Dinant Jazz Festival 2019: de triomf van wereldse ritmes in de jazz!

Ruim 3500 festivalgangers beleefden een hartverwarmend Dinant Festival in de onovertroffen jazzplek van ons land, de Leffe abdijtuin. En dit ondanks het grillige weer, van bloedheet tot doornat.

De uitmuntende festivalpeter Monty Alexander met schitterende gasten en de Cubaanse pianist Harold López-Nussa alsook special guest Grégoire Maret stonden garant voor stomende jazzklanken. En helemaal uniek voor een jazzfestival serveerden de Leffepaters op zondagochtend een hoogmis opgeluisterd door Monty Alexander, Rhoda Scott, Steve Houben, Grégoire Maret en het gospelkoor Gospel Wings. Een hemels geschenk want de tent zat afgeladen vol!


Triple Treat

Philip Catherine, Russell Malone, Luke Sellick, Monty Alexander, Jason Brown

De drievoudige traktatie van festivalpeter Monty Alexander (75) begon passend met Triple Treat, verwijzend naar de opnames met bassist Ray Brown en gitarist Herb Ellis. Na de intro met vaste drummer Jason Brown stelde Alexander zijn gasten gitarist Russell Malone en Canadese bassist Luke Sellick voor (die de aangekondigde Hassan JJ Shakur verving).

Na I’m Afraid The Masquerade Is Over pikte het kwartet de draad op met een compositie van Ray Brown: F.S.R. (For Sonny Rollins). De swing zat er al lekker in met I Want To Be Happy en C.C. Rider wat de ideale overgang maakte naar de extra gastgitarist Philip Catherine.

Philip Catherine en Russell Malone in duo

Die startte heel intimistisch in duo met Russell Malone. Een prachtmoment volgde bij de uitvoering van John Lewis’ Django in samenspel met Monty Alexander. Met Fly Me To The Moon ging het swingend verder in groep met twee gitaren, piano en bas, waarna drummer Jason Brown terug verscheen en fors uithaalde met een intro van het aanstekelijke Rollins’ Don’t Stop The Carnival. Tijd voor een adempauze en de introductie van zangeres Caterina Zapponi, die zich vleide aan de zijde van echtgenoot Monty en het publiek in vervoering bracht met het verrukkelijke Estate. Missie meer dan vervuld op de nazinderende warme eerste avond.

Met zangeres Caterina Zapponi

Monty Alexander Harlem-Kingston Express

De volgende avond was een heel ander klimaat, bewolkt en nat, voor een tweede belevenis met Monty Alexander die al dadelijk met Island In The Sun de warmte en de opperbeste sfeer in de tent bracht. In dit project, Harlem-Kingston Express, grijpt Monty naar zijn roots en verbindt de reggae met jazz. Monty op melodica en piano en als ritmetandem bassist Leon Duncan en twee drummers: Jason Brown en percussionist Karl Wright. In een mix van Ellington (Caravan), Miles, Monk, filmmuziek uit James Bond Dr. No en reggae (Bob Marley) tot nummers van het tweede album: Hurricane Come and Gone, Redemption Song, The Rivers Rolls On met voortreffelijke soli van saxofonist Wayne Escoffery, gitarist Andy Bassford en de immer charmante zangeres Caterina Zapponi werden de enthousiaste jazzfans verwend.

Wayne Escoffery

Hoogmis met Monty Alexander en (rechts) Rhoda Scott

Voor de derde opeenvolgende festivaldag op zondag mocht Monty Alexander de Leffe paters bijstaan in wat een hoogmis van de jazz werd. Tot eenieders verbazing waren de 800 zitjes in de tent bezet en volgden anderen langszij het unieke gebeuren.


Verdeelde ervaringen

Kenny Garrett Quintet

Wat verwacht je van een saxofonist die je live beleefde aan de zijde van Miles Davis? Veel en soms misschien te veel? Hoe dan ook, de meningen bij het optreden van Kenny Garrett waren erg verdeeld. Hij zette fors in met power sax en funky drive – feller nog dan Chasing The Wind, Backyard Groove en Do Your Dance – maar bleef dan wat langdradig hangen in zijn toch wel pittige thema’s en maakte het zo soms wat te bont in de uitwerking ervan. Toen hij op sopraansax overschakelde weerklonk een sterke herinnering aan Miles en kwam onmiskenbaar Jean-Pierre voorbij. Garrett liet overigens weinig ruimte aan zijn band waarin vaste pianist Vernell Brown, bassist Corcoran Holt, percussionist Rudy Bird en een nieuwe drummer: Samuel Laviso. We hadden live liever wat meer evenwicht en nuance verwacht zoals in zijn album Do Your Dance, maar genoten bij momenten zeker van zijn enig saxgeluid.

Harold López-Nussa met Grégoire Maret

Een heel ander en warm onthaald geluid bracht de Cubaanse pianist Harold López-Nussa met zijn trio – bassist Gastón Joya en drummer Ruy Adrián López-Nussa – en als special guest Grégoire Maret. Deze laatste zorgde hier voor extra aanstekelijk vuurwerk en dat liet het publiek niet onberoerd. Een opkikker van jewelste en het leek wel of het de weergoden gelukkig stemde want het klaarde zienderogen op.

Manu Katché

Als laatste topattractie mocht Manu Katché met The Scope het festival afsluiten. Hij trad aan met de vaste kern: gitarist Patrick Manouguian, bassist Jérome Regard en pianist Elvin Galland maar moest het buiten zijn eigen stem stellen zonder de vocale gasten van het album wat hij dan via pre-recording oploste. Wie dan wel op het appel verscheen zoals op het album The Scope was Alex Tassel en die gaf dan ook gestalte aan o.a. Paris Me Manque.

Manu Katché ‘The Scope’-band

Katché wist al snel de loungesfeer te creëren en het toch overwegend minder jonge publiek te charmeren in uitgesponnen versies van Keep Connexion, Vice tot Tricky 98.

En dan toverde hij een gastzangeres op het podium, van Frans-Scandinavische origine, Lucie Erikssen die op verschillende momenten in de set verscheen met weinig om het lijf en in een strakke pose met een brede emoticon-smile naar de camera toe Glow, Please Do en Don’t You Worry fluisterend coverde.

Meningen te over dus rond deze performance maar het publiek liet het zich wel bevallen.


Alex Tassel

Alex Tassel

Als er een muzikant op dit festival opviel, dan is het wel Alex Tassel. Nog weinig bekend in Vlaanderen is deze Franse trompettist (Angers, °26 maart 1975) in zijn eigen land en vooral via Manu Katché sterk op de voorgrond getreden.

Op Dinant Jazz mocht Alex Tassel ook met zijn eigen groep overtuigen rond het album A Quiet Place met als vaste kern Manu Katché, pianist Jason Rebello en bassist Reggie Washington, uitgebreid met Igor Gehenot (toetsen) en Pierrick Pédron (sax). Bovendien nodigde Tassel Grégoire Maret uit die in duo met Manu Katché een helse solo ontketende.

Igor Gehenot

Igor Gehenot vonden we dan weer terug bij het Maxime Blézin New Quartet wat hier zijn première beleefde met Thomas Brammerie op contrabas en Darren Beckett op drums.

Maxime Blézin, Stéphane Mercier, Thomas Brammerie

Na The Never Ending Story wat Blézin componeerde voor Igor volgde A Port In The Storm, rustige, moderne jazz. Na een gastoptreden van zangeres Afy Lomama kwam de groep met saxofonist Stéphane Mercier op dreef in de standard Darn That Dream. Gitarist Blézin rondde gezongen af met There Will Never Be Another You.

Dinant Jazz Orchestra

In het Dinant Jazz Orchestra, speciaal samengesteld voor dit festival, ging het er nog wat onwennig aan toe en moest je nog wat prille foutjes door de vingers zien. Stéphane Mercier en arrangeur Maxime Blézin vormden samen met pianist Pascal Mohy, bassist Cedric Raymond en drummer Daniel Jonkers de kern aangevuld met Hanne Debacker (baritonsax), Mathieu Najean (sax), Pauline Leblond (trompet) en Edouard Wallyn (trombone). Gastzangeres was Afy Lomama. Een bigband die zich nog moet ontwikkelen.


Jong jazztalent

Songs Between Two Lands

De winnaar van de talentenwedstrijd van vorig jaar, Songs Between Two Lands, mocht het festival openen en deed dat met verve. Gitarist Matteo Di Leonardo en vocalist Flavio Spampinato lieten eigen werk horen (Lullaby For My Son, Songs Between Two Lands) met soli van Pierre-Antoine Savoyat op bugel (expressieve soundcapes op The Garden of The Sea) en fraaie accenten van pianist Willem Suilen, bassist Ramon Van Merkenstein en drummer Pierre Hurty. Willem Suilen (net onderscheiden met de Toots Thielemans Jazz Award 2019) schitterde naast Matteo Di Leonardo en Flavio Spampinato in Renewal van Maria Pia de Vito, Ralph Towner & John Taylor. Vocalist Spampinato, geboren in Rome, werd door Maria Pia de Vito gecoached in 2013 waarna hij aan het Brussels Conservatorium les kreeg van David Linx. Die invloed was duidelijk hoor- en merkbaar. Matteo Di Leonardo bracht in 2018 het album Sketches uit met als gast Philip Catherine.

Het aanwezige publiek van het eerste uur genoot onder een stralende zon.

Noémie Decroix Quartet

De laatste van de vijf geselecteerde kandidaten van de jong talentwedstrijd 2019 mocht niet alleen rekenen op een talrijke opkomst, het weer was ze gunstig gezind, want hoewel bewolkt bleef het droog. En je voelde meteen door de presénce van zangeres Noémie Decroix en de fraaie interactie in het kwartet met pianist Simon Groppe, (invallend) bassist Soet Kempeneer en drummer Pierre Hurty dat hier een winnaar stond, wat door de voorzitter, Jean-Claude Vantroyen, van de jury van 6 journalisten voor het slotconcert van Manu Katché werd bevestigd.

Noémie Decroix

2020: Twintigste editie

De familiale sfeer en de evenwichtige programmering, de unieke setting van de Leffe abdijtuin, de gemoedelijke ambiance en bijzondere ontmoetingen (heel bijzonder: de 98-jarige Jean Berry die nog in de jaren 40 met Toots opnam), de trouwe vriendenkring, de sterk groeiende muzikale jazzscene van onze zuiderburen, het maakt dit festival enig in zijn soort!

Een terechte pluim voor de organisatoren: Jean-Claude Laloux, Patrick Bivort en team.

Op naar het feestjaar, want de 20ste editie vieren we liefst 4 dagen op 23, 24, 25 en 26 juli 2020, dat wil je toch niet missen!

Tekst © Bernard Lefèvre  -  foto’s © Hugo Lefèvre


www.dinantjazz.com