Dinant Jazz, 24 & 25 juli 2021

Dinant Jazz houdt het hoofd net (niet) boven water

© Dinant Jazz

Ondanks de draaideurpolitiek van de overheid en de onvoorziene desastreuze weerperikelen in Wallonië ging het eerste weekend van Dinant Jazz toch door. Een geslaagde gok maar met tegenslag op zaterdag.


Gewijzigde formule

Dinant Jazz had in het verleden reeds af te rekenen met de nodige problemen maar 2021 zal in de annalen geboekstaafd staan als het jaar van de grootste uitdaging door de overstromingen in de regio dagen voordien, de niet bijzonder hoopvolle weersvoorspellingen en natuurlijk de opgelegde Covid-maatregelen door een regering die op dat gebied het noorden totaal kwijt is. Jean-Claude Laloux en Patrick Bivort, het dynamische duo achter het festival, hadden op voorhand hun plan B uitgewerkt tegenover de wisselende overheidsonzekerheden door het festival te spreiden over vier weekends met telkens een centraal thema in relatie tot jazz: Belgische jazz, Braziliaanse muziek, modern jazz & soul en big bands.

Tijdens het openingsweekend had tevens de traditionele wedstrijd voor Jong Jazztalent plaats. Uit de inzendingen werden vier groepen geselecteerd door een vakjury: Yonatan Hes Trio, Minla, Wajdi Riahi Trio en Elliot Knuets-Simon Comté Quartet.


Wedstrijd Jong Jazztalent

De jury stond dit jaar voor een uiterst moeilijke opdracht door een heel hoog niveau van de kandidaten en de grote verscheidenheid onderling. Saxofonist Yonatan Hes met zijn trio (contrabassist Basile Rahola, drummer Oscar Georges) wist de best gestructureerde set te geven met precies ingelaste solo’s.

Het repertoire van Minla (Nina Kortekaas-piano, Marthe Van Droogenbroeck-trompet & bugel, Mirte Lecomte-zang & electronics) leunde sterk aan bij de ijlere new wave of jazz die momenteel populair is in Vlaanderen.

Pianist Wajdi Riahi en zijn trio (contrabassist Basile Rahola, drummer Pierre Hurty) laveerden op hun beurt tussen de energieke kant van Brad Mehldau en de Noord-Afrikaanse roots van Ibrahim Maalouf zonder deze invloeden te expliciet te benadrukken.

De zestienjarige gitarist Eliott Knuets, omringd door de al even jonge saxofonist Simon Comté, contrabassist Basile Rahola en drummer Umberto Odone, getuigde van de meest spontane podiumvastheid en een ongelooflijk gedreven en volwassen gitaarspel.

Het Wajdi Riahi Trio won uiteindelijk terwijl de onderscheiding van beste solist naar saxofonist Yonatan Hes ging. Sowieso zijn de vier finalisten uitgenodigd voor een concert in de gloednieuwe jazzclub die in 2022 opent in Dinant. Yonatan Hes krijgt op zijn beurt volgend seizoen een “carte blanche” van de Jazzstation (Brussel). Wordt dus vervolgd over heel de lijn.


Unplugged wegens wolkbreuk

Een aangepaste formule maar eveneens een nieuwe locatie voor het festival, meer bepaald een heuse design kiosk (La Tour de Monsieur Sax) op een hoger gelegen plek in het centrum van de stad, met amfitheater volledig omgeven door groen.

Zaterdagavond stonden het Igor Gehenot Trio (contrabassist Sal La Rocca, drummer Noam Israeli) en David Linx & Grégory Privat op de affiche. De weergoden beslisten daar anders over. Een half uur voor de aanvang openden de hemelsluizen met enorme water- en modderoverlast in Dinant als gevolg. Het festivalterrein bleef bespaard maar elektrocutiegevaar maakte dat Gehenot noodgedwongen voor een ingekort akoestisch onderonsje zorgde met als gastmuzikanten Steve Houben en enkele jongeren uit de wedstrijdselectie. Een gezellige jamsessie met het beperkte aantal toeschouwers mee op het podium van de kiosk. Een mooie illustratie van het feit dat jazz een levenshouding is met ingebouwde overlevingsdrang.

David Linx en Grégory Privat logeerden helaas aan de verkeerde kant van de Maas en zaten geblokkeerd in een hotel zonder water en elektriciteit. Een frustrerende openingsavond.


Grandioze Philip Catherine

De sporadische zonnestralen waren zeer welkom zondagnamiddag. Pascal Mohy, Sam Gerstmans en Quentin Liégeois zorgden voor de perfecte soundtrack. Een trio van dichters met heel wat blues in het hart. Het lijkt of deze drie muzikanten moeiteloos elke noot uit het niets tevoorschijn toveren maar hier zit wel een geschiedenis achter. De cd ‘Session53’ is het volledige verhaal. Live werden extra kanttekeningen op geraffineerde wijze toegevoegd zonder de basis te herstructureren. Subliem ook hoe ze als estafettelopers de solomomenten aan elkaar doorspeelden.

Stéphane Mercier presenteerde met zijn nieuw kwartet een stijlvolle portie classic jazz met als voornaamste ingrediënten schwung, swing, soul en blues. Met Nic Thys, Dré Pallemaerts en Nicola Andrioli rekruteerde hij natuurlijk een dreamteam. Vakwerk met souplesse, links naar standards en bebop maar overal met aangepaste inbreng van elk. Het meesterschap van de dosering en een inzet en enthousiasme alsof ze deelnamen aan een wedstrijd voor jong jazztalent. Hopelijk zo snel mogelijk overal live aan het werk met een opname onder de arm.

Voor het momentum van het weekend zorgde Philip Catherine met een verrassend trio waarvoor hij percussionist/drummer Angelo Moustapha (Benin) samen met de Duitse gitarist Paulo Morello inschakelde.

Twee muzikanten die de grootmeester ondersteunden maar eveneens heel wat ruimte kregen om eigen accenten te plaatsen. Subtiliteit en inventiviteit waren de ankerpunten met als hoogtepunt ‘Les Amoureux Des Bancs Publics’ van Georges Brassens en Moustapha in een glansrol op “talking drum”. Verder nieuw werk van de gitarist naast klassiekers uit zijn repertoire als ‘Loverman’ of ‘Manoir De Mes Rêves’. Nog maar eens het bewijs dat een mooie melodie onverwoestbaar blijft. En dan was er ook nog de sensuele “killer” swing in Cole Porter’s ‘Why Can’t You Behave’. Voeg daar de droge en gevatte humor van Catherine bij en in Dinant stond wederom een act van wereldniveau op het podium.

Neem een kijkje op de website voor de resterende weekends: www.dinantjazz.com

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Hugo Lefèvre