Drie keer Bram De Looze: Brussels Jazz Festival 2025

Deze tiende editie van het festival was een succes met een grote opkomst.

Niet in het minst omdat het festival elk jaar de deuren opent voor nieuwe jazz en inspeelt op het gespreide karakter van de concerten, die soms in de vroege namiddag beginnen en pas diep in de avond eindigen op de klanken van dj's en andere door Londen beïnvloede jazzmen. Met andere woorden, het is een plezier om door de gangen van Flagey te dwalen en muzikanten, organisatoren en buitenlandse journalisten, muzikanten en vrienden te ontmoeten.

Het principe geldt elk jaar (dit is de tiende editie) op het Brussels Jazz Festival in Flagey: Maarten van Rousselt kiest een jonge muzikant uit de Brusselse scene, waarbij hij van jaar tot jaar afwisselt tussen Franstalige en Nederlandstalige muzikanten.

Dit jaar viel de keuze op Bram De Looze, een passende keuze aangezien de 34-jarige pianist met zijn projecten de Belgische scene en daarbuiten in vuur en vlam zet. Voor deze carte blanche heeft Bram De Looze zichzelf 'getrakteerd' op een droomkwartet met Joey Baron (die hij een paar jaar geleden leerde kennen in het 'Monkian' trio van Robin Verheyen), de onmisbare Thomas Morgan (die we op dit podium al zagen met Bill Frisell en het Brussels Philharmonic) en cellist Hank Roberts, een belangrijke figuur in de hedendaagse jazz.

Er waren slechts twee repetitiedagen nodig om de composities van de pianist op punt te stellen, die in wezen geschreven waren in een sfeer die verwant is aan kamerjazz (waarvan het eerste nummer een knipoog was naar zijn dochtertje - Tutu - die het concert van haar vader voor het eerst bijwoonde! De sfeer warmde een beetje op bij de composities van Hank Roberts in een meer soulvolle groove aan het einde van het concert.

Op zondagmiddag in de intieme Studio 1 ontdekten we een ander facet van de pianist. Hij staat erom bekend geïnteresseerd te zijn in, en zelfs doordrenkt van, de Aziatische cultuur, in het bijzonder die van het thuisland van zijn vrouw, Zuid-Korea. We zagen hem op het podium met de gayageum, een traditioneel snaarinstrument, bespeeld door de Koreaanse Do Yeon Kim.

Dit is duidelijk niet meer de jazz zoals wij het gewoon zijn: ongetwijfeld is een groot deel van het programma gebaseerd op improvisatie en wederzijds luisteren, waarbij een intimiteit en terughoudendheid wordt gedeeld die zeker te maken heeft met het volume van het Koreaanse instrument. De sfeer in de studio is etherisch, delicaat, bijna romantisch.

Met het 'Vice Versa' trio bevindt Bram zich op bekend terrein: het trio heeft al een 'live' album opgenomen in de Bijloke Gent en dit concert in Flagey zal binnenkort ook verschijnen. Met Charles McPherson op drums, een opmerkelijke ritmespeler, en Félix Henkelhausen op contrabas, heeft het trio vertrouwen in dit nieuwe repertoire, dat deze keer niet alleen het werk is van de pianist, maar ook dat van een bevlogen en volhardende contrabassist onthult.

We zullen het vast nog wel een keer hebben over het hoogtepunt van deze tiende editie (een cd-release?). Net als het Grammy-genomineerde Bill Frisell-concert!): het kwartet van Craig Taborn met Brussels Philharmonic zette Studio 4 in vuur en vlam. Een fantastisch moment van rijke, originele muziek, geleid door een dirigent en een orkest die niet bang zijn om te lachen!

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -   foto’s © Olivier Lestoquoit
In samenwerking met JazzMania