Duo Ivan Paduart & Patrick Deltenre in The Black Cat

Torhout, 4 februari 2020

Na hun samenwerking met de jazz-fusion band Aftertouch zo'n 30 jaar geleden, gingen Ivan Paduart en Patrick Deltenre elk hun eigen muzikale weg. Paduart speelde bij Toots Thielemans, Philip Catherine, Richard Galliano en Claude Nougaro. Deltenre was 25 jaar lang vaste gitarist bij Maurane en sprong ook in bij Viktor Lazlo en Level 42.

Een drietal jaar geleden musiceerden ze bij enkele gelegenheidsconcerten nog eens te samen en groeide het idee tot een nieuwe artistieke samenwerking. Er werd gecomponeerd, gerepeteerd en zelfs opgenomen. En even in hun enthousiasme wilden de heren bezetting en instrumentarium uitbreiden maar uiteindelijk besloten ze toch hun project intiem en introspectief te houden en bleef het bij piano en gitaar. En zo ontstond in 2018 ‘Hand In Hand’, een cd met van elke muzikant 5 composities .

In 2014 hadden we Ivan Paduart solo al op het Black Cat podium met een majestueus nieuwjaarsconcert. Hoge verwachtingen dus voor deze avond.

Het duo startte met "Deliverance" een compositie van Paduart. Een fikse piano-intro waarna het motief driestemmig door de gitaar werd overgenomen deinde uit in gedempte, staccato gitaarakkoorden waar doorheen Paduart gedreven improviseerde. Bij "Aperoses" hoorden we alweer een lyrisch klaterende vleugel aangevuld met sobere gitaarsolo's. "Pigeons" was een compositie die Deltenre opdroeg aan zijn ouders, een onafscheidelijk koppel. Hij komt uit een erg muzikale Siciliaanse migrantenfamilie woonachtig in Charleroi. Dit nummer startte met een monotone single string riff op zijn Telecaster waarrond Paduart sobere melodielijnen weefde. De akkoordensolo die Deltenre dan aanhief, leek zo uit  "Travels" te komen, de legendarische dubbel-cd van Pat Metheny.

Met "Hand In Hand" het titelnummer van de cd, ging het duo wel erg mellow klinken, zeker wanneer Paduart stroperige strings uit zijn synthesizer toverde. "La Grazia", een compositie van Deltenre vormde de basis voor "La Valse Des Âmes Perdues" van Isabelle Antena. Met dit nummer bleven we verder verwijlen in rustige melancholie.

Dan verraste Deltenre het publiek door een mondharmonica ter hand te nemen. Hij bleek altijd een fel bewonderaar te zijn geweest van Toots Thielemans en had die zelfs ooit eens mogen depanneren met zijn Gibson jazzgitaar toen die van Thielemans was gesneuveld. "Song For My Lady", een compositie van Toots werd van een erg indrukwekkende pianosolo voorzien en terecht kreeg deze uitvoering een uitbundig applaus.

Bij "Draisiennes" werd het motief gedragen door de gitaar en hoewel Deltenre stevig wat effectapparatuur voor zijn schoenen staan had, bleven de snaren het hele concert door intens helder en loepzuiver klinken met een zweempje echo. De heersende rust werd met het gedreven uptempo "Menorca" nog eens prettig gestoord. En hier kon je ook duidelijk horen dat George Benson een grote inspiratiebron is geweest voor Deltenre. In "Mignardises" ging de sfeer weer de melancholische kant op maar de avontuurlijke solo van Paduart slaagde erin het nummer uit het emo-slop te houden.

Na het frisse, swingende uptempo-nummer "Virgo" ging de gitaar weer het rek in en werden we op "Three Views Of A Secret" getrakteerd, een compositie van de legendarische Jaco Pastorius. Deltenre liet de mondharmonica  klinken alsof Toots weer uit zijn graf was herrezen.  Terecht merkte Paduart op dat dit instrument je emotioneel direct raakt. Op de mondharmonica kan je je geen vooraf bedachte trucjes permitteren zoals op piano of gitaar. "Ear We Are", een vrolijk latinonummer met een potige pianosolo moest de afsluiter worden van dit pakkend concert maar daar nam het enthousiaste publiek geen genoegen mee.

Het eerste bis-nummer "Human Being" startte met een stevige funky piano groove waar omheen Deltenre vluchtige gitaarriedels liet zweven. In een bezwerend samenspel bleef het nummer pendelen tussen lyrisch, melodisch en opzwepend ritmisch. In zijn bindteksten had Deltenre al herhaaldelijk verwezen naar zijn "schatje de Londerzeel" en hij wou dan ook afsluiten met een compositie opgedragen aan zijn nieuwe liefde. "Bea" begon met een mooie, romantische gitaarsolo omfloerst met een mix van synth- en pianoklanken. Het nummer, poëtisch verder gedragen door unisono gitaar en piano, sloot deze prachtige avond af in warme rust en intens genoegen.

Tekst © Jan Van Stichel  -  foto’s © Paul de Cloedt