GOUVY Jazz & Blues 2017 – het jazzluik (DAG 2)

Zaterdag 5 augustus

Jazz à Gouvy is vooral een sympathiek festival waar je lekker kan genieten in een groene omgeving, dichtbij de Oostkantons en vlakbij de grens met het Groothertogdom Luxemburg. De tuin achter de club is een klein park waarin enkele eet- en drankstandjes worden geplaatst en een grote tent voor de grote concerten.  In de club, een sympathieke toplocatie op zich met een podium in de hoek en een balkon in L-vorm, kan een optreden beginnen voordat het concert in de tent afgelopen is – en omgekeerd. Het festival is een heerlijke setting voor een ontspannende uitstap waarop je geniet of proeft van jazz zoals het jou uitkomt.

Sabin Todorov en Natacha Wuyts

Op zaterdag konden de aanwezigen zich in de club onder andere verdiepen in standards dankzij de hommage aan Anita O’Day door het Natacha Wuyts Quartet. Met Sabin Todorov had die een zeer bekwame pianist naast zich en met Victor Foulon op contrabas en Jérôme Baudart aan de drums een degelijke ritmetandem. De begeleiding was zeker niet onbelangrijk, want voor haar fijne keuze aan nummers verwees Wuyts bijvoorbeeld naar de plaat “Anita Sings The Most” met Oscar Peterson aan de piano, Ray Brown op contrabas, Herb Ellis op gitaar en John Poole aan de drums.

Je kan wel zeggen dat Natacha Wuyts het geschikte stemgeluid heeft om Anita O’Day te eren. Dat van haar heeft genoeg van de onvolprezen zangeres, maar ook een beetje een Blossom Dearie-gehalte, wat maakte dat deze hommage niet aldoor louter een kopiëren van het origineel kon zijn. Zonder gitarist was dat ten andere onmogelijk. Hoe dan ook had dit kwartet de nodige kwaliteiten in huis om het publiek te laten genieten van prachtige standards als “But Not For Me”, “Honeysuckle Rose”, “Old Devil Moon” en daarbij was hier en daar enige originaliteit in de solo’s van de muzikanten toegestaan. Onsterfelijke uitvoeringen van “Sweet Georgie Brown” en “Tea For Two” op Newport Jazz van 1958 werden aardig gecoverd.

In de tent was de jazztraditie die zaterdag weer tot leven gekomen met Swingin’ the blues, een hommage aan Count Basie door Franse muzikanten. Die hadden alras het vuur aan de lont gestoken met “One O’Clock Jump” en een paar nummers verder was Daniel Huck al verbazend sterk aan het scatten gegaan.

Voor de vocale jazz had de avond als afsluiter nog de Spaanse Andrea Motis & Joan Chamorro Quintet in petto, die met bevallige stem en dito trompetspel fijne latin toetsen aan de affiche toevoegde. Daartussen was er eerst nog moderne jazz met enige gipsy-verwantschap bij Rick Margitza/Gabor Bolla Quintet die zonder echt hoge ogen te gooien een fijn concert speelden. Er waren invloeden van hard bop aanwezig in hun muziek die vooral scheen te draaien om het uitspinnen van de ideeën van de twee tenorsaxofonisten. Soms dromerig en dan weer heel concreet, soms als in jam, waarbij ze nu eens hun tijd namen om iets te ontwikkelen en dan weer een idee grondig uitwerkten, hielden zij met een mengeling van ernst en muzikale speelsheid de nieuwsgierigheid en de aandacht van de luisteraars vast.

Daarna speelde in de tent Tom Harrell Quartet, met Harrell op trompet en flugelhorn, Mark Turner op tenorsax, Ugonna Okegwo op contrabas en Jorge Rossy aan de drums. Rossy maakte lang deel uit van het Brad Mehldau Trio en stond in de lente nog op het Citadelic Festival in Gent met zijn eigen Vibes Quintet, waarin hij vibrafoon speelde en ook Mark Turner meedeed. Joey Baron viel toen in voor Al Foster. Mark Turner is een muzikaal groot verteller, veelgeprezen bijvoorbeeld om zijn rol in het trio Fly met drummer Jeff Ballard en bassist Larry Grenadier. In 2014 verscheen op ECM met hem als leider en met trompettist Avishai Cohen in zijn kwartet “Lathe of Heaven”. Dat jaar maakte Turner ook deel uit van het kwartet waarmee Tom Harrell “Trip” opnam.

Ugonna Okegwo is al een tiental jaar de vaste bassist van Harrell en hij speelde in Gouvy een zichtbaar pivotale rol voor de hechtheid van het Trip-kwartet, waarin meestal Adam Cruz drumt. Jorge Rossy las hier en daar van het blad om de ritmetandem te complementeren, maar deed dat lang niet vaak. De drummer voorzag de ritmische begeleiding van veel variatie en schitterende schakeringen, hier subtiel en daar uitdrukkelijker van een latin touch doordrongen en dat zowel tijdens de melodische ontwikkelingen van de blazers als wanneer Okegwo en hij op zichzelf aangewezen waren om de verhaallijnen verder te zetten. Mark Turner toonde zich (wellicht ook al op de cd en hier live) een geweldige match voor de trompettist en diens composities voor kwartet. Elk van de vier muzikanten stonden voor prachtige klanken, meticuleuze precisie in hun uitvoering en een persoonlijke rijkdom aan ideeën. De nummers starten van een samen aanzetten met een thema en voerden de luisteraar dan mee in ongemeen boeiende, vaak complexe, maar altijd heldere  vertellijnen als naar bestemmingen die met een reisgevoel gepaard gaan.

Tom Harrell lijdt sinds zijn twintigste aan schizofrenie en het is merkwaardig hoe hij dankzij en ondanks de medicatie een feilloze techniek combineert met een bewonderenswaardige creativiteit. Als hij niet speelt, staat hij er bij als een zonderlinge figuur, maar muzikaal is hij een van de meest begaafde trompettisten in de jazzgeschiedenis. Vergelijkingen met de grootsten zijn niet van de lucht en hij dwingt ook als componist in jazz en klassieke muziek bewondering af van vele topmuzikanten.

Deze markante figuur stond dit jaar (na passages in 1994, 2009 en 2013) voor de vierde keer op Gouvy Jazz en op het eind stond de hele tent voor hem op voor een staande ovatie. De muzikanten verlieten het podium, maar het applaus zwakte niet af. Het kwartet maakte de trip compleet met als bisnummer een heerlijk originele en meeslepende uitvoering van “Caravan” waarmee de muzikanten nog maar eens hun klasse benadrukten.

Tekst © Danny Debock  -  foto's © Tina Tindemans
Verschijnt ook op draaiomjeoren.com