Imagine Raymond, 26 april 2018 in De Casino Sint-Niklaas

De toenemende digitalisering doet in onze wereld evoluties versnellen. Multimedia is snel een oud woord geworden, dat toch van pas blijft komen. Het adjectief was toepasselijk bij het concert van Imagine Raymond dat live muziek met wel getimede projecties combineerde.

Stijn Engels met elektrische piano en Dijf Sanders met nog meer elektronische middelen duwden en trokken de drie blazers uit de frontlinie in een geestige mix. Minder opvallend, maar niet minder aanwezig onderhielden bassist Xavier Verhelst en drummer Jonathan Callens mee de ritmische gang van zaken. Met zeven muzikanten pakte Imagine Raymond uit als een compact orkestje. Dat voorzag vlotte muziekjes van meeslepende solo’s en zorgde met slimme tempowissels voor vertier en variatie.

Met afwisselend zwart/wit en kleurig beeldmateriaal verhoogde Victor Van Rossem de entertainmentfactor. De projecties sloten aan bij de muzikale bron van inspiratie en deden vaak denken aan de verbeelding van de jaren ‘50. Experimenteerdrift ging hand in hand met druk- en draaiknoppen, modulators, computers, een gamma aan machines die de mens het werk uit handen zouden nemen – tot vliegende schotels toe. Ze zetten de tijdsgeest in de verf waarin de toen zo vooruitstrevende componist Raymond Scott zich uitleefde.

Zowel de akoestische en elektronische fasen van pionier Scott werden in de set van Imagine Raymond samengebracht. De klank zelf verwees tussendoor ook naar mono-opnamen. Als tenorsaxofoon, cornet en klarinet tegelijk de zaal inbliezen scheen de muziek door één kanaal gestuurd te worden.

Een heel hedendaagse soundmix hoorden we wanneer de blazers in solo’s of twee combinaties aangingen met elkaar of met de elektrische of akoestische piano en Sanders waaier aan elektronica. Het knutselen met klankkleuren zat zo ingenieus in de arrangementen dat associaties met ingenieurs en hoogstaande technieken helemaal op hun plaats waren. Niettemin vervlochten de updates en herwerkingen van de nalatenschap van Raymond Scott oud en modern in een heel toegankelijke voorstelling. Daarin passeerde ook humor die zich ooit leende voor tekenfilms uit de stal van Warner Brothers. In de ingekapselde ruimte voor improvisatie konden we voorin geïnspireerde solo’s bewonderen van Jon Birdsong, Mattias Laga en Michel Mast. Van opzij haalden de toetsenisten bijzonder fijn uit en ook de ritmesectie mocht hier en daar extra accenten leggen.

Als sluitstuk en de uitsmijter werd nog een keer de cartooneske kant uitbundig uitvergroot. Het was volgens een strak stramien dat de kers op de slagroom bovenop de taart kwam.

Mattias Laga, klarinetten
Jon Birdsong, cornet
Michel Mast, tenorsaxofoon
Stijn Engels, piano, toetsen
Xavier Verhelst, elektrische basgitaar
Jonathan Callens, drums, electronics
Victor Van Rossem, beeld
Pol Segers, techniek

Tekst © Danny De Bock – foto’s © Cees van de Ven
Deze recensie verschijnt ook op draaiomjeoren.com