Craig Taborn solo in De Singer Rijkevorsel, 28 januari 2017

Craig Taborn is na jaren van spelen met artiesten als James Carter, Tim Berne, David Murray en talloze anderen uitgegroeid tot één van de belangrijkste pianisten van zijn generatie. Vorig jaar gaf hij een betoverend soloconcert, helemaal alleen op het grote podium van Jazz Middelheim. Nu kwam hij naar België voor een aantal optredens op kleinere podia: twee huiskamerconcerten in Oostende in de namiddag en een concert in De Singer ’s avonds. Drie concerten op één dag, Taborn draait er zijn hand niet voor om. Tijdens het laatste concert klonk hij nog scherp en vol energie.

In de aankondiging voor het concert werd gemeld dat Fred Van Hove die dag van de Vlaamse cultuurzender Klara een carrièreprijs gekregen had. Taborn zette zich aan het klavier, plaatste zijn handen ergens ogenschijnlijk willekeurig op de toetsen en nam de luisteraar mee voor een unieke set. Het eerste nummer hield hij het kort en liet hij vrij improviserend snel wisselende motieven, melodieën en  sferen horen. Een ode aan de in de inleiding genoemde Fred Van Hove? Ik weet het niet, maar in mijn hoofd kwam het alvast zo over.

Na het eerste nummer viel een stilte en met een aantal tikken van de voet op het podium werd het publiek naar een volgende compositie geleid. Vanaf dan kwam geleidelijk de vintage Taborn naar voor. De sferen en motieven werden langer vastgehouden. Al improviserend werden instant composities neergezet die o.a. door herhaling van rifjes in het oor kropen. Op een bepaald ogenblik ging de pianist met een bluesmotiefje aan de slag en dacht ik onwillekeurig aan Don Pullen.  Die verstond eveneens de kunst de luisteraar mee te nemen op een vrije reis, waarbij het vuur van black music in al zijn vormen deel uitmaakte van het verhaal. Craig Taborn zorgde ook voor voldoende ruimte in de muziek, waardoor over die erfenis van zwarte muziek en blues toch een andere schaduw viel.

Op Fender durft Craig Taborn met een rauw geluid spelen. ‘Junk Magic’ is niet toevallig de titel van één van zijn cd’s. In deze soloset koos hij uitsluitend voor piano. Het ging van fluisterzacht en gestreelde pianosnaren tot het stevigere werk. Ook als het volume de hoogte inging en hij clusters vol noten speelde, liet Taborn de piano kristalhelder klinken. Een notenbrij werd het nooit.

Een half jaar terug op Middelheim liet Taborn je van bij de eerste noot op het puntje van je stoel zitten. In De Singer bouwde hij de spanning geleidelijk op om naar een fantastisch slot toe te werken. Het slotakkoord was zo accuraat dat een bisnummer overbodig leek. Het kwam er toch, het bleek een liedje in driekwartsmaat te zijn. Het klonk mooi en spannend maar ook zonder zou het fijne avond geweest zijn. Vrije geïmproviseerde muziek die fans van hedendaagse klassieke muziek zeker zou kunnen aanspreken, straffe gast die Craig Taborn.

Tekst © Iwein Van Malderen  -  Foto’s © Cedric Craps
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com