Eric Boeren kleurt Ellington

Jazzcase Dommelhof Neerpelt, 21 september 2017

Het Eric Boeren 10-tet kwam met hun All Ellington programma naar Neerpelt, met muziekjes die de grootmeester neerpende van de jaren 20 tot de jaren 60. Jaartallen zijn bij Ellington voetnoten, zijn muziek klinkt in de juiste handen universeel en hedendaags.  Het mag gezegd, Eric Boeren kweet zich met verve van een opdracht waarbij menig muzikant in een eerbiedige kramp zou schieten. In veel gevallen verzandt Ellingtonia in prachtig gearrangeerde muziek waarbij elk avontuur en  spoor van bezieling vakkundig in een weelderig arrangement gesmoord wordt. En dat zal niet de bedoeling van Ellington geweest zijn. ‘Diminuendo And Crescendo In Blue’ bijvoorbeeld is een staaltje van georkestreerde waanzin waarbij de solist eerder gekatapulteerd dan omkaderd wordt.  

Een rebel als Charlie Mingus was een evidente erfgenaam van Ellington en zelfs nog dwarsere tegenwringers als Misha Mengelberg hadden een boon voor de Meester. Ook Boeren komt niet meteen uit de mainstream. Misschien net hierdoor weet hij de juiste mix te vinden tussen een rijk geschakeerd klankpallet en enige dwarse vrijbuiterij die niet vreemd is aan de Amsterdamse scene.  Zo begon ‘Such Sweet Thunder’  met behoorlijk pianogedonder om te eindigen met een ontroerend mooie duo passage van bassist Wilbert De Joode met de drie saxen: Mo van der Does (altsax), Natalio Sued (tenorsax), Giuseppe Doronzo (baritonsax).  Gewoon al het feit dat drie jonge saxofonisten je terugvoeren naar die fantastische sax sectie…

Vooral set twee klonk indrukwekkend, al was het maar omdat een aantal ‘grote’ composities gebracht werden. ‘A Flower Is A Lovesome Thing’  was een vehikel voor pianist Oscar Jan Hoogland – gans het concert behoorlijk op dreef met gedurfde passages maar evengoed met prachtige akkoorden waar nodig –  en Joost Buis op schuifbuis. In het dramatische ‘Black And Tan Fantasy’ viel een echo van Johnny Hodges te horen. Trompettist Eric Boeren maakte handig gebruik van dempers en collega trompettist Jimmy Sernesky verraste door samen met Jodi Gilbert een duet te zingen. Jodie Gilbert is een aparte zangeres die af en toe haar teksten backstage liet liggen en die ongrijpbare ironie de boventoon laat voeren.  Achter de drums zat Frank Rosaly die al kloppend en vegend zijn voorganger Michael Vatcher deed vergeten.

In ‘Sophisticated Lady’ kon baritonsax Giuseppe Doronzo zijn ei kwijt en de klassier ‘Cotton Tail’ besloot het concert. All Ellington van Erik Boeren bracht Ellingtonia zoals die enkel in 2017 gebracht kan worden. Een eerbetoon aan zowel de kunst van het arrangeren en componeren als aan de schalkse blik.

Tekst © Iwein Van Malderen  -  Foto’s © Cees van de Ven