Het attractief alternatief van Michel Mast en Peter Vandenberghe

KwaadHAMsessions, 14 juli 2018

“HAM Sessions gaat vreemd en heeft er meteen een kleine bastaard bij”, leest het ludiek op www.hamsessions.be. Concreet: tijdens het eerste weekend van de Gentse Feesten (13 tot en met 15 juli) organiseerde Michel Mast i.s.m. Quatre-Mains Klaviercentrum elke avond een concert. Het vergde van ondergetekende behoorlijk wat doorzettingsvermogen en zelfoverwinning om zich een weg te banen door de mensenmenigte, maar het trotseren van die hindernis – inclusief de (gelukkig kortstondige) blootstelling aan de bijhorende kakofonie – bleek bij het bereiken van het pand gelegen aan Kwaadham 52 te worden beloond met gastvrij asiel in een oase van rust.

Voor het optreden op zaterdag 14 juli had Michel Mast zichzelf een plaats op de affiche toebedeeld, en wel in gezelschap van Peter Vandenberghe. Het duo opende zijn set met ‘Misterioso’ van Monk, een enigszins moeilijke start die de indruk wekte dat de muzikanten niet dezelfde route volgden, meer nog: het spoor naar elkaar gedurende een poos bijster waren. Vreemd, dat schijnbaar verdwalen, want de saxofonist en de pianist delen al jarenlang samen podia als leden van Flat Earth Society. Was die aanvankelijke “mismatch” te wijten aan het arrangement van Carla Bley dat men voor dit stuk op de muziekstandaard had liggen, of diende enige stramheid weggemasseerd? Qu’importe: gezien de hoge toppen die beide heren daarna scheerden, was het slechts een enkel schoonheidsfoutje dat eigenlijk nooit tot bezorgdheid moest leiden.

Want ‘Self-Portrait in Three Colors’ (uit ‘Mingus Ah Um’) van Charles Mingus zat wèl goed en was zowel qua uitvoering als qua emotionele impact van een niveau dat Mast en Vandenberghe niet meer zouden verlaten. De naam Carla Bley viel opnieuw bij het derde stuk, nu in haar hoedanigheid van componist: uit haar oeuvre werd ‘Jesus Maria’ geplukt.

Wie de compositie die daarop volgde heeft geschreven, is tot op vandaag onopgehelderd (?): “Een melodie die al 50 jaar in mijn kop zit en waar we mee aan de slag zijn gegaan”, leidde Michel in; navraag bij het publiek, na afloop, of iemand dat stuk had herkend en kon identificeren, leverde geen sluitend antwoord op, zodat de saxofonist dan maar veronderstelde dat hij het misschien wel zelf heeft geschreven en er prompt ‘223’ als titel aan gaf.

Voorlaatste stuk inmiddels – zo snel, lees: véél te snel kan het gaan als een concert dermate geslaagd aanvoelt – was een opnieuw uit de pen van Carla Bley gevloeid werkstuk: ‘Rut’. “Zet er een T voor, of een P, en de betekenis wordt helemaal anders”, aldus Mast, duidelijk in zijn schik en in een schalkse bui.

Ook voor het slotnummer greep men terug naar de nalatenschap van een jazzgigant die eerder op de avond al een mooi moment had aangeleverd: ‘Reincarnation of a Lovebird’ van Mingus.

Michel Mast en Peter Vandenberghe verwenden een select publiek voor wie voetbalhysterie en stedelijk feestgeweld minder hoog op de prioriteitenlijst stonden, met een ravissant concert. Mast is zich werkelijk als geen ander bewust welke aantrekkingskracht factoren als kleinschaligheid en keuze van locatie inhouden bij het organiseren van muziekoptredens. Mijn hoop is dan ook dat deze nieuwe, nog ontluikende ent aan de volle boom die HAMSessions intussen is geworden, mag uitgroeien tot een stevige en b(l)oeiende tak!

Tekst © Paul Godderis, 16 juli 2018  -  foto’s © Anders Vranken