Play The Blues For You’.

Een avond eclectische jazz zonder dat het voer werd voor puristen. Vooral een exquisiete muziekles in hoe je zuiver akoestisch het verleden van de jazz de dag van vandaag kan pimpen en ultra hedendaags laten klinken zonder hulp van elektronische beats. Een concert voor de eindejaarlijstjes.

Volgende gasten in hetzelfde intieme kader zijn Robin Verheyen Quartet (met Copland, Hart & Gress), Erik Friedlander (+ Uri Caine, Mark Helias, Ches Smith), Philip Catherine + Jean-Paul Estiévenart Quintet (double bill) en Chris Potter met Craig Taborn en Eric Harland. Een gouden raad, koop snel die tickets.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Geert Vandepoele