Dutch Double Bass Festival 2019: SPEELPLEZIER !

Rotterdam, Oude Luxor Theater & Villa Thalia, 8 en 9 juni 2019

De samenstellers van deze tweede editie van het Dutch Double Bass Festival slaagden erin om een gevarieerd en hoogstaand programma aan te bieden. Naast de contrabas was er ook aandacht voor de basgitaar. Alle concerten bijwonen was onmogelijk (sommige vielen trouwens samen) want na een topconcert moet alles wat kunnen bezinken.


Zaterdag, 8 juni

Tony Overwater

Tony Overwater demonstreerde op schitterende wijze de violone, een zessnarig instrument dat zowat tussen cello en contrabas ligt. Zijn instrument werd door luthier Gesina Liedmeier gebouwd naar het voorbeeld van een instrument van Pellegrino Micheli (1520-1606). De frets op de violone zijn van darm gemaakt. Tony was dicht betrokken bij de bouw en liet o.a. extra frets aanbrengen om kwarttonen te kunnen spelen.

Hij startte zijn set met twee eigen composities “Escher” (dat hij ook met het Rembrandt Frerichs trio opnam) en “Unhindered”. “The Beloved”, een compositie van de Iraanse kamanchehspeler Kayhan Kalhor, volgde. Overwater is duidelijk geïnspireerd door de Iraanse muziek want na een mooie versie van de  “Allemande” uit Bach’s eerste cellosuite sloot hij het violone gedeelte af met de Iraanse traditional “Chaharpareh”. 

Ook op contrabas begon hij met twee eigen composities: “Pivot” (naar de vingerzetting) en “Pour un Enfant Terrible” (waarin je precies vingerknippen kon waarnemen), een heerlijk swingend stuk dat op de prachtige cd “Up Close” staat. Ook Tony’s versie van Victor Young’s “When I Fall In Love” is op deze plaat terug te vinden. Het concert werd afgesloten met een prachtige hommage aan Charlie Haden waarin we naast Arabische invloeden ook fragmenten van La Pasionaria en de Charlie Haden plaat “Folk Songs” ontdekten.

Musici:

Tony Overwater – violone/contrabas

James Oesi Group

Contrabassist James Oesi is geboren in London en opgegroeid in Zuid Afrika. In 2009 vestigde hij zich in Nederland en werd een bekend gezicht in de klassieke en moderne muziekwereld. De wereldberoemde solo contrabassist Gary Karr zegde over hem: “Een gevoelige muzikant met een hoop kennis die veel te zeggen heeft en een natuurlijke en overtuigende artiest is.”

James Oesi is de artistieke leider en initiator van het Dutch Double Bass Festival. De James Oesi Group is ontstaan door het festival, om te laten zien dat de contrabas niet alleen een begeleidend, maar ook solo-instrument kan zijn op een heel toegankelijke manier.

Ludwig van Beethoven’s Sonate voor cello en piano, Op. 5 no. 2 opende het concert. Voor de daaropvolgende Darius Milhaud Suite voor viool, klarinet en piano, Op. 157 b werd in een arrangement de contrabas toegevoegd. Van Béla Bartók werden Roemeense Volksdansen gebracht (trio piano, viool en contrabas). Ook bij Maurice Ravel’s Kaddisch werd bij het arrangement ruimte gecreëerd voor de contrabas.

Van de Amerikaanse contrabassist/componist Edgar Meyer (1960 - ) vertolkten Merel en James het prachtige Concert Duo Mouvement 1. Het concert werd beëindigd met de Suite uit l'Histoire du Soldat van Igor Stravinsky (voor klarinet, viool en piano met toevoeging van contrabas).

Bij dit programma vol variatie en ontdekkingen was het genieten van begin tot einde.

Musici:

James Oesi – contrabas
Merel Junge – viool
Andrea Vasi – piano
David Kweksilber - klarinet

François Rabbath & Amsterdams Andalusisch Orkest feat. Sylvain Rabbath

Dit was het concert waar ik het meest naar uitgekeken had. Contrabassist François Rabbath werd in 1931 in Aleppo (Syrië) geboren en zijn belang kan moeilijk overschat worden. Ik leerde hem kennen door Renaud Garcia-Fons die bij hem studeerde.

Het is een plezier om de maestro te zien musiceren. Het gemak en de souplesse waarmee hij speelt maakt de luisteraar blij. Hij begon met een schitterende solo en vervolgde met "Espoir” dat ook gekend is als “Ibérique Péninsulaire" in duo met zoon/pianist Sylvain. Een nummer met een ietwat plechtstatig begin dat dan op een lieflijk romantische wijze verderging. Na de contrabassolo “Hunting Horse” vertolkten vader en zoon “Concerto #3”, een eerbetoon aan de Amerikaanse contrabassist Gary Karr.

Voor deze festivaleditie had artistiek leider James Oesi aan François en Sylvain Rabbath voorgesteld om een paar dagen eerder te komen en een programma uit te werken met het Amsterdams Andalusisch Orkest. Het resultaat was een klankrijk palet waarin elke muzikant zich kon uitleven. De solo op qanun (een soort citer) en ud waren briljant. François was duidelijk tevreden met wat hij hoorde. Een zalig moment was toen hij elke muzikant persoonlijk kwam toejuichen bij hun solo.

De encore was een bloedmooie versie van “Night and Day” door vader en zoon Rabbath. Een orgelpunt van een schitterend concert.

Musici:

François Rabbath – contrabas
Sylvain Rabbath – piano

AMSTERDAMS ANDALUSISCH ORKEST:
Ruven Ruppik - percussie
Ahmed Khaili - percussie
Mehmet Polat - ud
Ahmed El Maai - qanun
Abderrahim Semlali - viool
Jafaar Lougmani - viool
Mohamed Al Mokhlis - viool

Omer Avital Qantar

Qantar van de Israelische contrabassist Omer Avital was een ideale afsluiter: aanstekelijke en energieke jazz van een uitstekend op elkaar ingespeeld quintet. Alle gespeelde nummers waren trouwens van de hand van Avital.

In de vooravond stonden ze nog op het Jazz in Duketown festival in 's-Hertogenbosch. Dit leek geen negatieve invloed gehad te hebben op hun energie. Ze vlogen er meteen in met “Shabazi” – een nummer met onweerstaanbare grooves - met Alexander Levin en Asaf Yuria samen op tenorsax. Een zalig opzwepende compositie! Het speelplezier droop er gewoon af en dit zou het hele concert zo blijven.

“Zohar Smiles” is een mooie ballad die Omer voor zijn zoon schreef. Mooi hoe Asaf Yuria op sopraansax unisono speelde met de tenor van Levin. In “New York Paradox” excelleerde pianist Eden Latin. Ook knap en alert drumspel van Ofri Nehemya.  “C’est Clair” opende met een gevoelige intro van Eden Latin. Yuria zorgde voor een spetterende tenorsaxsolo.

Na het funky swingende Daber Elay Africa volgde een kleurrijke solo van Omer. De verwijzing naar zijn roots – hij is in Israël geboren uit een Marokkaans-Jemenitisch gezin - was duidelijk aanwezig. Heerlijk ook welke warme, volle klank hij uit zijn instrument tovert!

Het concert werd afgesloten met “Just like the river flows”.

Musici:

Omer Avital – contrabas/composities
Eden Ladin – piano/Keyboards
Ofri Nehemya – drums
Alexander Levin – tenorsaxofoon
Asaf Yuria – sopraan- en tenorsaxofoon

Zondag 9 juni

Richard Bona Group

Een spetterend aperitief werd geserveerd in Villa Thalia (deze locatie doet mij een beetje denken aan Ronnie Scott’s in Londen) door Richard Bona en zijn kompanen. En het werd een feestje! Bona mengt Afro-beats met Afrikaanse traditionals ("Kalabancoro" en "Te Misea" (A Scream To Save The Planet)), bluesy (zoals "Please Don't Stop" van Richard met John Legend) en Cubaanse ritmes tot een kleurrijk en aanstekelijk geheel. Het werd een hele opgave om stil te blijven zitten.

Er was echter ook ruimte voor rust zoals met een mooie Jaco Pastorius ballad "Dreamland". Na Bona's eigen tedere "Shiva Mantra" volgde een ander Pastoriusnummer, het funky "Liberty City" (van de plaat Word of Mouth).

Bona  - wiens roots in Kameroen liggen - bleek een begenadigd entertainer. Hij is naast een uitstekend bassist ook een stemkunstenaar wat hij in de duo-act met zichzelf - "Looper" - voluit bewees: een hoogtepunt! Van zijn "Diba La Bobe" bracht hij een rock 'n roll versie met gitarist Manna in bloedvorm.

Het concert werd afgesloten met nog twee van zijn composities: "Eyando" en "O Sen Sen Sen".

Musici:

Richard Bona – basgitaar/zang
Daniel Hernandez – trompet
Ciro Manna – gitaar
Michael Lecoq – keyboards
Ludwig Afonso - drums

Renaud Garcia-Fons “Revoir Paris" Trio

Ik heb Renaud Garcia-Fons waarschijnlijk al zo'n dertig keer met verschillende formaties gezien en geen enkele van deze concerten scoorde minder dan uitstekend. Dit was in Rotterdam niet anders. Het "Revoir Paris"-project is een van mijn favorieten. Er zit enorm veel afwisseling in het programma en er wordt niet alleen virtuoos gemusiceerd, maar de vertolkingen stralen een warmte uit die de luisteraar een goed gevoel geeft.

Renaud weet zich altijd te omringen met topmusici. De manier waarop de aimabele David Venitucci inpikte op de maestro’s solo’s was subliem. Soms volstond een kort elleboogstootje tegen zijn instrument om wat bij te kleuren. David nam ook de baslijnen voor zijn rekening als de contrabas de melodie speelde.

Stephan Caracci is een subtiel en accuraat drummer. Ook op de vibrafoon ("Les rues vagabondes", "Le Long de la Seine", "Après la pluie") schitterde hij.

De muziek is geïnspireerd door chanson en literatuur. Ze openden het concert met "Revoir Paris" (poëzie van Charles Trenet), een prachtig dansbaar nummer.  Het nerveus gespeelde "Je prendrai le métro" verwijst naar het boek Zazie dans le métro van Raymond Queneau. "Montmartre en courant", "Après la pluie" en "Les rues vagabondes" volgden. Parijs op zijn best maar toch telkens met die multiculturele inkleuring.

Een van de mooiste nummers van het concert was “Les Ecoliers” met aan het begin een marstempo waarop de studenten schijnbaar huppelend voortbewegen. Knap accordeonwerk. In "Monsieur Taxi" kregen we een mooie solo van David Venitucci. Bij het aankondigen van "Le Long de la Seine" verwees Renaud naar de gewijzigde situatie sinds hij het nummer schreef, met de Notre Dame die brandde.

Het concert werd afgesloten met het titelnummer van de cd, het lyrisch flamboyante “La Vie Devant Soi”. We zagen drie musici aan het werk die er duidelijk van genoten om elkaar af en toe uit te dagen. Met een voldaan gevoel verlieten wij het Oude Luxor. Na zoveel moois hoefde niets meer dan een frisse pint. Het Jaco Pastorius tribute van Jimmy Haslip hebben we niet meer meegemaakt.

Musici:

Renaud Garcia-Fons – contrabas
David Venitucci – accordeon
Stephan Caracci – drums/vibrafoon

© Jos Demol