Grégoire Maret ontsteekt vlam van Dinant Jazz 2023

Gedurende twee avonden speelde de peter van het festival, harmonicaspeler Grégoire Maret, zijn rol in het samenbrengen van mensen.

Er viel weinig regen op de eerste avond van het Dinant Jazz Festival, wat veel goeds voorspelde voor een avond die muzikaal heet zou worden. Voor zijn eerste optreden op het podium in de tuin van de abdij van Leffe had Grégoire Maret een beroep gedaan op de grote kanonnen, een echte all-star line-up: drummer Greg Hutchinson, de Kameroense bassist Richard Bona en zanger-klavierspeler Frank McComb, die op het punt stond het podium op te gaan en het publiek te filmen - wat een geweldige sfeer!

Christian Sands, Grégoire Maret, Richard Bona, Greg Hutchinson

Voorafgaand aan Frank McComb's komst had de harmonicaspeler pianist Christian Sands uitgenodigd om samen met hem een openingsnummer te spelen. De stemming zou een stuk intenser worden met McComb, die begon met een geweldige solo. McComb heeft de stem van Stevie Wonder, en hij maakt geen geheim van deze invloed op twee covers, waaronder het meedogenloze 'Isn't She Lovely'.

Frank McComb

We halen opgelucht adem bij Richard Bona’s magisch mondharmonica/bas duet en falsetstem, afgesloten met een vleugje humor: "It's sunny in Belgium... Just a few drops of rain!” Greg Hutchinson is zowel ritme als kleur, en schittert op Leon Russells 'Rainbow in Your Eyes'. Daarna zet de knallende finale met 'Superstition' de zaal in lichterlaaie. Het publiek was helemaal opgewarmd... voordat het werd verrast door een nationale regenbui na de laatste noten!

Richard Bona

In de eerste helft van de avond liet saxofonist Stéphane Mercier ons kennismaken met Quantum Stereo, een nieuw internationaal kwartet met de Britse muzikanten Jason Rebello (muzikant van Sting) en Darren Beckett (drummer van Sinead O'Connor). En een van onze geweldige bassisten, Nic Thys.

Jason Rebello, Maxime Blésin, Nicolas Thys, Stéphane Mercier Darren Beckett

Vanaf het begin van het concert speelt de band met stemmingen: dampende synths en de percussieve entree van Beckett en Thys. De toon is gezet, met name op een prachtig medium tempo dat de pianist benadrukt. Stéphane Mercier nodigt zijn bevriende gitarist Maxime Blésin uit voor een unisono gitaar/saxofoon intro.

Stéphane Mercier

De muziek van Mercier onthult zich teder en zachtaardig als altijd, zich overgevend aan een of ander citaat, "L'amour est enfant de Bohème", voor een finale op een oude compositie met gast Grégoire Maret: ‘Laugh at Me’ - we waren al blij na deze introductie.

Een opwindende eerste avond.

Winnaar Concours, pianist Maël Mercier met Stéphane Mercier, artistiek directeur Jean-Claude Laloux
en président d'honneur Jacques Mercier

DE FAVORIET

Edmar Castañeda, een fenomenaal harpspeler!

De peter van het festival had een neus voor detail toen hij de Colombiaan uitnodigde voor een ongelooflijk trio.

Kenny Baron, Kiyoshi Kitagawa, Jonathan Blake

Een festival draait om headliners. In Dinant was er daar dit jaar geen gebrek aan, met pianist Kenny Barron, saxofonist Chris Potter en zangeres Lizz Wright.

Lizz Wright                                                                                                                                                  Chris Potter

Maar er waren ook ontdekkingen te doen, en zaterdagavond bood ons een belangrijke. Grégoire Maret had een harpist uitgenodigd, een onthutsende keuze voor velen, maar een die de favoriet van het festival zou blijken te zijn.

Edmar Castañeda is Colombiaan en bespeelt een traditionele harp, de llanera, uitgebreid met toetsen en andere uitvindingen die het geluid van het instrument transformeren. Wat slechts een technische curiositeit had kunnen zijn, wordt een buitengewone speeltuin in Castañeda's handen: getokkelde, aangeslagen, gestreelde of gedempte snaren, alles is mogelijk in een repertoire dat het traditionele Braziliaanse 'Santa Morenha', Piazzolla's 'Libertango', een eerbetoon aan Jaco Pastorius en 'Hope', een verrukkelijke ballade van Grégoire Maret omvat.

Christian Sands, Grégoire Maret, Edmar Castañeda

Afhankelijk van het nummer klinkt de llanera als een Afrikaanse kora, een Japanse koto, een bas of een gitaar, maar altijd met een verwarrende muzikaliteit, intensiteit en lyriek. Voeg daarbij de sprankelende piano van Christian Sands en de glimlach van Castañeda, en het publiek is wild enthousiast en zich ervan bewust dat het de gebeurtenis van het festival heeft meegemaakt.

De ster van zaterdag was Kenny Barron, een van de belangrijkste pianisten van de afgelopen dertig jaar, en zijn trio voldeed aan de verwachtingen: een mix van eigen composities, een Braziliaans tintje met Caetano Veloso, en standards - zoals 'Body and Soul', waarbij hij Grégoire Maret uitnodigde, die zeker niet mocht ontbreken!

 
Kiyoshi Kitagawa, Jonathan Blake

Met een solide ritmesectie (contrabassist Kiyoshi Kitagawa en drummer Jonathan Blake) klaart Barron de klus met zijn meesterlijk pianospel; het publiek waardeert, applaudisseert, vraagt om meer, maar is nog steeds in shock van het vorige concert, dat de annalen van het festival zal ingaan.

Iedere aanwezige tekent ongetwijfeld voor een soortgelijke editie in 2024.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Serge Braem
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo

EXTRA FOTO'S © Serge Braem :

Edmar Castañeda

Eric Harland

Fabrice Alleman

Frank McComb, Grégoire Maret

Greg Hutchinson

Grégoire Maret, Lizz Wright

Grégoire Maret, Edmar Castañeda

Kiyoshi Kitagawa, Jean-Louis Rassinfosse

Jason Rebello

Lizz Wright

 
Maxime Blésin, Lizz Wright, Timothé Lemaire, Loïc Dumoulin

Nicola Andreoli, Mimi Verderame

Darren Beckett

Kenny Barron Trio

Chris Potter Trio

© Serge Braem