Gaume Jazz, midlife en fitness...

Voor zijn veertigste editie trok Gaume Jazz een nog groter publiek dan gewoonlijk: een grote opkomst en een artistiek succes.

Met ook aandacht voor de vrouw die het hoofdpodium had moeten doen in licht baden met het project gewijd aan Judy Garland: Jody Devos was aanwezig in ieders hart en op elk podium van het festival met prachtige foto's van de zangeres.



Youn Sun Nah en Benjamin Moussay op het hoogtepunt van hun vocale en instrumentale kunsten…

Dit was haar derde optreden op het grote podium: eerst met Ulf Wakenius, daarna met haar 'US' band, van het album 'She Moves On'.

In een piano/zangduet dit keer, een piano waarvan de drie toetsenborden - akoestisch, elektro en Fender - onder de vingers van de inventieve Benjamin Moussay, schitterden met sonische ontdekkingen. De zangeres, die een paar vleugjes kalimba of speeldoos toevoegde, verblijdde het grote publiek met thema's van haar recente album: ze opende met 'Feeling Good' voor het dynamische 'I've Seen That Face Before', daarna een gospel met keyboards die het stuk kleur gaven voor een finale met ‘circular breathing’.

Het hoogtepunt van het concert is een eerbetoon aan Norma Winstone, 'Just Sometimes', een delicaat klein juweeltje.


Snarentherapie…

“Thérapie de Couple” bestaat uit Daniel Erdmann van de andere kant van de Rijn, Hélène Duret en haar klarinetten uit Frankrijk en de strijkers Théo Ceccaldi en Vincent Courtois voor enkele adembenemende sequenties. Bassist Robert Lucaciu en drummer Moritz Baumgärtne zorgden voor het ritme.

Het sextet nam ons mee door de mysteries van deze Frans-Duitse relatie, soms met een onconventioneel gevoel voor humor dat Louis de Funès - “De Fransman die ons liet lachen om de Duitsers! - en de Duitse zangeres Amika met het poppy liedje “Je ne Parle Pas Français”, evenals een liedje als “I Wanna Hold Your Hand, François!”, een denkbeeldige uitspraak van Helmut Kohl aan François Mitterrand! 

De viool van Théo Ceccaldi en de cello van Vincent Courtois, met hun meesterlijke solo's, benadrukten de rol van de strijkers naast de saxofoon van Daniel Erdmann en de klarinetten van Hélène Duret in dit indrukwekkend en intens concert.

De vrijdagavond bood al twee memorabele momenten.


Fabian Fiorini, de vrijheid van het trio…

“Abyss Mesa”, het project van Fabian Fiorini dat vreemd genoeg gericht is op een jong publiek, was mijn favoriet van deze 40e editie.

“Abyss Mesa” - tussen de afgrond van de zee en de bergen - bood alle mogelijkheden van jazz die Fabian Fiorini's trio ons aanreikte, ondersteund door een uitmuntende ritmesectie, Dré Pallemaerts en Nic Thys.

Het concert begon met twee standards, 'Footprints' en 'Nostalgia in Time Square', voor een processieachtige litanie op het ritme van de brushes van Dré Pallemaerts. We flirtten soms met het klassieke, met fantasievluchten die Rachmaninov en hedendaagse muziek samenbrachten in tweehandige vloeiende sequenties, gevolgd door momenten van ontspanning in een ware muzikale enscenering die haar hoogtepunt bereikte.

Een echt hoogtepunt van het festival.


Griekse mijmeringen…

De muzikale landschappen van Tania Giannouli roepen herinneringen op aan haar geboorteland Griekenland en de landen rond de Middellandse Zee.

Over de klanken van de ud en trompet creëert de pianiste zachte, poëtische melodieën, verfijnd en repetitief, soms gezongen. Dit is sfeervolle muziek waarin de trompet van Jakob Bänsch een reeks fantasierijke tonen levert die vaak succesvol zijn, terwijl de oud van Kyriakos Tapakis helaas te weinig volume kreeg.


Judy voor Jodie…

Het was de droom van Jodie Devos om ooit Judy Garland te zingen.

Haar liefde voor de grote Amerikaanse standards had ze een paar jaar geleden al getoond met Steve Houben en Jean-Philippe Collard-Neven. Maar het lot had andere plannen en het was haar partner Neïma Naouri die het voortreffelijk overnam met David Enhco's Amazing Keystone Big Band.

Het was een vreugdevol repertoire, met een opeenvolging van grote klassiekers zoals “Over the Rainbow”, “Moonriver” en het aanstekelijke “Get Happy”, allemaal op het akkoord gearrangeerd door trombonist Bastien Ballaz in de swingende traditie van de Amerikaanse musicals.

Een grappige mambo-vertolking van 'It Never Rains' met een uitgebalanceerde pianosolo en een adembenemende hoge noot van sopraan Neïma Naouri sloten het concert af en het publiek gaf het een staande ovatie.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol) - foto’s © Hugo Lefèvre
Een samenwerking Jazz’halo/JazzMania