Ham Sessions 4 juni 2017: de verwachtingen volledig ingelost!

Dusdanig hooggespannen verwachtingen riep alleen al de affiche voor dag 2 van Ham Sessions editie 2017 op, dat enige vrees om te worden teleurgesteld kon dreigen.

© Willem Vancauwenberghe

Die schrik bleek ongegrond van zodra Thunderblender energiek een set inzette waar het spelplezier van afspatte, wat o.a. bleek uit de kreten van aanmoediging en enthousiasme van componist en saxofonist Sam Comerford. Dat dit trio geen bassist in de rangen telt, wordt knap en probleemloos opgevangen: in openingsnummer ‘Botza’  door Hendrik Lasure (piano), in andere stukken door Jens Bouttery (drums, electronics). En uiteraard ook op de momenten waarop de frontman zijn bassaxofoon rond de hals hing en uit dat indrukwekkende instrument diepe, donkere klanken stootte, zoals tijdens het daaropvolgende stuk ‘4ths’ (niet strikt vaststaand als titel, meldde mij achteraf Comerford toen ik met hem de setlist overliep). Verder op het programma nog allemaal composities van de saxofonist: ‘Kwakzalver’, ‘Toetje’ - titels waaruit moge blijken dat de “Ierse Gentenaar” niet gespeend is van een gezonde dosis humor – en (onmiddellijk mijn favoriete stuk) ‘Last Minute Panic’. Dat wordt overigens de roepnaam  van de EP waar de groep hoogzwanger van is (geboorte in juni). Afgesloten werd met ‘Ballad’ (evenmin al definitieve titel). “Met Thunderblender als opener hebben we een goede keuze gemaakt.”, verwoordde een zichtbaar tevreden Michel Mast het perfect, in een kort gesprek achteraf.

© Willem Vancauwenberghe

Benjamin Sauzereau stelt zich steevast, en ondanks het feit dat hij een van de meest boeiende gitaristen in het Belgische jazzlandschap is, zeer bescheiden op. Nochtans speelt hij in alle projecten waarvoor hij wordt uitgenodigd - bv. Heptatomic van Eve Beuvens – onmiskenbaar een prominente rol. Dat is niet anders bij Les Chroniques de L’inutile, de band waar hij frontman van is en die recent ‘Virgule’ (El Negocito Records) uitbracht. Composities van die cd, alle van de hand van Sauzereau, leverden hoofdzakelijk de grondstof voor de setlist op 4 juni. In concreto: (o.a.) ‘La Mauvaise Raison’, met hoofdrollen voor de gitarist en voor fluitist Pierre Bernard; ‘William (Harrisson Bonny)’, waarin de tikgeluiden van drummer Jens Bouttery – jawel, reeds opnieuw op het podium - het beeld van een klok (of was het een tijdbom?) opriepen en Erik Bogaerts de klarinet ter hand nam; ‘Mary, Molly, Bébert et Alcide’, een stuk met erg Zappaïaanse interventies; daarna een compositie met veel stiltes die bij uitstek uitwees welke perfecte timing deze muzikanten beheersen en in welke mate zij op elkaar zijn ingespeeld; ‘Il Suo Cogino’, met prachtmelodie, afsluiter van het optreden (en van de cd). Behalve de reeds vermelde artiesten hadden ook Eric Bribosia (fender rhodes, piano) en Lennart Heyndels (bas) zéker hun aandeel in het welslagen van dit concert.

© Willem Vancauwenberghe

Even een lichte vorm van paniek, in de pauze na het vorige optreden: Dré Pallemaerts bleek zijn drumpedalen niet bij te hebben… Gelukkig is voor jazzmusici “solidariteit” een begrip met betekenis èn was de in de tuin eveneens aanwezige Lander Gyselinck terstond bereid om zijn drumonderdelen te rijden en deze een uur ter beschikking te stellen. Ben Sluijs zette het optreden van zijn Quartet solo – nuance: begeleid door lieflijk vogelgekweel – op altsax zacht in, als een meertje dat ontspringt, om vervolgens op dwarsfluit over te schakelen. Zijn kompanen, behalve Pallemaerts ook pianist Bram De Looze en contrabassist Lennart Heyndels (ook al voor de tweede keer in touw die dag) kleurden dit ‘Particles’ in mooie tinten. Voor ‘Song For Yusef’, geschreven door Dré Pallemaerts die nog met Lateef heeft samengespeeld, bleef Sluijs op dwarsfluit. Waar de drummer op het openingsnummer met zijn brushes eerder aan ondersteunende dienstenverlening had gedaan, legde hij nu ècht accenten en eiste hij zijn deel van de aandacht op, zelfs tijdens de solo van De Looze. De start van ‘Miles Behind’ namen Sluijs en Heyndels in duo op zich, waarna de pianist en de drummer invielen voor een krachtige, de oorspronkelijke versie méér dan eer aandoende uitvoering die het gegeven “cover” mijlenver oversteeg. Wat een subtiele en trefzekere saxofonist is die Sluijs toch, schoot het door me heen, terwijl ik even later mocht aanschouwen hoe bewonderend op de eerste rij Hendrik Lasure mee wiegde tijdens het solomoment van Bram De Looze. Volgden o.a. nog ‘Jemima’, een zeer stuwende en lang uitgesponnen nieuwe compositie; en ‘Air Castles’, een wonderschone, vertederende melodie. Ben Sluijs Quartet mocht als enige act een bisnummer brengen en zette daarmee een (orgel)punt achter een dag vol muzikaal genot in ideale luisteromstandigheden, verzorgd door musici die volop de kans kregen om – soms in verschillende formaties - de diverse facetten van hun talent te demonstreren.

© Willem Vancauwenberghe

Voor mij zat Ham Sessions 2017 er helaas op, maar kan bij wijze van troost het uitkijken naar editie 2018 een aanvang nemen. Maar vóór we een jaar verder zijn, is er uiteraard nog eerst gelegenheid om over enige maanden AchterHam Sessions bij te wonen!

Tekst © Paul Godderis