Haven en Vansina Quartet: een gedroomde start voor Leuven Jazz 2018

Appeltuin, 17 maart 2018

Een dubbelaffiche met twee gloednieuwe groepen, Haven van Yves Peeters en het Vansina Quartet. Het werd een gedroomde start voor Leuven Jazz 2018.

De Appeltuin kreeg de eer om editie 2018 van Leuven Jazz te openen. Een terechte keuze want wie hier regelmatig over de vloer komt, weet dat Eddy Macquoy en zijn ploeg steeds garant staan voor muzikale kwaliteit en gezelligheid. Twee kenmerken die als een rode draad doorheen het hele programma lopen.

Yves Peeters komt graag naar de Appeltuin. De liefde is wederkerig. Het Leuvense publiek waardeerde in het verleden reeds zijn passages in deze locatie en was ook nu weer op post. Daar waar hij zich met zijn project “Gumbo” toespitste op de muzikale erfenis uit New Orleans, verruimt hij voor Haven zijn kijk tot traditionals uit alle hoeken en tijdperken. Geen jazzstandards maar volksmuziek uit o.a. Tunesië, Zweden en Zuid-Amerika. Uit het americana-repertoire plukte hij ‘Wayfaring Stranger’ (Eva Cassidy, Johnny Cash, Tim Buckley) en via ‘Sometimes I Feel Like A Motherless Child’ maakte hij zelfs ruimte voor een negro spiritual.

Als medeplichtigen in dit nog prille avontuur (het was pas het tweede concert) koos hij altsaxofonist Erik Bogaerts (Mephiti, Llop, Book Of Air), gitarist Marijke Hellemans (MHK) en contrabassist Yannick Peeters (Collapse, aNoo, Steven Delanoye). In puur akoestische stijl, getekend door een hoge graad van intimiteit, leverde dit alles een uiterst aangenaam luistermoment op. Bogaerts zorgde af en toe voor de nodige spanningsbogen, zij het zonder extremen. Hellemans uitte zich als een gitarist met sterk gevoel voor melodie en sfeer. Een naam om te onthouden. Yves Peeters is zowat de enige jongere drummer in België die zo uitgebreid de borsteltjes durft te hanteren en niet teruggrijpt naar extra effecten. Van achter zijn drumstel loodste hij het geheel koel maar vastberaden in de juiste banen. Met Yannick Peeters op bas had hij de ideale sparring partner.

Mits nog wat meer variatie en met bijvoorbeeld af en toe een gastmuzikant erbij, heeft deze groep heel wat potentieel. Na het “fine tunen” via de nodige ervaring in kleinere clubs is een JazzLabtoer bijna onvermijdelijk.

Tweede deel van de avond was gereserveerd voor het Vansina Quartet met Teun Verbruggen, Kobe Proesmans, Cyrille Obermüller en Bruno Vansina zelf. Meteen een kijk op een totaal ander aspect van jazz. Met bas, drums en percussie kon het natuurlijk niet anders: intense ritmepatronen voerden de toon, al dan niet met licht afro-latin getinte basis. Verbruggen en Proesmans beleefden duidelijk veel plezier aan elkaars invallen terwijl de jonge Obermüller kordaat volgde.

Maar het was vooral Vansina zelf die zich in de kijker speelde. Virtuositeit en complexiteit alom maar zonder enig teken van narcisme. Zijn aanpak: vakkundig en met bravoure de ruimte inpalmen en opvullen die voor hem gereserveerd was. In een gesprek na het concert sprak “éminence grise” Marc Van den Hoof zijn bewondering uit voor Vansina en liet namen vallen als John Hardy (de altsaxofonist die te horen is op klassieke platen van Mingus) en Charlie Mariano.

De setlist bevatte hoofdzakelijk nieuwe composities. Met een intense versie van ‘Stratocluster’ (terug te vinden op de cd Bruno Vansina Quartet feat. Steve Nelson) als afsluiter lieten ze het geheel naadloos aansluiten bij het verleden. In afwachting van een opname kan je alvast op de website elke maand een clip bekijken. Wordt dus vervolgd.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Eric Malfait

Informatie:

http://www.appeltuinjazz.be
http://www.leuvenjazz.be
http://www.yvespeeters.com
http://www.brunovansina.be