Finale STORM! Contest, 27 oktober 2017, De Werf Brugge

Overtuigen door subtiliteit!

Vrijdag 27 oktober dongen in De Werf (Brugge) tijdens de finale van STORM! Contest drie groepen naar de lauwerkrans, lees: het bijzonder interessant prijzenpakket dat KAAP aan deze wedstrijd koppelt.

Het driemanschap Thunderblender dat als eerste de arena betrad en van wie daags nadien de EP ‘Last Minute Panic’ zou worden gereleased, had ik voordien al enkele keren live mogen aanschouwen. (Voor de recensie van die EP: lees hier). De groep stortte zich op zijn opdracht met een enthousiasme dat zo goed als onmiddellijk het publiek besmette, hoewel het trio nu niet bepaald stukken brengt die zich als oorwurmen in de buis van Eustachius nestelen. Dankzij de intelligente opbouw van de set echter slaagde de band er in om in de toegemeten tijd een perfect beeld te schetsen welk breed kleurenpalet men hanteert om een prikkelend en spannend repertoire te creëren. Een mokerslag, deze aftrap, en hoegenaamd geen sinecure voor wie daarna het podium op zou moeten…

Donder echter voelde zich duidelijk allerminst geïntimideerd (of liet dat in elk geval op geen enkele manier merken). Zelfverzekerd begon het pianotrio aan een zeer evenwichtige, veeleer verstilde set met als voornaamste kenmerk een “less is more”-aanpak: doordat bij momenten zo weinig noten werden gespeeld, klonk wat het publiek dan wèl hoorde extra bijzonder; bovendien blonk het uit door de subtiliteit van de uitvoering. Deze groep kende ik tot vrijdagavond niet en bij het verlaten van de zaal na afloop van hun prestatie, was mijn gedachtegang: 1) Donder is verdomd een Revelatie met hoofdletter, en 2) uit de twee net gehoorde acts de “beste” bekronen is een schier onmogelijke opdracht; een opluchting is het dus niet in de jury te hoeven zetelen; vooral als straks de derde groep eveneens van dat niveau blijkt...

Die laatste overpeinzing loste net zo snel op als een bruistablet in water: in luttele minuten slaagde H.A.S.T. erin duidelijk te maken eigenlijk een gooi te doen naar de trofee voor “luidste concert van de avond”. Fijngevoeligheid kwam op 27 oktober onloochenbaar niet voor in het muzikaal vocabularium van deze “woeste bende” en de aangekondigde “eclectische smaak” – die term stond letterlijk op het papier van presentatrice (en jurylid) Lies Steppe – verzoop meedogenloos in het veel te harde volume. Een groter contrast met de geraffineerde aanpak van de vorige groep leek onmogelijk en wat mij betreft zou het pleit de facto enkel door de twee eerste aantredende acts dienen te worden beslecht. Wat de keuze niet minder verscheurend maakte.

De jury kwam er uiteindelijk vrij snel uit en zo luidde het rapport:

“DE JURY HEEFT VANAVOND DRIE IJZERSTERKE CONCERTEN GEZIEN, DIE ZEER DIVERS WAREN. VANAVOND REIKEN WE GEEN PRIJS UIT AAN DE BESTE SOLIST OF AAN WIE DE BESTE CARRIERE ZAL ONTWIKKELEN. HET NIVEAU LAG VANAVOND ZODANIG HOOG DAT WE LOUTER FOCUSSEN OP DE PERFORMANCE VAN DEZE AVOND. VOOR DE JURY BLONK DE WINNAAR UIT IN SAMENSPEL, DE COHESIE IN DE GROEP, DE OPBOUW VAN DE SET EN HET GEBRUIK VAN DE STILTE. DE WINNAAR HAD OOK THE BOLLOCKS OM EEN AKOESTISCHE SET TE BRENGEN EN WIST MEER TE BEREIKEN MET MINDER. VANAVOND WAS DE JURY OVERDONDERD DOOR DONDER!”

Een beslissing waarmee ondergetekende absoluut kan leven. Onthoudt, gij allen, deze naam: Donder.

Tekst © Paul Godderis, 29 oktober 2017  -  foto’s © Tom Leentjes