HAM Sessions editie 2018 – dag 1 - #2

19 mei 2018

NOCTURNS

Trompettist Jon Birdsong omschreef het repertoire dat hij en pianist Anthony Romaniuk zouden vertolken, als “music intended to be enjoyed at night”. De wijzers van de klok gaven op dat moment iets over 17.00 uur aan…

Voor zijn set putte het duo voluit uit de recente cd waarop 22 nocturnes werden vastgelegd die behalve van een kil cijfer ook van een naam zijn voorzien. Titels als ‘Serpentine’ en ‘Evening Bloom’ klonken als de aanhef van gedichten, zij het dan woordeloze en in muziekvorm gegoten verzen.

Voor ‘Evening Bloom’ dook Birdsong zowel tijdens de intro als de outro met de flugelhorn in de klankkast van de piano, een bijzondere ervaring voor de luisteraar. Behalve flugelhorn bespeelde de trompettist herhaaldelijk andere blaasinstrumenten waar ik niet onmiddellijk een exacte benaming vermag aan te geven.

De mij voorheen onbekende Anthony Romaniuk – hij “maakt deel uit van een zeer diverse muzikale omgeving”, lees ik op zijn website,  – ontpopte zich tot een ware revelatie en ging met Birdsong perfect in symbiose: onafgebroken hield hij nauwlettend de blik gericht op zijn partner. En beiden staken elkaar continu – evenwel zonder in tweestrijd te gaan – naar de kroon qua subtiliteit. Romaniuk ging ook even solo – “a surprise”, leidde Birdsong in – en liet tijdens die passage de geesten van enige klassieke componisten rondwaren. Zo adembenemend was voortdurend zijn prachtige pianospel dat hij het meerdere keren presteerde de vogels in de tuin tot meezingen te verleiden.

Welk een geluk is Michel Mast toebedeeld zo’n aandachtig en tijdens de concerten steevast muisstil publiek te mogen ontvangen. Het biedt hem de mogelijkheid dit soort duo-optredens op de affiche te zetten, verzekerd als hij zich weet dat zij volledig tot hun recht zullen komen, want volstrekt gevrijwaard van irriterende wanklank of storend lawaai!

Als een tweeling die elkaar zorgzaam bij de hand houdt, bewogen Birdsong en Romaniuk zich naar het slotstuk van een door de ademloos toeluisterende aanwezigen op zijn volle waarde geschat en fel gesmaakt optreden. Niet echter zonder dat Birdsong een eerbetuiging had gebracht aan de man achter de HAM Sessions die hij met de zorgvuldig gekozen bewoordingen “a patron of the arts” hulde bracht.

Onverbiddelijk kwam dan toch het einde, waarvoor de keuze viel op Nocturn n°8, “simply a blues”. De geestdrift waarvan de toehoorders daarna luidruchtig blijk gaven, zorgde ervoor dat het duo nog een laatste keer naar zijn instrumenten greep: afgesloten werd met Nocturn n°20, waarvan de titel door een monkelende Birdsong werd onthuld als ‘Oh How The Flesh Is Weak’. Waarmee meteen werd bewezen dat deze wonderschone nocturnes niet per se met bloedeloze ernst moeten worden geassocieerd en beluisterd.

Dank, heren Birdsong en Romaniuk!

Tekst © Paul Godderis, 26 mei 2018 – foto’s © Annie Boedt