Henri Texier Hope Quartet au Casino: faites vos jeux …

Sint-Niklaas, 6 november 2015

Henri Texier kwam met zijn Hope Quartet afgezakt naar de relatief kleine concertzaal ‘De Casino’ in Sint-Niklaas. Een ideale gelegenheid om de man van dichtbij mee te maken. Ondanks de sterke live-reputatie van de groep liep het huis niet vol, maar dit lieten Texier en zijn kompanen niet aan hun hart komen.
Met ritmisch gerommel op de bassnaren en geroffel op de drums begon het concert, als leken de heren duidelijk te maken dat ritme en een onderhuidse groove die de spanning vasthoudt een handelsmerk zijn van hun muziek. Of Texier nu speelt in trio met Louis Sclavis en Aldo Romano, in kwintet met Bojan Z of in zijn bedwelmende Strada Sextet, telkens weet hij een wisselwerking te creëren tussen hypnotiserende ritmes en catchy melodieën met grote instrumentale zeggingskracht, die voorbijglijden als nummers uit de populaire muziek.

Eerder liet Texier zich inspireren door Afrikaanse muziek, met dit Hope Quartet ligt de nadruk op muziek van Indianen uit Noord- en Zuid-Amerika. Die invloed van Indianenmuziek vertaalde zich vooral in ‘oerritme’ dat in gewijzigde vorm ook terug te vinden is in de Afrikaanse muziek die Texier brengt. De sterkte van de groep zat in de vanzelfsprekendheid waarmee over dat oerritme gesoleerd en gebalanceerd werd. Baritonsaxofonist François Corneloup en altist/klarinetist Sebastien Texier vormden een tweekoppig monster die luisterend naar elkaar om beurten uithaalden.

Op alt vielen bebopinvloeden bij Sebastien Texier te horen, met een toon waarin iets van Jackie McLean doorklonk. Op klarinet neigde zijn geluid dan weer meer naar de ‘folklore imagianaire’ die Louis Sclavis op zijn eentje uitvond. McLean en Sclavis zijn twee kompanen waarmee vader Texier optrok… François Corneloup musiceerde met een expressief geluid op bariton, niet opdringerig maar wel indringend.
Op het repertoire stonden twee hommages aan drummers, Elvin Jones en Paul Motian. Drummer Louis Moutin klonk als geen van beiden. Als componist wist Motian wel hoe je in een mid-tempo nummer de blazers een kans kan geven om een wijds tableau te schilderen, iets wat de componist Henri Texier zeker niet ontgaan is. Louis Moutin liet zich kennen als een drummer met een diepe groove en sterke focus, een klasbak wiens fysische impact live beter tot zijn recht komt dan op cd. Henri Texier is een innemende persoonlijkheid. Met zijn typische mutsje lijkt hij een beetje op een Bretonse visser maar hij wist als een sjamaan met zijn volle basklank en aanstekelijke lijnen de gemoederen op te poken.

Het Hope Quartet speelde een straf concert. In de eerste set beperkte Sebastien Texier zich uitsluitend tot alt en naar het einde van die set kwam even het gevoel dat de groep ‘uitverteld’ was maar in de tweede set focuste de rietblazer op zijn klarinetten en konden nieuwe verhalen verteld worden, waarbij de muziek alsmaar intenser werd. ‘Dakota’ was een ode aan Jacques Prévert. Texier voegde er aan toe dat de combinatie Dakota-Prévert weinig coherent was, maar boven een typische Sioux roffel van de drums, zou perfect een gedicht van die iconische Franse dichter gedeclameerd kunnen worden. In het laatste nummer liet het viertal de boel op een onwaarschijnlijke manier ontploffen en plaatste als het ware een muzikaal uitroepteken achter het concert. Chauffe, chauffe, chauffe… opgewarmd tot het kookpunt.

Tekst: Iwein Van Malderen – Foto’s: Cedric Craps
artikel verschijnt ook op http://www.draaiomjeoren.com/
meer foto’s van Cedric vind je op: https://www.flickr.com/photos/cedriccraps/sets/72157660183762309