GOUVY Jazz & Blues 2017 – het jazzluik (DAG 1)

Vrijdag 4 augustus

In de Ferme de la Madelonne hangt nog een affiche die in grote kapitalen pianist Fred Van Hove en saxofonist André Goudbeek aankondigde in Gouvy in februari 1980 en een andere met John Tchicai en Goudbeek in de Luikse Club Divers. De programmatie van Jazz à Gouvy houdt het voor het festival al vele jaren een pak toegankelijker met muziek die vlot swingt en de traditie van de be-bop levendig houdt. Met enkele Amerikaanse namen die glorieus verbonden zijn met de jazzgeschiedenis en daarnaast aandacht voor Belgisch talent oogstte het gezellige festival weer een mooie opkomst en enthousiaste reacties van het publiek.

Mike Dirubbo en Freddie Hendrix

Het is zeker niet mis als je het weekend kan aanvangen met een zeventiger die ex-drummer is van Miles Davis en nog altijd een lekkere groove legt. In de tent bij de Ferme de la Madelonne opende Al Foster Quintet de 38ste jaargang van het festival met een Tribute to Charlie Parker. De drummer die vanaf 1972 vele jaren de drummer was bij Miles Davis had in zijn kwintet geen opvallende namen mee, maar degelijke muzikanten waren het zeker wel en samen leverden zij een gesmaakte set af. De composities en het vlotte spel eerden beheerst de be-bop van de toentertijd revolutionaire Charlie Parker. Intussen zijn dat nummers en een aanpak die heel vertrouwd overkomen, maar bekoren kan het nog altijd als de thema’s en de solo’s op een zeker niveau worden gebracht. Saxofonist Mike Dirubbo, die heeft nog les gekregen van Jackie McLean, deed dat met een overtuigende klank en als het op soleren aankwam legde trompettist Freddie Hendrix hem geregeld een brandend vuur aan de schenen. Het ontbrak ook bassist Doug Weiss en pianist Adam Birnbaum niet aan ideeën in hun solo’s en zij zorgden voor lekker swingende wisselwerking binnen de ritmische as met Al Foster. De beroemde drummer speelde misschien niet uitmuntend, maar wel lekker en geestig. Hij was zelf niet helemaal tevreden met zijn eigen inbreng op een drumkit dat hij niet gewend was, maar het publiek toonde zich blij met het eerste concert waarin het hele kwintet met zichtbaar plezier had gespeeld en zowel knappe als leuke accenten werden gelegd.

Het eerbetoon aan de jazztraditie in de lijn en het vervolg van de be-bop werd de eerste avond in de tent verder gezet door Marjorie Barnes & Equinox en Ernie Watts Quartet. Marjorie Barnes zette met een sterke stem haar hang naar de vocale jazz van de fifties kracht bij. Zij heeft er ook het zangtalent voor en met Equinox de muzikanten om standards als “Little Girl Blue” en “The Shadow Of Your Smile” overtuigend te brengen. Een eigen nummer van iemand uit de band kan dan compositorisch erg schril afsteken tegenover een lied dat al decennialang zijn kracht blijft bewijzen.

Ernie Watts

Muzikaal uiterst eloquent zou Ernie Watts het gebeuren in de tent afsluiten. De saxofonist speelde jarenlang met Charlie Haden die na zijn periode met Ornette Coleman graag meer melodisch en melancholisch uitpakte, maar daarom niet minder graag iets onconventioneels deed met bestaande genres. Ernie Watts houdt nu met zijn kwartet op zijn manier de erfenis levendig van mainstream Amerikaanse jazz. Kwalitatief zeker niet minder dan Al Foster Quintet.

In de club, de Ferme de la Madelonne mocht vrijdag als eerste Typh Barrow Trio haar gang gaan met een vlotte mengeling van soul, pop, jazz en blues. Pianiste en zangeres Typh Barrow zorgde met Guillaume Vierset op gitaar en Fabio Zamagni Cajon voor een leuke combinatie in de bezetting en voor vlotte, hees gezongen covers, waarin zij meermaals met een aparte timing enige originaliteit legde.

Sébastien Hogge

Na haar optreden was het geen verrassing dat nog een groep afweek van de be-bop, de standards en de hard-bop. Sébastien Hogge Quartet wisselde zonder de minste gêne en met sprekend gemak blues, americana, pop, soul, disco en latin af in een groepsbezetting die ideaal was om een nummer een jazzkleedje aan te trekken, maar dat niet altijd even uitgesproken deed. De groep pakte het publiek in met vooral uitstekend trompet- en gitaarspel dat de poppy nummers, o.a. “I Want You Back” van Jackson 5 en “How Deep Is Your Love” van Bee Gees, naar een hoger niveau tilde en de gevoeliger stukken geloofwaardige diepgang gaf. Technische begaafdheid werd sterk gecombineerd met enthousiasme en gemeend gevoel, waarbij bas en drums van Jean Debry en Lionel Aquilina een uitermate functionele onderbouw vormden. Bij enkele nummers betrok de leider van het kwartet ook Thierry en Téo Crommen op respectievelijk harmonica en gitaar en moest de laatste niet onder doen voor de leider van de groep. Zij verstevigden de blues die aan bod kwam en Téo speelde verbluffend op “Caravan” dat vanuit een fusionrock begon à la Santana, in reggaewateren vertraagde en tenslotte akoestisch met tempowissels werd aangetrokken en uitgeleid. Feestje, zeg maar, waarin trompettist Antoine Dawans een belangrijk aandeel had.

Antoine Dawans

Tekst © Danny Debock  -  foto's © Tina Tindemans
Verschijnt ook op draaiomjeoren.com