Edinburg Jazz & Blues Festival, 16-20 juli 2019

© Marleen Arnouts

Festivals galore het ganse jaar door in Edinburgh. Het EJBF, met een eclectisch aanbod van zowel internationale topnamen als talent van eigen bodem, is daarbij de hoogmis voor jazz- en bluesfans. We proefden vijf avonden van Schotse jazz en nuttigden regelmatig een “seen wee dram” van het lokale levenswater. ‘Elementary my dear Watson’, zou Sherlock Holmes zeggen.

Tijdens het EJBF vibreert de hele stad gedurende tien dagen op de tonen van jazz en blues. Grote publiekstrekkers voor deze eenenveertigste editie waren onder meer Jan Garbarek, Kenny Wayne Shepherd, Jools Holland, Kyle Eastwood en Pasadena Roof Orchestra. Als Belgische ambassadeurs waren er Toine Thys Trio, ESINAM en Joachim Caffonnette (een vervolg op het Thrill Festival dat hier doorging in februari - (lees het verslag hier).

George Square © Marleen Arnouts

Wij hielden het bij Schotse bands die geprogrammeerd stonden in uitgelezen clubs en unieke locaties. Dat laatste is een van de pittige punten van het evenement. Geen centrale zaal maar een achttal plekken op wandelafstand van elkaar. De prijs voor de meest originele inrichting gaat alleszins naar de George Square die omgetoverd werd in een groene zone geheel geplaveid met kunstgras en met aangepaste kunstwerken en dito bars. Op het einde van de week vond hier tevens een foodfestival plaats en nadien is dit de uitvalsbasis voor het befaamde Fringe Festival waarvan het programmaboek oogt als een heus telefoonboek van een paar honderd pagina’s. Een perfecte organisatie en de o zo gedisciplineerde wachtrijen zorgden voor een aangename sfeer.


MEZCLA (16 juli, Piccolo)

Deze groep uit Glasgow heeft nog maar een enkele ep uit maar getuigt van visie en maturiteit. Bassist en globetrotter David Bowden is de centrale man. Reisimpressies kleuren zijn composities. Een heel goed idee konden we besluiten na het concert. De latin en Caraïbische invloeden gekoppeld aan West-Afrikaanse tinten werden uiterst subtiel verwerkt in een hedendaags jazzpatroon. Opvallende smaakmakers waren percussionist Steve Forman die een gans curiositeitenkabinet bijhad en vocaliste Rachel Lightbody. Deze laatste gebruikte haar stem als een onderscheiden instrument. Geen woorden of scatting maar steeds melodieus uithalend in duo met afwisselend trompettist en saxofonist. Zeer apart wat deze juffrouw deed. Eveneens opvallend was dat alle solo’s naadloos ingebed waren in het verhaal en geen klassieke breekpunten vormden. Ver weg van elk fusioncliché en uiterst origineel en precies uitgevoerd. Alsof Martin Denny samen met Santana (periode ‘Caravanserai’) verdwaalden in een modern jazzdecor. Extra punten voor de degelijke presentatie.

Piccolo tent © Georges Tonla Briquet

COLIN STEELE (17 juli, Spiegeltent)

Het is duidelijk het jaar van Joni Mitchell die vijfenzeventig werd. Trompettist Colin Steele (ooit nog lid van de popgroep Hue & Cry) mocht speciaal voor het EJBF eigen bewerkingen uit haar repertoire voorstellen. De man was de laatste jaren betrokken bij een aantal tributes en deze zomer staan nog meer eerbetuigingen op zijn programma (Cannonball Adderley, Miles Davis). We zagen hem reeds aan het werk tijdens het Thrill Festival en schreven toen “een kwintet dat de traditie van de classic jazz met de nodige verve en panache brengt”. Hier speelde hij het volledige concert met sourdine. Vergelijkingen met Chet Baker lagen voor de hand. We hoorden eenzelfde streven naar warme melodielijnen. Het concert begon met ‘Both Sides Now’ en dat arrangement bleek een blauwdruk te zijn voor heel wat andere nummers. In de tweede set kwam er meer beweging in met als hoogtepunten een bluesy ‘River’ en het duet contrabas-trompet in ‘Tin Angel’. Uiteindelijk een uitermate beproefde formule en zo een klassiek jazzconcert in een welbepaalde traditie zonder echte verrassingen. De aanwezige fans (de hele spiegeltent) keerden tevreden naar huis.

Spiegeltent © Marleen Arnouts

Tom Stephenson Trio + Kevin Mackenzie Trio (18 juli, The Jazzbar)

Een double bill van gitaartrio’s waarbij bleek dat de tweede groep de leraars waren van de eerste.

De jonge gitarist Tom Stephenson zijn stijl leunt aan bij de americana van Bill Frisell en Ry Cooder verrijkt met wat spacy effecten en een aanzienlijke knipoog naar het werk van Pat Metheny uit diens beginperiode bij ECM. Het laatste nummer van de set kondigde hij aan als eerbetoon aan een van zijn grote helden, Jimi Hendrix. Een elektrische wervelstorm en meteen een scherp contrast met wat voorafging. Niet zo toevallig misschien aangezien Edinburgh de geboortestad is van Robert Louis Stevenson, de auteur van ‘The Strange Case of Dr. Jekyll And Mr. Hyde’.

De sound van het Kevin Mackenzie trio was voller en gerichter met een gemillimeterde timing over heel de lijn. Uiterst professioneel waar geen enkel negatief puntje over te schrijven valt. Alleen ontbrak dat rafelig randje om extra op te vallen midden de hevige concurrentie, waaronder de eigen leerlingen.


AKU (19 juli, The Jazzbar)

In het programmaboekje stond de muziek van AKU omschreven als doomjazz. Onze verwachtingen stonden hooggespannen en werden uiteindelijk ook ingelost. De drie gingen er onbetwistbaar voor. Alle remmen los zonder last van enige scrupule. De Albert Ayler-erfenis met een punk attitude, vooral te danken aan Harry Weir (tenor- en baritonsaxofoon). Trombonist en drummer deelden gretig mee in de herrie. Opgefokte tribale ritmen aan de lopende band alsof er bepaalde geestverruimende middelen in het spel waren. We hoorden ook veel Mostly Other People Do The Killing. Freefunk hardcorejazz met barokornamenten, zeg maar. Groot minpunt was echter de veel te nonchalante presentatie op het podium. Dat ze gekleed waren alsof ze net vanuit bed hun repetitielokaal indoken, is modieus tegenwoordig. Dat ze voortdurend grapjes onder elkaar uitwisselden in hun Schots taaltje, vormt toch wel een groot struikelblok willen ze uit de eigen fankring geraken. Nog wat finetuning op dat gebied en de hippe Londense scene kan zich schrap zetten.


STRATA Expanded (20 juli, Teviot Room)

Met in de rangen onder meer Liam Shortall, Harry Weir, Mark Hendry en Graham Costello is dit zowat de Schotse Urbex. Stuk voor stuk muzikanten die in een aantal nevenprojecten spelen maar met deze combinatie beschouwd worden als de sensatie van het moment. Voor dit concert kwam er een strijkerskwartet bij, vandaar “expanded”. Een uiterst geslaagde zet die het groepsgeluid heel wat meer kleur en volume gaf dan toen we ze hoorden in februari. Van Max Richter en Nils Frahm ging het stilaan richting Sigur Rós om even af te dwalen in de spirituele nevelen van Alice Coltrane en dan weer de tocht verder te zetten naar dezelfde actiegebieden als deze van Philip Glass, Pink Floyd en Pierre Henry. Om het publiek tenslotte totaal verdwaasd achter te laten in een Twin Peaks-universum. Een dag later werd de vijftigste verjaardag van de eerste maanlanding gevierd. Dit was de ideale soundtrack.


De Schotse jazzscene heeft heel wat te bieden. Wie zet de stap en nodigt groepen als Strata, Mezcla en AKU uit, om er maar enkele te noemen.

www.edinburghjazzfestival.com
http://www.thejazzbar.co.uk/
restauranttip: https://spoonedinburgh.co.uk/


© Georges Tonla Briquet
(met dank aan Fiona Alexander)