Donny McCaslin, 15.05.2018, Flagey (Brussel)

© Jimmy King

De stempel van “de saxofonist die op de laatste plaat van Bowie speelde” zal hij wellicht nooit kwijtraken. Velen vergeten echter dat de man voordien al meer dan vijfentwintig jaar actief was. In Flagey bracht hij vooral nieuwe nummers, wat ouder werk en natuurlijk de onvermijdelijke link naar ‘Black Star’.

Als jeugdige saxofonist deed hij reeds heel wat lokale ervaring op maar het was pas toen McCaslin (°1966) begin jaren negentig van Californië naar New York verkaste dat hij stilaan naar waarde werd geschat in de jazzscene. Toch bleef hij tot zijn bijdrage aan Bowie’s ‘Black Star’ voor velen onder de radar. Een beetje bizar want hij toerde jaren met Gary Burton, maakte deel uit van Steps Ahead en was lid van het Dave Douglas Quintet en de bigband van Maria Schneider. Zijn eigen debuut verscheen reeds in 1998. Ondertussen staat de teller op twaalf.

Dat hij in 2017 de Paul Acket Award kreeg van het North Sea Jazz Festival, een prijs die uitgereikt wordt aan “talentvolle jazzmusici die aan het begin van hun carrière staan”, was tekenend voor het hele verloop van zijn jazzverhaal.

Over naar Studio 4 van Flagey op 15 mei 2018. Het toerschema van McCaslin vermeldde voor die dag een vlucht vanuit Milaan naar Brussel. Normaal een traject van een paar uur maar dat was buiten de piloten van Brussels Airlines gerekend die staakten. Uiteindelijk was de groep elf uur onderweg en bereikten ze Brussel via Lugano en Parijs. Flagey pakte het heel professioneel aan. Het concert werd met een uur vertraagd (de muzikanten kwamen zelfs dan nog maar een half uur voor aanvang aan in de zaal) en iedereen werd verwittigd, via sociale media of persoonlijk. Het zomers weertje en de omliggende terrassen boden aangenaam soelaas.

De groep zelf nam het allemaal heel cool op. Geen gezeur over de calvarietocht. Ze renden haast het podium op en gooiden meteen een splinterbom de zaal in. De adrenaline van de voorbije uren? Feit is dat toetsenist Jason Lindner, bassist Jonathan Maron en drummer Zach Danziger met Donny McCaslin voorop er helemaal voor gingen.

Lindner en McCaslin trokken de boel op gang maar het was vooral Danziger die van meet af aan kordaat zijn drumstel begon te bewerken zodat de anderen eveneens in overdrive mee moesten. Er kwam een sneltrein op gang die niet meer te stoppen was. Rauwe en harde powerjazz met een rock-‘n-roll drive. Misschien toch wat te hard. Het decibelvolume was eerder geschikt voor een festival dan voor deze akoestische tempel. Meteen de weerspiegeling van wat momenteel aan de orde van de dag is. Jazzmuzikanten die in de huid kruipen van rockers. Of omgekeerd. Bowie was niet de eerste maar zette met zijn ‘Black Star’ wel een mijlpaal neer in het genre.

Gelukkig viel er toch meer te beleven. Vooral Lindner zorgde voor de nodige koerswijzigingen. Op een bepaald moment leek het zelfs of hij ging citeren uit Pierre Henry zijn ‘Messe Pour Le Temps Présent’. Hij leverde vooral de nodige beats en effecten opdat Mc Caslins kon aansluiten op zijn recent verleden van voor ‘Black Star’.

Zowat halfweg het concert bracht McCaslin de verwachte ode aan Bowie. Eerst verbaal om daarna met zijn drie compagnons ‘Lazarus’ in te zetten. De basintro en dan vervolgens die lamentsaxofoon zijn ondertussen in het geheugen gegrift van elke muziekliefhebber. Het bewijst ook hoezeer McCaslin een totaal persoonlijke sound heeft.

Met ‘Fast Future’ uit zijn gelijknamige cd en een track uit Bowie’s ‘Lodger’ als bisnummer nam de groep afscheid. McCaslin dook even daarna al weer op aan de platenstand voor een handtekeningensessie. Respect!

Nu is het afwachten op de volgende cd die hij inblikte met dit kwartet. Kan hij de invloed van Bowie afschudden en opnieuw zijn eigen weg verder uitstippelen?

© Georges Tonla Briquet