De welhaast ondraaglijke schoonheid van een concert

Eve Beuvens Trio, The Black Cat, 13 juni 2017

Tijdens zijn inleidend woord op 13 juni kon Paul De Cloedt met zichtbare voldoening meedelen dat The Black Cat mag terugblikken op een mooi seizoen en dat de jazzclub in Torhout onweerlegbaar op de kaart is gezet. Hij dankte dan ook zowel het publiek – de opkomst ging sinds september ‘16 gestaag in stijgende lijn – èn de sponsors zonder wie dit alles onmogelijk zou zijn. Iets minder luchtig van aard was zijn aankondiging dat Jan en Marleen eind 2018 met El Gato Negro stoppen en dat er dus eventueel – indien geen overnemers worden gevonden - zal dienen uitgekeken naar een andere locatie in Torhout voor verdere concerten georganiseerd door vzw The Black Cat.

Het laatste concert van seizoen ‘16-’17 werd verzorgd door Eve Beuvens Trio. “Verzorgd”, gebruikte ik in de voorgaande zin als woord zéér weloverwogen: de pianiste en haar gezellen – Garif Telzhanov (contrabas) en Jan de Haas (drums) – trakteerden het publiek immers op een waar muziekfestijn.

Eve Beuvens, zal ik maar meteen zonder gêne toegeven, is een muzikante die vanaf het eerste optreden dat ik van haar zag (De Werf, Brugge, nu al meerdere jaren geleden) mijn aandacht heeft weten te vatten en wier evolutie ik met grote belangstelling van nabij blijf volgen. Tastbare getuigen van die interesse zijn te vinden in mijn cd-collectie: ‘Noordzee’ (IGLOO 208) en ‘Heptatomic’ (IGLOO 264) die zij onder eigen naam uitbracht, alsook ‘Light in Sight’ (W.E.R.F.098) waarop zij speelt als lid van Cezariusz Gadzina Quartet. Kortom, ik had “niet geheel onbevooroordeeld” al in mei gereserveerd voor een stoel in de Torhoutse jazzclub.

Het trio zette zijn set – samengesteld uit zowel originele composities als stukken door anderen geschreven – in met twee nummers van Eve Beuvens: ‘Snow, Wind And Wings’ en ‘My T.T.T.’ (geïnspireerd op ‘T.T.T.’ van Bill Evans). Voor het daaropvolgende werk putte men uit het oeuvre van Lennie Tristano, nl. ‘Lennie’s Pennies’, waarvan Beuvens vooraf met merkbare spijt in de stem verklaarde dat zij dit graag zelf had geschreven. Ook de volgende keuze was een herinterpretatie, een zéér verrassende zelfs want helemaal geen jazzstuk. Je zag een aantal toeschouwers twijfelen of zij wel goed hoorden, maar het was wel degelijk ‘Everybody's Got To Learn Sometime’ van The Korgis (ook gebruikt voor de soundtrack van de film ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’, zij het dan in de versie van Beck). Het stuk werd in een enigszins bluesy jasje gehuld, wat bij mij de gedachte opriep dat ook Brad Mehldau dit op die manier zou hebben kunnen aangepakt.

Volgde ‘Transformation’ van de hand van Garif Telzhanov. (Gratis info: deze bassist, mocht ik achteraf tijdens een korte kennismaking vernemen, is afkomstig uit Kazachstan en kwam naar hier omdat hij in zijn vaderland geen toekomst zag als jazzmuzikant èn omdat hij bij Belgische leraars les wou kunnen volgen.) Nog méér werk van anderen daarna, met name Gershwin (Embraceable You). Waarop het trio zich waagde aan een nieuw stuk van Beuvens dat voor het eerst live werd uitgevoerd. (Uitschuivers en valpartijen bleven uit, meen ik te mogen evalueren.) “Mocht er in elke stad van België een plek als deze zijn”, gaf na afloop van dat nummer Beuvens als compliment, “dan zou dat toch plezierig zijn.” Om er schalks aan toe te voegen: “Voor ons”. Tevens verzekerde zij dat de legende van de zwarte kat uitwijst: “Die blijft bestaan!”. Voor het slotnummer dook men in de monumentale nalatenschap van Monk ('Evidence') – “een van de grootste componisten van de 20ste eeuw”, prees de pianiste terecht – maar geen moment kon men Beuvens op ook maar een greintje domweg imiteren betrappen.

Dat de passage van Eve Beuvens Trio heel erg in de smaak viel, kon zonder ambiguïteit worden afgeleid uit de enthousiaste reacties na dat laatste stuk. Zoveel geestdrift bij het publiek genereerde uiteraard een muzikaal postscriptum: ‘Never Let Me Go’ (Jay Livingston & Ray Evans). “Ideale titel voor een bis.”, lachte Beuvens.

Het repertoire van dit slotconcert vóór het zomerreces bestond zonder uitzondering uit zeer toegankelijke stukken waarin de melodie primeert. Ondanks het feit dat de muzikanten zich nimmer geroepen voelden tot en zich derhalve geen tel bezondigden aan wat in het Engels zo mooi “showing off” heet, werd dit niettemin een imponerende èn memorabele avond. Eve Beuvens zelf loste moeiteloos mijn muzikale verwachtingen in. Jan de Haas – van wie in mijn collectie o.a. ‘Doing My Thing’ (W.E.R.F.040) en ‘Dreams Ago’ (W.E.R.F.123) een welverdiende plaats hebben – maakte (voor wie nog onwetend was) overduidelijk waarom hij ook als sideman zo gegeerd is (zie zijn discografie op bv. www.jazzinbelgium.com). Garif Telzhanov – die het hele concert lang één oog op zijn partituren en één oog op de frontvrouw had gehouden – ontpopte zich als een ware revelatie.

Kan een optreden van een zulk een schoonheid zijn dat deze bijna ondraaglijk wordt?

Tekst © Paul Godderis  -  foto's © Geert Vanoverschelde